Takie Rzeczpospolite, jakie młodzieży chowanie

                                                                PIĘKNY  ETAP  MIŁOŚCI  MAŁŻEŃSKIEJ

Tytuł notki to sekwencja słynnego powiedzenia Jana Zamojskiego – pierwszego hetmana Rzeczpospolitej ( 1542 1605): „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”.

Ta popularna teza wychowawcza jest w Polsce mocno nadużywana przez wszystkie, kolejne władze sprawujące rządy w Trzeciej RP.

Takie deklaracje, to plany wychowawcze wspomnianych rządów dotyczące młodego pokolenia z interesowną polityczną intencją wychowania „nowych” Polaków w duchu ideologii wyznawanej przez owe rządy.

Najświeższy przykład polityki oświatowej w Polsce, to rządy PiS symbolizowane przez nacjonalistycznego ministra Przemysława Czarnka i obecną lewicowa strategię wychowawczą demonstrowaną przez panią minister Barbarę Nowacką.

Oba obozy polityczne pałają odmiennym duchem wychowawczym. Czarnek marzy o Polsce narodowo-katolickiej, a Nowacka o bezpłciowej Rzeczpospolitej Tęczowej.

Te antyspołeczne polityki o matrycowym społeczeństwie w myśl ideałom akurat rządzącej „kliki” – jak Czarnek z katechezą jako wiodącym przedmiotem szkolnym, zaś Nowacka z gender o płciowości kulturowej w miejsce biologicznej.

Owi politycy jako bezduszne kukiełki partyjne są tak zideologizowani, że rzeczywistość społeczno – kulturową narodu uważają za mało doskonałą i chcą ją ujednolicić kanonami własnych, politycznych ideałów patriotyczno – obyczajowych.

Tymczasem Polacy /jak każdy naród/ to społeczność pluralistyczna z pełnym prawem do własnych poglądów, wierzeń i obyczajów.

Tę demokratyczną maksymę tak naświetla Ks. profesor Tadeusz Zadykowicz (KUL) w publikacji pt. „Formacja moralna w pluralistycznym społeczeństwie – koncepcje i metod”:

„W najbardziej podstawowym znaczeniu pluralizm (od łac. pluralis – mnogi; należący do większej liczby niż jeden; będący w większej liczbie) oznacza sytuację, gdy w danej społeczności występuje rozmaitość typów i cech stanowiących ją członków, niejednorodność poglądów, dążeń, wartości”.

A to oznacza, że wolni od indoktrynacji partyjnych ludzie mogą wyznawać dowolną religię, idee polityczne, kulturę /w tym model rodziny/, itp. gwarantowane ustrojową ustawą zasadniczą /konstytucją/.

A więc wara politykom od narzucania obywatelom wzorców obyczajowości sygnowanych polityczną legislacją na przykład typu małżeństwa homoseksualne.

Jest pytanie: jakim prawem historycznie zdegenerowana komunizmem Lewica dokonuje brutalnych prób dezawuowania polskich obyczajów kultury chrześcijańskiej, na rzecz „swawoli obyczajów homoseksualnej masonerii”?

Jakim prawem nas, krytyków tych odmienności homoseksualiści nazywają homofonami ? Jak zatem katolicy /większość społeczna/ mają się bronić przed nawałą propagandy LGBT określaniem chrześcijaństwa „Ciemnogrodem”.

Jak, w świetle nagminnego pokazywania obrazów medialnych o nieszczęśliwych homoseksualistach urażonych niemożnością zawarcia homoseksualnego małżeństwa, wobec płaczu katolika, przeżywającego dramat bezczeszczenia przez najbliższych jego wiary profanacją wzniosłości małżeństwa na rzecz dzikich, konkubijnych związków depczących odwieczny, nasz chrześcijański obyczaj budowania rodziny.

Te quazi pogańskie zachowania młodego pokolenia ranią uczucia starszych, nie tylko obrazą tradycji chrześcijańskiej obyczajności, ale przede wszystkim klęska wychowawczą młodszych pokoleń, które z niezwykłą lekkością odrzucają chrześcijaństwo i wynikające z niego wielowiekowe obyczaje i kulturę.

Ta płytkość owych przekonań wyznaniowo obyczajowych młodego pokolenia jest największym sprzymierzeńcem cywilizacyjnej dywersji LGBT w obaleniu moralności monogamicznej o biologii płci żeńskiej i męskiej z prokreacyjną właściwością celu rodziny.

I to jest największy cywilizacyjny problem XXI wieku.