Lato

Lato jest piękne, ale czy mieszkańcy ciepłych krajów o tym wiedzą? Spoceni, umęczeni skwarem, poszukiwaniem wody, uzupełnianiem soli mineralnych. Walczący z wszelkim robactwem i ciepłolubnymi chorobami pomstują na lato, które trwa, trwa i trwa. Bo człowiek pragnie tego, czego nie ma. A gdy jest zaspokojony pozostaje mu tylko nuda, kolejna nuda i coraz większa nuda. Ten, który siedzi w ciepłym pokoju pragnie odetchnąć chłodnym, orzeźwiającym powietrzem, a wymarznięty przechodzień chciałby ogrzać się w przytulnym pokoiku.

Ale my wyczekujemy lata. Chcemy czym prędzej pootwierać okna, zrzucić ciężkie płaszcze i ruszyć w sandałach przed siebie po polnej drodze, leśnej ścieżce, urokliwej wstędze rzeki. W powietrzu zaczyna przybywać erotyzmu, niesionego przez owady, ukrytego w malinach, trawach i zalążkach owoców. Rozprzestrzeniającego się po zapchanych ulicach i znajdującego swoje spełnienie w chłodniejące wieczory.

Ech, bajdurzenie to dla starych. Bo młodzi nie rozróżniają pór roku, serwując je sobie kilkoma kliknięciami myszki. I to pory roku, o których nie śniło się Szekspirowi, choć wyobraźnię miał nie z tej ziemi. Schodzą do inferialnych krain, gdzie jedynie czerwono-żółta lawa oświetla ciemne jaskinie, pełne dziwnych beztelenowych i bezchlorofilowych roślin. Wychodzą na łąki, gdzie idealne w niespotykanych kształtach i kolorach motyle łopoczą swoimi gigantycznymi skrzydłami.

Lato, lato pachnące, lato koloru, lato spędzane na ciężkiej pracy w celu budowania dobrobytu tego kraju, podniesienia jego PKB, aby inne nacje mogły o nim mówić z uznaniem. Kraju obcego, choć zwanego ojczyzną. Kraju, gdzie rodak rodakowi uczyni wszelką nieprzyzwoitość w imię sprawiedliwości. Kraju, gdzie swój swojemu wyświadczy wszelką przysługę w imię solidarności grupkowej (bo nawet nie grupowej).

Ale czy gdzieś jest takie lato, jak u nas? Jeżeli jest, to na pewno jest bronione jak niepodległości.