Wiara i polityka w cywilizacji

Od niepamiętnych czasów ludzie miotają się w swoich sumieniach świadomością, że różnią się między sobą tak bardzo, że w imię własnych racji dopuszczają się nawet zbrodni. 

Zmieniające się cywilizacje zawsze są uzasadniane „walką ze złem i promowaniem dobra” i tak samo zawsze okazują się nie skuteczne.

Wyjaśniam, że nie kwestionuję zmian proporcji dobra i zła na korzyść dobra, ale w skali globalnej zła jest ciągle więcej.

Obecna cywilizacja /głównie zachodnia/ funkcjonuje głównie pod „sztandarem” seksualizmu, znaczonego głośnymi aferami pedofilii i bezpardonowej walki z dwupłciowością naszego gatunku.

Pod owym „sztandarem” nie mieszczą się jednak wszyscy ludzie z powodu wspomnianej już różnorodności poglądów i wierzeń.

Różnorodność ową próbują godzić politycy i religie. Niestety obie liderskie grupy tych środowisk /przynajmniej w Polsce/ zamiast godzić, to jeszcze bardziej pogłębiają te podziały autorytarną strategią „rządu dusz” zwaną w polityce populizmem, a fanatyzmem w religii.

W najnowszej historii ludzkości oba te środowiska, czyli politycy i „przywódcy” religijni najczęściej dążyli do celu własnymi drogami do liderowania społeczeństwu wyraźnie jednak oddzielając sakrum od profanum.

Polakom najbliższy jest przykład polski, gdzie obecny poligon zmagań o „rząd dusz” politycy u władzy i zwierzchnicy KK solidarnie połączyli zgodną współpracą na rzecz autorytaryzmu „sojuszu tronu z ołtarzem” drogą wymuszenia pełnego posłuszeństwa narodu tej zmówionej, narodowo-katolickiej „władzy”.

Największą kontrowersją tego sojuszu jest przymuszanie wszystkich Polaków do uznawania wyłącznie polityki obecnej władzy i katolickiej religii.

A przecież - jak się rzekło - jesteśmy różni i jako tacy mamy w demokratycznym państwie swoje prawa i te same gwarancje konstytucyjne do wolności sumienia i wyznania oraz odmienności posiadania swoich politycznych i światopoglądowych zapatrywań.

Doczekałem się /jako katolik/, że owe polityczno-religijne problemy współczesnej Polski są przedmiotem debat w środowisku polskiego, katolickiego duszpasterstwa językiem zatroskania zarówno o miejsce religii w życiu społecznym i jej odmiennej roli w kształtowaniu społeczeństwa obywatelskiego zamiast społeczności socjalnej, beneficjenta państwowego dawcy dóbr wszelakich.

Taką dysputę otworzył w Tygodniku Powszechnym /nr 7 z 14 lutego/ o. Wiesław Dawidowski – augustianin doktor teologii, prowincjał augustianów w Polsce – obszernym artykułem pt. „Kot Eliota”.

Rad bym tutaj wkleić cały wywód o. Dawidowskiego, ale zgodnie z regułami bloga ograniczę się do wstępu i tez wiodących tej wypowiedzi:

Wstęp.

„Kościół jest sakramentem zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego. Jest też ludem pielgrzymującym jako wspólnota, a ze względu na swoją synodalność jest Kościołem słuchającym. Te trzy obrazy Kościoła przypomniał na otwarcie ostatniego konsystorza w zwyczajowym homagium skierowanym do papieża nowo mianowany kardynał Mario Grech, sekretarz generalny Synodu Biskupów.

Obrazy te, należące do teologicznego abecadła, wciąż są bardziej przedmiotem rozważań w salach wykładowych niż doświadczeniem codziennego życia. Można powiedzieć więcej: od kilku lat doświadczamy procesu odwrotnego – nasz rodzimy Kościół w Polsce stał się Kościołem dzielącym, odrzucającym i wewnętrznie podzielonym. Przybrał rozmiary hipopotama z poematu T.S. Eliota, symbolizującego laodycejską wspólnotę sytych i zadowolonych. Wreszcie, będąc słusznie Kościołem nauczającym, stał się niestety Kościołem głuchych.

Tezy wypowiedzi:

*Biskupi i księża utracili zdolność słuchania tego, co mają do powiedzenia świeccy. Przywrócenie tej zdolności jest warunkiem reform.

*Kościół instytucjonalny w Polsce – zamiast być sakramentem jedności – stał się ostatnio Kościołem dzielącym, odrzucającym i wewnętrznie podzielonym.

*Usankcjonowanie przez papieża posług lektorek i akolitek lwia część duchowieństwa w Polsce odczytuje jako zamach na kapłańskie funkcje mężczyzn.

*Słabość polskiego kleru tkwi w błędnej i płytkiej recenzji nauczania Jana Pawła II, a także w umniejszaniu znaczenie czy wręcz demonizowania pontyfikatu Franciszka.

*Kapłani powinni liczyć się z tym, że wśród słuchających są ludzie lepiej teologicznie i filozoficznie wykształceni od ich. Powinni więc zacząć od słuchania Boga, czyli od modlitwy, ale też od wsłuchiwania się w ludzi ich potrzeby i troski.

*Masowe w ostatnich tygodniach wypisywanie się młodzieży z katechezy szkolnej to brak społecznego nasłuchu.

*Czas wysłuchać wezwań papieża Franciszka do wewnętrznej reformy – nie tylko modernizacji struktur, ale też radykalnego nawrócenia na Ewangelię.

*W grę wchodzi synod plenarny Kościoła w Polsce, gdzie pierwszym i podstawowym aktem byłby trud wysłuchania wielu osób.

*Podczas spotkania papieża Franciszka z katechetami i biskupami Franciszek wezwał episkopat Włoch do odbycia właśnie ogólnonarodowego synodu.

*A zatem zanim zaczniemy nauczać wysłuchajmy nie słuchanych.

Do powyższego dodaję kilka słów cytujących w tej tematyce śp. abp Józefa Życińskiego wspominanego przez ks. Włodzimierz Skocznego z okazji 10-tej rocznicy śmierci

*Był wyjątkowym biskupem. W diecezji ternowskiej dokonał cyfryzacji. Wprowadzi jawne roczne rozliczenia finansowe diecezji. PILNOWAŁ BY WYBORY DO RAD PARAFIALNYCH BY ŁY RZECZYWIŚCIE WYBORAMI, A NIE NOMINACJAMI PROBOSZCZA.

www. Kot Eliota | Tygodnik Powszechny

Jak widać polscy katolicy i obywatele demokratycznego państwa ostrzegający przed antydemokratyczną deformację ustroju Polski z udziałem polskich hierarchów KK doczekali się odważnych głosów księży katolickich podzielających te obawy i nawołujących biskupów do zerwania koalicji „tronu z ołtarzem”  oraz przywrócenia  katolickiej narracji publicystycznej polskiego kleru w zgodności z Ewangelią.

Jest więc nadzieja na obywatelskie ucywilizowanie instytucjonalnego kościoła katolickiego w Polsce.