Plan doskonały a zdarzenia "przed czasem"

Jak wiemy z niezawodnego źródła, już od godzin nocnych z 10 na 11-go kwietnia 2010, Prezydent L. Kaczyński mógł „wybłagać co najwyżej jeden samolot” [1], którym mieli polecieć „wszyscy”. Podobnie zresztą publicznie zapewniał prezydencki minister J. Sasin, jeden z głównych albo i główny organizator (sobotnich, 10-kwietniowych) uroczystości katyńskich[2], mówiąc na posiedzeniu ZP (październik 2010), że na etapie wstępnym przygotowań „w ogóle nie zakładano dwóch samolotów. Zakładano, że będzie jeden samolot, w którym pomieszczą się wszyscy – cała delegacja i towarzyszący jej dziennikarze”[3]. Ale, jak też wiemy od głównego prezydenckiego akustyka, delegacja w jakiś sposób puchła, stąd też – cały czas relacjonuję zeznania Sasina – uznać miano w KP, że dla dziennikarzy wygospodarowany zostanie jak-40[4], ponieważ jakby takim oczywistym wnioskiem było to, że samej oficjalnej delegacji nie powinno się dzielić, prawda, bo yyy… zaraz powstaną tak naprawdę pytania, dlaczego akurat ktoś leci z Prezydentem, a ktoś inny dostał, że tak powiem, gorsze miejsce w innym samolocie, prawda?

 

Prezydent więc mógł „wybłagać co najwyżej jeden samolot”, informował nocą kwietniową były szef SKW i późniejszy przewodniczący ZP A. Macierewicz. Co jednak np. z ówczesnym Dowódcą Sił Powietrznych albo z szefem Sztabu? Czy gen. A. Błasik lub gen. F. Gągor nie mógł „wybłagać” jakiegoś trzeciego  samolotu na 10-04 dla części prezydenckiej delegacji, skoro – to także wiemy od Macierewicza – w dn. 9-04-2010 miała pojawić się informacja o terrorystycznym, a więc śmiertelnym[5], zagrożeniu dla wylatujących następnego dnia? Gdyby Błasik wybłagał na 10 Kwietnia dla części odlatujących np. mały, wojskowy samolot typu jak-40, którego zresztą sam mógłby pilotować, to co wtedy? Nie wiemy, mimo upływu ponad 6 lat, co wtedy, gdyż ani ZP, ani żadna z konferencji smoleńskich, ani jak na razie komisja Berczyńskiego, nie wzięli pod uwagę takiego wariantu „katastrofy smoleńskiej”, w której biorą udział dwa „prezydenckie samoloty”. Tymczasem już w kwietniu 2011, parę miesięcy po konferencji MAK i niedługo też po przesłuchaniu moonwalkera S. Wiśniewskiego, który z maniackim uporem opowiadał o „katastrofie małego wojskowego samolotu”, można było się zainteresować fragmentami stenogramów COP z 10-04, z których wyłaniał się, zamglony wprawdzie (ale nieco wyraźniejszy od widma iła-76 na hotelowym wideo SW) obraz osobnego samolotu  dla części prezydenckiej delegacji[6]. (Oczywiście nie był to pierwszy taki intrygujący sygnał kłócący się z oficjalną narracją, gdyż można było się pochylić z uwagą (od początku prac „Zespołu”) np. nad tym, co już 2 listopada 2010 dwaj dziennikarze śledczy „Wprost” publikowali. Chodzi o zdumiewający (jak na okoliczności „smoleńskiej katastrofy”) materiał zaczynający się od słów: Asia, Asia. W tle słychać było trzaski, a właściwie to głos mojego męża był w tle. Słychać było głos tłumu, krzyk ludzi. Nagranie trwało 2-3 sekundy. Trzaski były krótkie, ostre dźwięki. Tak jakby łamał się wafel lub plastik[7] - wskazujący, jakby 10 Kwietnia działo się coś nie do końca wyglądającego na lotniczy wypadek.)   

