Happy New Ear!

 Choć wpis jest tworzony na tzw. setkę, bez edycji i poprawek, ucho w tytule nie jest literówką wynikającą z pośpiechu. Wszystkim nam życzyłbym tego byśmy nauczyli się słuchać (i mówić). Nie chodzi mi ani o poprawną polszczyznę, ani o jękliwe apele w stylu „pokochajmy się”. Rzecz w tym, że ten język, którym mówimy do siebie o rzeczywistości jest martwy. Słowa są używane w dowolnych znaczeniach a frazeologizmy i metafory nic już nie wyjaśniają. Precyzyjne teksty rozmywają tylko pewne ewidentne fakty, a hasła – zamiast organizować wspólnotę – mają wartość mniejszą, niż slogany reklamowe. Mówimy nie po to, by się porozumieć, albo chociaż wyrazić swój pogląd, bo takowego często nie mamy. Powtarzamy tylko zdania, które potwierdzają naszą przynależność lub dobre samopoczucie.

Co gorsza, to samo dotyczy idei. Nie czas i nie miejsce by zajmować się blogerskimi atakami na parę godzin przed Nowym Rokiem, ale gwarantuję Wam, że kompa mam pełnego krótkich i nieobrobionych tekstów wykazujących sprzeczności w myśleniu i mówieniu nas wszystkich; lewych, prawych i siebie samego. Nawet miały być z tego teksty…

Życzę nam, żebyśmy w Nowym Roku nauczyli się rozpoznawać to, co nas otacza i nazywać to tak, żebyśmy mogli z tą rzeczywistością sobie radzić. Wbrew naszym blogerskim nadziejom, margines wolności dramatycznie się kurczy. Nie ze względu na pokusę cenzurowania Internetu, czy na to, że TVN kłamie. Kiedyś każde medium kłamało, ale ludzie wiedzieli, co jest grane. Teraz atak przychodzi ze strony narzędzia komunikacji najbardziej podstawowego – ze strony języka. Co jeszcze smutniejsze, prawdopodobnie sami to sobie robimy, podświadomie chcąc uciec od odpowiedzialności za kraj; chcemy tylko „w końcu pożyć naprawdę” a mówienie własnymi słowami bardzo nam w tym przeszkadza.

Oczywiście, dziś mamy wesołą okazję, i nie zamierzam spędzić wieczoru rozważając upadek cywilizacji. Wszystkim blogerom i czerwonym uściski. Na zdrowie i nie bierzcie zbyt do bani tego, co piszę. Jestem tylko bytem wymiennym :)

pzdr