Śmierć Papieża Franciszka jest okazją do wielu fałszywych rachunków sumienia.
W naszym znacznie zlaicyzowanym kraju trzeba niestety czasami przypominać prawidłowe znaczenie różnych ważnych skądinąd pojęć.
Na początek definicja rachunku sumienia według Katechizmu Kościoła Katolickiego: KKK 1454 Do przyjęcia sakramentu pokuty należy przygotować się przez rachunek sumienia, przeprowadzony w świetle słowa Bożego. Najbardziej nadają się do tego teksty, których należy szukać w Dekalogu i w katechezie moralnej Ewangelii i Listów Apostolskich: w Kazaniu na Górze i pouczeniach apostolskich (Por. Rz 12-15; 1 Kor 12-13; Ga 5; Ef 4-6).
Z tej definicji wynika, że podstawowym celem rachunku sumienia jest przygotowanie się do sakramentu pokuty, czyli popularnie spowiedzi, który to sakrament jest drogą do przyjęcia Komunii. Z uwagi na fakt, iż Papież zmarł rano w Poniedziałek Wielkanocny znamienita większość katolików w Polsce zgodnie z zaleceniem Kościoła odbyła swój sakrament pokuty, aby z czystym sercem przyjąć Komunię już w czasie Triduum Paschalnego.
Ponadto rachunek sumienia należy odbywać w swoim imieniu i w swoim sumieniu. Wielkim błędem jest czynienie rachunku sumienia dla innych ludzi, chyba że jest się kapłanem, który z natury jest obowiązany udzielać porad duchowych i wyjaśnień wiernym. Jest jednak on do tego przygotowywany przez wiele lat pod okiem przełożonych i musi zdawać egzaminy z poprawnego rozumienia Nauki Kościoła. Jak to mówi znany cytat: Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Mt 7.1 i dalsze. Kiedyś zdarzyło mi się w ciszy kościelnej usłyszeć dobiegający z konfesjonału podniesiony głos zdenerwowanego kapłana: Niech pani wreszcie przestanie mi opowiadać o swoich sąsiadkach, a zacznie o sobie i swoich uczynkach!!!
Odejście Papieża do Domu Ojca jest dla wielu nie-katolików okazją do pouczania i wylewania swoich "żali" na rzekomo złe traktowanie nauk tegoż Papieża przez (umownie) Kościół w Polsce,a zwłaszcza niektórych księży czy nawet biskupów, jak i szeregowych wiernych, którzy odważyli się krytykować i oceniać poszczególne wypowiedzi Papieża.
A tymczasem sprawa jest jasna: istnieje uchwalony na Soborze Watykańskim I dogmat o nieomylności papieża, ale w ściśle określonych warunkach, które można łatwo znaleźć w Internecie.
Szczegółowo odnosi się do tego komentarz znanego biblisty jezuity prof. Dariusza Kowalczyka:
Jednym z częstszych nieporozumień, co do nieomylności papieskiej, jest przekonanie, że jak papież coś powie, albo – jeszcze lepiej – napisze, to Kościół uznaje to za nieomylne. Tak oczywiście nie jest. Miesza się też nieomylność z władzą „związywania i rozwiązywania”, udzieloną Piotrowi przez Jezusa: „I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16, 19). Władza kluczy jest czymś szerszym – papież może podejmować istotne, wiążące decyzje dla całego Kościoła, które jednak nie muszą być związane z nieomylnością i jako takie mogą być zmienione. Natomiast ogłoszenie jakiejś prawdy z zaangażowaniem charyzmatu nieomylności oznacza, że owa prawda nie może być potem anulowana, choć może być uzupełniona i pogłębiona.
I tak to wygląda. Fakt faktem, że Kościół Katolicki w Polsce i na świecie dzisiaj, tak jak zresztą w przeszłości, jest targany wieloma zdarzeniami, musi się mierzyć ze swoimi słabościami i siłą swoich wrogów inspirowanych przez Księcia Ciemności (nie wolno zapominać o jego istnieniu!!!), ale "pouczenia" ze strony osób, które codziennie wiarę katolicką lekceważą, wyśmiewają i poniżają są akurat ostatnią rzeczą, jaka mu może w tym pomóc.
PS. Mam podejrzenie graniczące z pewnością, że ta notka jest zbyt rzeczowa, aby mogła trafić na SG. Czytelnikom załączam życzenia wielkanocne błogosławieństwa Bożego.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