 

Taki zamglony obraz drugiego „prezydenckiego samolotu” wyłaniał się wszelako już z październikowego (2010) wystąpienia Sasina przed ZP, jak pisałem w poprzedniej notce[8] (poza tym przy różnych okazjach informację o osobnym statku powietrznym dla części delegacji podawała choćby K. Kwiatkowska powołująca się na źródła wojskowe[9]), kiedy to minister przyznawał, że słyszał jakoby doszło do „zjechania z pasa” i „wypadku w samolocie”, w związku z czym tenże Sasin podejrzewał, że może coś złego przytrafiło się „niezwykle leciwemu” Prezydentowi R. Kaczorowskiemu[10]. Czemu akurat Kaczorowskiemu, a nie młodszemu Kaczyńskiemu lub jego Małżonce? (Czemu nie mocno schorowanej A. Walentynowicz?) Czemu? Bo może Sasin skądś jednak wiedział, iż ten samolot, który uległ wypadkowi po wylądowaniu, to nie tenstatek powietrzny, na pokładzie którego miał być Kaczyński. W jaki inny bowiem sposób można wyjaśnić to niezwykłe skojarzenie: wypadek-Kaczorowski? No ale przecież właśnie Sasin na posiedzeniu ZP zapewniał, że: Nigdy na żadnym etapie nie była dyskutowana kwestia jakiegoś oddzielnego lotu jakiejkolwiek części delegacji, tym samym również generałów[11].

 

Podobnie osobliwe zachowanie można zaobserwować u ówczesnego pracownika BBN-u W. Waszczykowskiego, który przyszedłszy do warszawskiego Trójkowego studia w sobotni poranek, nie rozpoczyna programu od informacji o jakiejkolwiek katastrofie (nikt do niego nie zatelefonował ze Smoleńska/Katynia na przestrzeni tak długiego czasu, licząc od 8:41?) tylko deliberuje z innymi politykami o znaczeniu zdarzeń z 7-04-2010, zaś na wieść o rozbiciu się samolotu z parą prezydencką (w domyśle prezydenckiego jaka-40) reaguje komunikatem o możliwości przesiadki  Prezydenta[12]. Nie trzeba nikomu chyba wyjaśniać, że przesiadka nie jest możliwa bez istnienia dwóch środków lokomocji, a przesiadka z samolotu do samolotu bez dwóch  statków powietrznych. Jeśli jednak „prezydenckiego jaka” (tego z oficjalnej narracji) miał przed świtem 10 Kwietnia wziąć ze stołecznego lotniska wraz z dziennikarzami (i jedną pracownicą KP) por. A. Wosztyl, to musiał na EPWA być drugi  „prezydencki jak” (np. czekający w hangarze) jako zabezpieczenie dla Pary Prezydenckiej i części gości. Miał prawo być „schowany”, jeśli istniało wielkie zagrożenie, a więc jeśli też chciano zwyczajnie ukryć (przed potencjalnymi zamachowcami) to, którym  samolotem Kaczyński (i część Dowódców) udaje się na uroczystości[13].      

Ciekawie też wygląda sytuacja z pos. Macierewiczem, który na Cmentarzu w Katyniu w porannych godzinach owego tragicznego dnia, spacerując w zadumie, dzieli się, a to z pos. A. Górskim, a to z pos. J. Szczypińską, uzyskaną telefonicznie niesamowitą informacją, że „spadł samolot z prezydentem”, a nie biegnie, dajmy na to, do dziennikarzy, dość licznie wszak stacjonujących w Lesie Katyńskim, by choćby zweryfikować tę przerażającą wiadomość. Ale Macierewicz nie podaje też wtedy, o który samolot chodzi – a chyba nie o „prezydenckiego jaka”, wszak ten ostatni ma jedynie – wedle relacji Sasina – „zjechać z pasa”. Zjechanie z pasa, jeśli już, to zachodzi zwykle po wylądowaniu i nie wygląda jak upadek samolotu, który, jeśli już, lądowaniem nie jest. Zostawiamy na razie AM, aczkolwiek wrócimy do niego za chwilę, analizując wraz z nim kwestię przedczasu[14].

