ADWENTOWE CYTATY.

Mamy pierwszy tydzień Adwentu oznaczający w kościele katolickim czas radosnego oczekiwania na przyjście odkupiciela naszych grzesznych słabości.

Z czterech ważnych partii politycznych na polskiej scenie politycznej, aż trzy (PIS, PO, PSL) chętnie powołują się w swojej retoryce na chrześcijańskie wartości jako symbol ich społecznej wrażliwości i bliskości z katolickim ludem.

Postępowanie praktyczne zaś jest w sporze z tymi deklaracjami przeczącymi często najważniejszej chrześcijańskiej zasadzie – wyjętej wprost z modlitwy powszechnej – „odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.

Mądrze pisze na ten temat abp. Józef Życiński w tekście pt. „Syndrom Noego”(Tygodnik Powszechny Nr 49), wspominając tę biblijną postać jako bożego wybrańca do zachowania życia na ziemi po kataklizmie potopu. A przecież Noe nie był ideałem człowieczeństwa, bo jako właściciel winnicy nadużywał wina i w pijackiej niemocy obrażał moralność. Bóg wybaczał mu jednak tę słabość na rzecz innych, znakomitych zalet jego prawego charakteru. Z tego faktu autor wysuwa takie oto refleksje: „Nie wolno dramatów ludzkiego życia sprowadzać do jednego epizodu, byłoby to bowiem wyrazem pryncypialności jeszcze groźniejszej niż syndrom Noego. Trzeba natomiast pamiętać, że bohaterscy uczestnicy wielkich dziejów mogą również doświadczyć zmęczenia życiem i popełniać zwyczajne głupstwa.” „Czas Adwentu to okres przezwyciężenia łatwej rutyny i poszukiwania świeżości spojrzenia, które wychodzi poza prostą logikę dwuwartościową”.

Inny publicysta TP, red. naczelny, ks. Adam Boniecki w kontekście uchwały rosyjskiej Dumy, uznającej Stalina za sprawcę mordu polskich oficerów w Katyniu pisze, że sformułowanie tej zbrodni nie może nas w pełni satysfakcjonować, bo zamiast określenia zbrodni ludobójstwem stwierdza się oględnie o „akcie przemocy totalitarnego państwa”. Ksiądz Boniecki tak to po chrześcijańsku tłumaczy: „Powinniśmy jak mało kto wiedzieć, z jakim trudem społeczeństwa się rozstają z pięknymi mitami o swojej przeszłości, z jakim trudem przyjmują do wiadomości okrutne informacje o ciemnych jej stronach”. To mądre przypomnienie.

O trudności wybaczania czytamy także w 49 nr TP wypowiedź Wojciecha Pięciaka, którego zastanawia zaproszenie przez prezydenta na posiedzenie RBN gen. Wojciecha Jaruzelskiego: "Ani Bronisław Komorowski, ani jego doradcy nie udzielili obywatelom wiarygodnej odpowiedzi na pytanie: dlaczego właściwie Wojciech Jaruzelski został zaproszony do Pałacu Prezydenckiego?”

Wątpliwości takich nie miał zaś inny publicysta cytowany już przeze mnie (post z 25.XI) Marcin Wojciechowski:

"Opozycja jak zwykle patrzy tylko na tę część biografii generała jako dyktatora Stanu Wojennego. Jaruzelski, choć był dyktatorem SW, to prezydentem RP został po  odrzuceniu przez Polskę komunistycznej opresji, do czego sam się istotnie przyczynił. I był całkowicie lojalny wobec polskich reform jako partner rządu Tadeusza Mazowieckiego. Sukces wolnej Polski to także jego zasługa, niezależnie od roli  w PRL. Można ją surowo oceniać, ale dzisiaj należą mu się takie same prawa i przywileje jak innym prezydentom RP z ostatnich 20 lat."

   W kontekście powyższego widać trafność myśli ks. A. Bonieckiego o trudzie rozstawania się z utartej społecznej wizji wad i zalet twórców historii.  Warto też zapamiętać słowa abp Życińskiego o Syndromie Noego,  co wspaniałomyślnie zastosowaliśmy wobec marszałka Józefa Piłsudskiego (mimo zamach stanu), a tak trudno przychodzi nam to wobec gen. Wojciecha Jaruzelskiego (stan wojenny).

Do radosnego dnia  Narodzenia  Odkupiciela jeszcze trochę ponad 3 tygodnie. Może więc politycy i my wszyscy przeżyjemy Adwent z chrześcijańską refleksją: „… jako i my odpuszczamy [winy] naszym winowajcom”  i z poczuciem tej ulgi zasiądziemy do wigilijnej wieczerzy?