Intelektualny prymitywizm polityków zmorą współczesności

Ludzka inteligencja to swoisty intelektualny poker. Przy pokerowym stoliku często wygrywają ci, którzy najskuteczniej opanowali sztukę blefu. Gracze próbują wzajemnie odgadnąć, wartość trzymanych kart po mimice partnerów i często kierują się tym przy licytacji.

Nawet mało inteligentny pokerzysta, ale o „kamiennej twarzy” często wygrywa.

Taka postawa jest w dużej mierze obecna w polityce, która różni się od pokera tylko tym, że poker jest grą, a polityka to strategia kierowania państwem, jako platformą bytowania milionów ludzi, swoich obywateli.

A zatem losy życia tych milionów istnień ludzkich są – tak naprawdę – w rękach polityków sprawujących władzę z demokratycznego ndania tych obywateli /narodu/.

Decyzje polityków są więc /w przeciwieństwie do pokera/ sprawczym czynnikiem bezpieczeństwa i poziomu życia narodu, który jako Suweren jest często oszukiwany blefową, wyborczą mimiką polityków przyjmowaną przez wyborców za fakt.

Dramatem demokracji jest niska kultura polityczna /inteligencja/ obywateli państw demokratycznych,  pod ciągłym wpływem tego politycznego pokera pozbawionego dociekliwości wyborcw /suwerena/, co do blefowych postaw swoich mandatobiorców, ciągle – kadencja po kadencji – trwających przy władzy.

To jest poważny problem demokracji, dlatego, że ten niedociekliwy i mało biegły w polityce Suweren i ulega w kampani wyborczej owemu pokerowemu szalbierstwu i wyborczo upoważnia szalbierzy do sprawowania władzy.

Najbardziej wyraziście problem ten jest obecny w krajach takich jak Turcja, Węgry no i Polska, jeszcze demokratycznych, ale o takim poziomie politycznego blefu niedostrzeganego prez wyborów, a uświadomionego dopiero przez sądownictwo międzynarodowe w przypadku Węgier i Polski przez Trybunał Sprwiedliwości Unii Europejskiej.

W wymienionych państwach obozy rządzące dążą do umocnienia władzy przez procesy centralizacji państwa zwiększeniem władczych uprawnień rządowi, czyli władzy wykonawczej z pełnym wpływem na ustawodawstwo, sądownictwo, samorządność terytorialną i controlling praworządnoci.

Ów cykl reform ustrojowych został uznany przez krajowe organy sądowe i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej za sprzeczny z prawodawstwem krajowym i unijnym, co skutjune nakazem cofnięcia reformy do stanu sprzed 2015 roku.

Upór polskiego rządu w nie wykonaniu tego nakazu spowodował ustanowienie w UE zasady „finanse za praworządność” blokującej wypłaty subwencji z funduszu UE do czasu powrotu praworządności w tych państwach.

 Zaskarżone /skarga/ przez Polskę i Węgry do TSUE te reguły jako sprzeczne z prawem unijnym zastały wczoraj prawomocnie oddalone, ca zamyka sprawę polskiego sprzeciwu.

„W ogłoszonym w środę wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej postanowił oddalić skargi Polski i Węgier na mechanizm warunkowości, nazywany zasadą "pieniądze za praworządność". Ma on być wykorzystywany do ochrony budżetu Unii w przypadku naruszenia praworządności w państwach członkowskich”.

https://www.prawo.pl/prawo/mechanizm-pieniadze-za-praworzadnosc-wyrok-tsue,513503.html

Wracając do analogii pokerowych polski obóz władzy zablefował tak ostro, że UE musiała te „karty” sprawdzić i poznać prawdziwą siłę licytacji. Polskie „karty” okazały się tak liche, że całą pulę „zgarnęła” Unia a polscy „gracze” odeszli od stołu gry „w bieliźnie” – czyli spektakularnie przegrani.

Proszę mi wybaczyć owe porównania do pokera, co pozwoliło mi uniknąć sformułowań mocno nawiązujących do intelektualnej frazy tytułowej.

Konsekwentnie więc kończę tę notką i wracam do śledzenia reakcji  polskich polityków obozu władzy i opozycji.