Samotni we dwoje – historia o wierności

Był sobie pies. Na imię miał Dżok. I miał przyjaciela. Poznali się, kiedy był jeszcze małym kundelkiem. Przyjaciel nauczył go jak poruszać się w skomplikowanym świecie ludzi.

Chodzili razem na spacery po wiślanych bulwarach, spoglądali razem na wawelskie wzgórze, podziwiali wschody i zachody Słońca.

 

Raz do roku, kiedy zbliżał się ten jedyny wspaniały uroczysty wieczór, szli razem na zakupy. Potem po mieszkaniu rozchodziły się zapachy, które drażniły jego nozdrza. Ale czekał – wiedział, że jak tylko zapadnie zmrok, przyjaciel zasiądzie przy stole, zapali świeczkę, a on dostanie ogromną porcją kiełbasy, którą wcześniej razem kupili.

Później składali sobie życzenia. Słyszał wiele dobrych słów, ale nie potrafił na nie odpowiedzieć. Radośnie szczekał. Przyjaciel wiedział, co ma na myśli. A on dziękował mu nie tylko za kiełbasę – przede wszystkim za przyjaźń, która ich łączyła.

 

Pewnego dnia - gdy szli razem na spacer w stronę Wisły – przyjaciel się przewrócił. Przyjechali po niego jacyś obcy ludzie i wtedy ostatni raz go widział.

 

Kolejną Wigilię spędzał po raz pierwszy samotnie w miejscu, gdzie jego przyjaciel odszedł od niego na zawsze. Widział zbliżający się zmierzch, roześmianych ludzi udających się do swoich domów, przez okna których mógł dostrzec palące się lampki choinek. W pamięci zachował ciepło rozgrzanego pieca, przy którym spędzał ze swoim przyjacielem zimowe wieczory.

 

Do samotnego psa podszedł równie samotny włóczęga. W zniszczonej torbie miał kawałek chleba i podsuszanej kiełbasy, które życzliwi ludzie podarowali mu na święta.

Usiadł obok Dżoka i razem zjedli wspólną wigilijną wieczerzę.

 

Siedzieli tak jeszcze długo, patrząc na Wisłę, gdzie w jej nurtach odbijało się oblicze samotnego jak oni Księżyca.

 

Dżoka już nie ma. Ale pamięć po nim pozostała.