W zgiełku codzienności często zapominamy o najważniejszych rzeczach. Jezus, patrząc na dzieci przynoszone przez rodziców, przypomina nam, że to właśnie w nich tkwi niezwykła czystość serca i głęboka wiara. Czy my, dorośli, potrafimy choć w części odnaleźć to, co tak naturalnie płynie z dziecięcych serc?
Małe ręce, wielka wiara
W Ewangelii św. Łukasza 18, 15-16 czytamy o scenie, która porusza serca wielu ludzi. Jezus, otoczony tłumem, przyjmuje z otwartymi ramionami dzieci, które przynoszą Mu rodzice. Uczniowie, zajęci swoimi sprawami, chcą przerwać to spotkanie, ale Jezus stanowczo im zabrania. Dla Niego każde dziecko jest ważne, każde jest skarbem, który należy pielęgnować.
Te słowa Jezusa są niezwykle aktualne także dzisiaj. W naszym zabieganym świecie często zapominamy o tym, co naprawdę istotne. Gonimy za karierą, pieniędzmi, sukcesem, a tymczasem prawdziwe szczęście tkwi w prostych rzeczach: w miłości, przyjaźni, wierze. Dzieci przypominają nam o tym, że najważniejsze jest to, co niewidzialne dla oczu, to co tkwi w naszych sercach.
Jezus porównuje też siebie do winorośli, a nas do latorośli (Jan 15, 5). Abyśmy mogli wydawać obfity owoc, musimy trwać w Nim. Tak jak latorośl nie może żyć bez winorośli, tak my nie możemy żyć bez Chrystusa. Dziecięca wiara jest dla nas inspiracją, abyśmy zbliżyli się do Boga i pozwolili Mu działać w naszym życiu.
Zastanówmy się, czy w naszym życiu jest miejsce dla dzieci. Czy potrafimy obdarzyć je bezwarunkową miłością i zaufaniem? Czy potrafimy uczyć je modlitwy i wiary? Odpowiedź na te pytania powinna skłonić nas do refleksji i działania.
Modlitwa:
Ojcze nasz, dziękujemy Ci za dar dzieci. Niech ich wiara będzie dla nas inspiracją, a ich czystość serca – wzorem. Pomóż nam, byśmy zawsze mieli dla nich czas i uwagę. Spraw, abyśmy mogli przekazać im swoją wiarę i miłość. Amen.
| #dzieci | #wiara | #Jezus | #Ewangelia | #miłość | #rodzina | #wychowanie | #wartości | #modlitwa | #Kościół | #królestwoBoże |
Dążąc do ideału, koncentruję się nad tym, co można ulepszyć, dlatego częściej krytykuję, niż chwalę. Przedstawiam to, co inni próbują bagatelizować. Nie mam za złe krytyki swojego zajęcia, jeśli cechuje ją zrozumienie i zainteresowanie. Jestem pragmatyczny i nie przywiązuję wagi do tradycji, konwenansów ani politycznej poprawności. Autorytet dla mnie to nie pozycja i tytuł, ale wiedza i kompetencje.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
