Reaktywacja 3

Na początek oddajmy głos ministrowi spraw wewnętrznych, który tworzył Urząd Ochrony Państwa III RP.:

Najważniejszą i najtrudniejszą wydawała się wtedy reforma służb specjalnych. Była to armia 25 tys. ludzi noszących legitymacje SB, uchodzących za twardogłowych obrońców PRL. Wielu z nich miało na sumieniu nie tylko walkę z opozycją, ale i czyny, które w państwie prawa powinny być zakwalifikowane jako przestępstwa. Nic dziwnego, że pojawiły się sugestie, by sięgnąć po tzw. opcję zerową – rozwiązać dotychczasowe służby i stworzyć całkiem nowe struktury. Pojawiało się jednak pytanie: czy to wykonalne? Przecież państwo nie mogło pozostać – choćby i przez krótki czas – bez wywiadu i kontrwywiadu. A poza tym skąd pewność i gdzie gwarancja, że nowi funkcjonariusze będą lepsi – tak pod względem fachowym, jak nawet (co potwierdziło się w przyszłości) moralnym? Siłą rzeczy nowi ludzie w resorcie musieliby pochodzić „z łapanki”. Nie było bowiem tak, że do pracy w reformowanych służbach specjalnych ustawiały się tłumy chętnych. Charakterystyczne, że starsi działacze opozycji demokratycznej najczęściej odmawiali prośbom o pomoc – jednym z nielicznych wyjątków był Andrzej Milczanowski. Na służbę w resorcie godzili się zwykle ludzie poniżej 30-tki, zwykle z niezależnego harcerstwa oraz ruchu Wolność i Pokój. Sytuacja była więc trudna: trzeba było zlikwidować ogromny aparat przemocy oraz stworzyć służby dla demokratycznego państwa, a nie istniała żadna baza, na której można by się oprzeć. Kiedy nie wiadomo, jak się zachować i co robić, to najlepiej uciec się do zasad podstawowych i najprostszych metod. (...)

(źródło i całość: K. Kozłowski w "Tygodniku Powszechnym")


To jednak nie wszystko. Przyjrzyjmy się, któż to należał do tego zacnego grona. Proponuję się skupić na młodych wtedy działaczach pacyfistycznej organizacji Wolność i Pokój, których akces do służb wydaje się jednak nieco bardziej egzotyczny, niż harcerzy. Oto head internetowej witryny WiP:

Kogóż mamy na liście takich fachowców?

Konstanty Miodowicz - były szef kontrwywiadu Urzędu Ochrony Państwa, który zabiegał o przejęcie kontroli nad tzw. "grupą Lesiaka" podejmującą na początku lat '90 działania operacyjne wobec legalnej opozycji. Wpływowy poseł PO, inicjator tzw. "sprawy Jaruckiej".

Wojciech Raduchowski vel Brochwicz - barwna postać, o której szczegółowo już pisałem. Dość przypomnieć, że ten młody wtedy działacz ruchu pacyfistycznego zajmował się weryfikacją SB-ków. Później: członek Rady Programowej PO oraz jednocześnie: członek zarządu jednej ze spółek R. Krauzego (Bioton) i pełnomocnik Janusza Kaczmarka w sprawie zarzucanego mu uprzedzenia A. Leppera o akcji CBA. Wcześniej znany z tego, że skontaktował Annę Jarucką z K. Miodowiczem, co ostatecznie zaowocowało wycofaniem się jednego z kandydatów z udziału w wyborach prezydenckich 2005.

Piotr Niemczyk - dyrektor Biura Analiz i Informacji Urzędu Ochrony Państwa (1990 - 93), zastępca dyrektora Zarządu Wywiadu Urzędu Ochrony Państwa (1993 - 1994), obecnie częsty komentator-"fachowiec" w mediach (głównie TVN24), gdzie opowiada głównie o... amartoszczyźnie nowych ludzi, którzy do służb trafili bez doświadczenia i dokładnego przeszkolenia.

Bogdan Klich - aktualny minister obrony narodowej, z wykształcenia psychiatra.

Na koniec rodzynek, niezwiązany (podobno - kontrowersje dot. roli w tzw. "inwigilacji prawicy", gdy był szefem Urzędu Rady Ministrów w rządzie H. Suchockiej)
Jan Maria Władysław Rokita.

Środowisko krakowskiego WiP w dużej mierze pokrywało się z NZS. I tu mamy bonusik.
Paweł Graś - do niedawna koordynator ds. służb w rządzie D. Tuska. Autor porównania CBA do Stasi.

Wychodzi więc na to, że cała awangarda (z wyjątkiem A. Milczanowskiego) dawnej prowałęsowskiej frakcji w służbach (obecnie: PO) to ludzie, którzy trafili do nich z pacyfistycznej organizacji o przekazie w rodzaju poniższej ulotki:

Ciekawy wątek pojawił się w tygodniku "Przegląd" nr 48:

(...) Graś jeszcze nie zaczął funkcjonować, a już zaczęły zawalać się jego koncepcje personalne. A o tym, czy rzeczywiście się zawaliły - przekonamy się lada moment.
Otóż głównym jego protegowanym na stanowisko szefa ABW był gen. Maciej Hunia, były szef kontrwywiadu UOP, mający opinię - co potwierdzają nawet jego przeciwnicy - fachowca od łapania szpiegów, a nie polityka. Hunię postrzegano jako lidera tzw. grupy krakowskiej, czyli wywodzących się z Krakowa oficerów UOP, którzy na początku lat 90. przeszli przeszkolenie w szkole wywiadu OKKW w Kiejkutach i prawdziwą karierę zaczęli robić po 1997 r., za czasów rządów Jerzego Buzka. Co ciekawe, dobrze przeszli czasy rządów SLD, zaufaniem darzył ich SLD-owski szef ABW, Andrzej Barcikowski. Zwłaszcza w okresie rządu Marka Belki. Barcikowski (zresztą tak jak cała ówczesna ekipa) ustawiał się wówczas już pod nową władzę, a powszechnie sądzono, że będzie nią Platforma i "premier z Krakowa". W tym czasie Hunia należał do jego faworytów, w tym też czasie szefem biura kadr ABW został inny człowiek grupy krakowskiej, Andrzej Szczur-Sadowski. (...)

(źródło)

Prawda, że nie jest to niespodziewanka? Natomiast interesujące, że pisze o tym wprost jeden z medialnych organów SLD. Co ciekawe - dalej możemy przeczytać, że w ramach tego "ustawiania się pod PO" Barcikowski godził się nawet na wyrzucanie dawnych SB-ków ze służb (wszak w 2005 Platforma miała "twarz" Rokity). Jakież musi być dzisiaj jego zdziwienie, gdy widzi że ex-funkcjonariusze SB i WSI są przywracani na stanowiska albo "rzucani na nowy odcinek"...

Zrozumiała jest furia obu niedawnych frakcji "służbowych" (peowskiej i czerwonej) wywołana nie tyle działaniami Macierewicza, co archiwizacją przez wspólną komisję likwidatorów WSI i naukowców z IPN tysięcy tomów tzw. "zbioru zastrzeżonego", które nie zostały przekazane Instytutowi (zgodnie z tworzącą go ustawą) ani w czasach, gdy ministrem obrony był J. Szmajdziński, ani... B. Komorowski.