Michał Jarocki
Republika Indii od lat pozostaje jedną z najbardziej wpływowych potęg polityczno-ekonomiczno-wojskowych na kontynencie azjatyckim. Biorąc pod uwagę liczbę ludności tego państwa (prawie miliard dwieście milionów obywateli[1]), silną i nieustannie rozwijającą się gospodarkę (PKB pod względem parytetu siły nabywczej w roku 2011 wynosiło cztery i pół biliona dolarów[2]), a także rozmiar i potęgę sił zbrojnych (milion trzysta tysięcy żołnierzy oraz roczne wydatki zbrojeniowe na poziomie ponad trzydziestu sześciu miliardów dolarów[3]), oczywistym staje się fakt ogromnego wpływu New Delhi na wydarzenia mające miejsce w regionie.
Przez lata Indie koncentrowały swe wysiłki polityczne, wraz z towarzyszącymi im działaniami militarnymi, na utrzymywaniu pozycji mocarstwa lądowego. Od chwili uzyskania niepodległości w roku 1947, New Delhi dokładało wszelkich starań, aby zabezpieczać swe interesy oraz chronić zagrożone przez sąsiadów zarówno z Północy (Chiny) jak z Zachodu (Pakistan) tereny. O słuszności takiego a nie innego podejścia świadczy fakt napiętych relacji politycznych i wojskowych zarówno z Pekinem, jak i Islamabadem. Nierzadko ich podłożem bywały nierozwiązane sporne kwestie wytyczenia granic państwowych, które z czasem ewoluowały z serię mniejszych lub większych potyczek, a także regularnych wojen z obydwoma podmiotami.
Za przykład służy upokarzająca przegrana w konflikcie granicznym z Chińską Republiką Ludową z roku 1962, a także trzy pełnowymiarowe wojny z Pakistanem z lat 1947, 1965 oraz 1971 (nie licząc starcia o mniejszej skali intensyfikacji z roku 1999, tzw. wojny kargilskiej). Wszystkie te konflikty dowiodły w przeszłości, iż kluczem do skutecznej ochrony narodowych interesów jest prowadzenie rozsądnej i twardej polityki względem regionu, m.in. poprzez zabezpieczanie granic na obydwu zagrożonych odcinkach oraz utrzymywanie silnych i licznym elementów wojsk lądowych.
W ostatnich dwóch dekadach podgląd ten zaczął jednak ulegać systematycznym przemianom. Zintensyfikowane one zostały wydarzeniami na arenie geopolitycznej, zachodzącymi w skutek zakończenia działań zimnowojennych oraz rozpadu Związku Sowieckiego. Ośrodki decyzyjne w New Delhi zaczęły zdawać sobie sprawę z faktu, iż kraj nie może ograniczać prowadzonej przez siebie polityki jedynie do lądowego teatru działań. Swoiste zamknięcie się na świat, poprzez implementowanie tzw. indyjskiej Doktryny Monroe i ograniczenie skali udziału czynnika morskiego w indyjskiej polityce zagranicznej, już bowiem w przeszłości okazało się złym rozwiązaniem (czego skutkiem było m.in. poddanie się panowaniu koronie brytyjskiej) i wszystko wskazywało na to, iż w świetle zachodzących zmian należało ostatecznie od niego odstąpić.
CIĄG DALSZY
Tekst pochodzi z portalu geopolityka.net.
[1] CIA Factbook, <https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/in.html>, 4 lutego 2012 r. (dostęp: 4 lutego 2012)
[2] Tamże.
[3] The SIPRI Military Expenditure Database, Stockholm International Peace Research Institute, <http://milexdata.sipri.org/result.php4>, 4 lutego 2012 r. (dostęp: 4 lutego 2012).
Inne tematy w dziale Polityka
