Dolinę po górach, Cz. XII

Część XII.

Po wizycie u starca i rozważaniach nad rolą piasku, Mieciu i profesor wrócili do miasta z nowymi pytaniami i jeszcze większą determinacją, by odkryć prawdę. Tajemnicze słowa „piasek jest kluczem” nie dawały im spokoju. Postanowili jednak na chwilę odłożyć ten wątek i skupić się na innej wskazówce, którą otrzymali od kolejarza – leśniczym i jego znajomości z Panną Oksaną.

Następnego dnia, uzbrojeni w nową wiedzę, ponownie wyruszyli w kierunku lasu za elektrownią. Tym razem ich celem nie była leśniczówka, lecz poszukiwanie śladów, które mogłyby rzucić światło na spotkania Panny Oksany z leśniczym. Kolejarz wspominał o starym szlaku, którym Panna Oksana miała się poruszać.

Weszli w gęsty las, kierując się wzdłuż zarośniętych torów, a następnie skręcili w lewo przy potężnym dębie, zgodnie ze wskazówkami kolejarza. Wkrótce dotarli do miejsca, gdzie tory się urywały, a dalej w głąb lasu prowadziła ledwo widoczna ścieżka. Postanowili nią podążyć.

Ścieżka wiła się między drzewami, prowadząc ich coraz głębiej w leśną gęstwinę. Po pewnym czasie dotarli do małej polany. Było to ustronne miejsce, otoczone wysokimi drzewami. Idealne na sekretne spotkania.

Nagle usłyszeli szelest w zaroślach. Zatrzymali się i nasłuchiwali. Z gęstwiny wyskoczyło kilku mężczyzn, ubranych w brudne, podarte ubrania. Byli uzbrojeni w noże i kije. Wyglądali na bandytów.

– Co tu robicie? – zapytał jeden z nich, groźnym tonem.

– Szukamy… szukamy drogi – odpowiedział Mieciu, starając się zachować spokój.

– Nie wyglądasz na kogoś, kto szuka drogi – odparł bandyta, podchodząc bliżej. – Wyglądacie raczej na takich, co mają coś cennego.

Mieciu i profesor zrozumieli, że wpadli w kłopoty. Bandyci otoczyli ich, uniemożliwiając ucieczkę.

– Nie chcemy kłopotów – powiedział profesor, starając się negocjować. – Po prostu sobie pójdziemy.

– Nie tak szybko – odparł bandyta. – Najpierw oddacie nam wszystko, co macie.

Mieciu i profesor nie mieli wyboru. Oddali bandytom swoje portfele i zegarki. Bandyci byli jednak nienasyceni.

– To wszystko? – zapytał jeden z nich, przeszukując Miecia. – Gdzie reszta?

W tym momencie jeden z bandytów zauważył wystający z kieszeni Miecia stary, zardzewiały klucz.

– Co to jest? – zapytał, wyciągając klucz z kieszeni Miecia.

Mieciu poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. To był klucz do tuneli! Nie mógł pozwolić, żeby bandyci go zabrali.

– To nic ważnego – powiedział, starając się odebrać klucz.

Bandyta odsunął się i uderzył Miecia w twarz. Mieciu upadł na ziemię.

– Myślisz, że jesteśmy głupi? – zapytał bandyta. – Ten klucz musi do czegoś pasować.

Bandyci zaczęli się naradzać, co zrobić z kluczem. W tym momencie rozległ się głośny gwizd. Z głębi lasu wyłonił się leśniczy, w towarzystwie dwóch psów.

– Zostawcie ich! – krzyknął leśniczy, podchodząc do bandytów. – To moi goście!

Bandyci, widząc leśniczego i jego psy, przestraszyli się i uciekli w głąb lasu.

Leśniczy pomógł Mieciowi wstać.

– Wszystko w porządku? – zapytał.

– Tak, dziękujemy – odpowiedział Mieciu, ocierając krew z twarzy.

– Uważajcie na siebie w tym lesie – powiedział leśniczy. – Ostatnio kręci się tu sporo podejrzanych typów.

Po tym incydencie, Mieciu i profesor wrócili do miasta, z nowym, niepokojącym doświadczeniem i utraconymi portfelami, ale na szczęście z odzyskanym kluczem.

To spotkanie uświadamia im, że poszukiwania prawdy wiążą się z realnym niebezpieczeństwem i że w lesie, poza tajemnicami przeszłości, kryją się również współczesne zagrożenia. Czy to spotkanie miało jakiś głębszy sens? Czy bandyci byli tylko przypadkowymi rabusiami, czy może ktoś ich nasłał?

"Wszelkie powiązania zdarzeń i postaci w tekście są przypadkowe."

_{Oprac. redaktor Gniadek}