 

Czyżby więc ruski plan doskonały na 10-04 polegał na tym, że jest jeden samolot („prezydencki tupolew” z „wszystkimi”), który „ma spaść” w pewnym momencie (i na którego „czeka” przy Siewiernym polanka samosiejek usłana zawczasu lotniczym złomem ucharakteryzowanym na szczątki polskiego statku powietrznego)? A jeśliby „wszyscy” zostali jednak rozdzieleni na „prezydenckiego jaka” i „prezydenckiego tupolewa”, które w miałyby przylecieć tak w okolice Smoleńska, by ich (przewidywane, zaznaczam) lądowania dzieliła niewielka różnica czasu, np. parunastu minut[15]? Ba, a jeśliby nie wszyscy (z „listy” czy z „książeczki MSZ-u” wydrukowanej ponoć na dzień przed) polecieli? Wtedy to dopiero byłaby katastrofa – zwłaszcza gdyby na pokładach obu „prezydenckich” samolotów znajdowali się pasażerowie, że się tak wyrażę, spoza „szeroko krążącej” przed 10-04 „listy pasażerów”[16] – i nie mam na myśli „japońskich dziennikarzy”[17].

 

Przed wieloma laty, tj. w czasach, kiedy zimna wojna osiągała swoje apogeum, a więc za R. Reagana, był głośny film The Day After przedstawiający apokaliptyczny świat po III wojnie światowej i zagładzie nuklearnej. Czy 10 Kwietnia byli ludzie „oczyma duszy” wyglądający (może niekoniecznie nuklearnej, ale na pewno trzeciej) wojny? Musieli być, wszak wyznaczenie na cele (zamachu) osób z polskiej prezydenckiej delegacji – zarówno wysokich urzędników państwowych, jak i najwyższych oficerów wojska – musiało się wiązać z planami wojennymi. Czemu w takim razie do wojny nie doszło? Otóż zapewne dlatego, że pewne wydarzenia pojawiły się… przed czasem. Tak, to warto podkreślić, przed czasem.

Zjawisko przedczasu – jak sygnalizowałem już w jednym z przypisów niniejszej notki, lecz teraz  rozwinę – ujawnia się w historii 10-04 dwojako. Jest to po pierwsze: przedwiedza rozmaitych osób o tym, co się „ma stać”, a się jeszcze nie stało, która swoistym falstartem (w stosunku do „katastrofy smoleńskiej” usytuowanej zrazu o 8:56, potem o 8:50, 8:40 etc.) ujawnia się owego tragicznego dnia przy różnych okazjach. Po drugie zaś, jest to uprzedzające jakieś działania zachowanie, które w pewien sposób komplikuje przebieg owych (zaplanowanych w taki czy inny sposób) działań. Najprościej odwołać się do przykładów. Co do „przedwiedzy”, to np. red. W. Bater dostać ma telefon „o nieszczęściu” o 8:40, co pozwala mu zrazu usytuować czasowo „katastrofę” o 8:36[18]. Z kolei Gazeta.pl już o 8:38 zamieszcza informację o „dekapitacji”, okraszając ją zdjęciem Kaczorowskiego[19]. Pos. J. Wiśniewska (dziwiąc się „godzinie katastrofy 8:56”) informuje na posiedzeniu sejmu (kwiecień 2010), że już „około 8:40” zaobserwować można było wielkie poruszenie wśród borowców w Katyniu[20]. To zaledwie garść przykładów przedwiedzy, którą łatwiej pojąć, jeśli się przyjmie, iż najpierw dochodzi do „wypadku” (czy na lotnisku Jużnyj?) „prezydenckiego jaka”, następnie zaś dopiero ma dojść do „upadku tupolewa” – z czasem zaś w przekazie medialnym zostanie zatarta ta istotna różnica, gdy ogłosi się „katastrofę smoleńską” pokazując wideo Wiśniewskiego.

No i właśnie do montażysty katastrofy należy koniecznie wrócić, wszak ZP poświęcił jego pracy długie lutowe (2011) posiedzenie, choć nie przyniosło ono przełomowych ustaleń, mimo że już wtedy można było wywnioskować z relacji i zachowań, jak i z samych - przedziwnych - materiałów SW, że coś jest nie tak z… realnością smoleńskiej katastrofy. Jak pamiętamy, mający filmować podchodzenie do lądowania „prezydenckiego tupolewa” i czający się od paru godzin w hotelowym pokoju moonwalker, ma wyznać z ubolewaniem przed parlamentarzystami, że „dwie minuty przed czasem” wyłączył na parapecie kamerę[21]. To odkrycie, tzn. że - mimo wiedzy szefa ZP o filmie z upadkiem samolotu[22] - nie nagrał się we mgle moment zachodzenia „smoleńskiej katastrofy”, pojawia się podczas sejmowej emisji mgielnego sitcomu (a więc „rejestracji mgły” SW). Na szczęście jednak dla wnikliwych badaczy z ZP, SW wprawdzie przed czasem wyłącza kamerę, nie nagrywając katastrofy, ale za to można by rzec „na czas” pojawia się na polance samosiejek, by sfilmować „miejsce upadku tupolewa”, które to miejsce tak zdumiewa przewodniczącego ZP (niemogącego znaleźć „leja po upadku”[23]). Ale niestety i tu, tj. z owym wideo z „wrakowiska”, pojawia się pewien drobny problem, tzn. jakby i tym razem coś się działo przed czasem. Otóż szef ZP pod koniec posiedzenia wyciąga dane z raportu MAK, gdzie jak byk stoi, iż dopiero o 8:55 pol. czasu miało być pojawienie się wozu pierwszej straży na pobojowisku, zaś na moonfilmie już od 8:49 widać krzątaninę strażaków.

I co najciekawsze, nie pada banalne pytanie: kiedy to pan kręcił? A jedynie: co to za ludzie? Nie jest istotne kiedy zarejestrowano osobliwe wideo z „miejsca upadku tupolewa”, na którym nie widać żadnej z polskich ofiar? Dla ZP okazuje się, że nie. Mimo że SW wielokrotnie podkreśla, że dwa dni wcześniej filmował lądowania rządowej delegacji na XUBS – z czego wynikałoby, iż moonfilm pochodzi z dnia przed „katastrofą smoleńską”. Dzień przed? Spora różnica – nie tylko dla biegu wypadków w dn. 10-04, lecz i dla rozmaitych badaczy potrafiących (latami) do setnej sekundy rekonstruować „końcóweczkę” („prezydenckiego tupolewa”). SW ze śmiechem mówi wtedy na posiedzeniu ZP o przebierańcach, lecz parlamentarzyści i tego wątku nie podejmują, choć zdawać by się mogło, że „osoby przebrane za strażaków”, to wyjątkowa chyba rzadkość na terenie powypadkowym. Chyba, że się wie, iż do „upadku samolotu z prezydentem” nie doszło, a mimo to, się go bada. Wtedy uzyskujemy historię jak z Hitchcocka.        

 

Na koniec wspomnienie pochodzące z (nie mniej zastanawiającego jak materiały Wiśniewskiego[24]) filmu Syndrom katyński[25] - i tym razem nie chodzi mi o frazę dotyczącą Prezydenta Kaczyńskiego, że nie odwiedził rosyjskiej stolicy nawet po śmierci  (od 13’41’’). Pojawia się w tym filmie – pośród wielu innych „ciekawostek” – taka informacja (od 28’46’’) przekazywana przez A. Jewsiejenkę (rzecznika smoleńskiego gubernatora): W polskiej telewizji stale powtarzano zapowiedź, że za trzy, za dwie godziny rozpocznie się bezpośrednia transmisja. Delegacja musiała za wszelką cenę wylądować w Smoleńsku w odpowiednim czasie. A jeśli, wbrew Jewsiejence, transmisja zrazu była, lecz została przerwana? Może gdyby dobrze poszukać w archiwach telewizyjnych, znalazłyby się (nieretuszowane) zapisy z godzin wczesnoporannych[26] i oczekiwaniem na przylot (zapewne „prezydenckiego jaka”), której to transmisji by zaprzestano, gdyby zaczęło się dziać coś niepokojącego (sygnalizującego, że o pokojowym przebiegu uroczystości nie ma mowy). Potem bowiem, stopniowo, godzina po godzinie, zacząłby się wyłaniać w mediach obraz „katastrofy smoleńskiej”, który to obraz musiał się bez transmisji obejść, ale zmienił Polskę na lata.