Smoleńsk, stracona nadzieja

Jak wiadomo nadzieja umiera ostatnia. Ja jednak nie wierze, że kiedykolwiek poznamy przyczyny katastrofy smoleńskiej. Minął już prawie rok, w tym czasie byliśmy zasypywani niesprawdzonymi, a często wyssanymi z palca opowieściami o odpowiedzialności, to ś.p. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, to Generała Błasika czy wreszcie pilotów, którzy stali się głównymi "kozłami ofiarnymi”. Władze rosyjskie obroniły swoich kontrolerów, a opublikowanym raportem MAK dały „w twarz” polskiemu premierowi. Następcy carów, Miedwiedew i Putin wskazali Tuskowi jego miejsce w szeregu. Polska po raz kolejny została sprowadzona do roli wasala, który powinien biernie akceptować poczynania rosyjskich seniorów, którzy najlepiej wiedzą co jest dobre dla Polaków. Mam nieodparte wrażenie, że obecny rząd pogodził się z tą rolą, a co więcej jest gotowy poświęcić prawdę o katastrofie w zamian za rosyjską przychylność.

Analizując historię, nasze mariaże z Rosjanami nigdy nie wychodziły nam na dobre. Swego czasu próbowali to czynić zarówno Adam Jarzy Czartoryski, Aleksander Wielopolski czy gen. Zajączek. Podobną drogę wyznaczyły sobie polskie władze, które ostatecznie zarzuciły  politykę jagiellońską, konsekwentnie realizowaną przez ś.p. Lecha Kaczyńskiego. Efektem tego są stale pogarszające się kontakty z sąsiadami, w wyniku których cierpi mniejszość polska. To min. przez megalomanię Sikorskiego i pomijanie naszych sąsiadów, są w tej chwili zamykane polskie szkoły, a nasi rodacy są poddawni coraz intesywniejszej dyskryminacji.

Wracając do tragedii sprzed roku, to Smoleńsk w tej chwili stał się symbolem. Na niegościnnej rosyjskiej ziemi, znowu polała się polska krew, po raz kolejny śmierć poniosły polskie elity. Mamy do czynienia z straszliwym paradoksem, śmiertelnym kołem historii. Po roku najsmutniejsze jest to, że ta tragedia zamiast łączyć, znowu podzieli Polaków na dwa obozy. Na tych którzy pamiętają i pragną prawdy, oraz tych, którzy chcą jak najszybciej wymazać Smoleńsk z kart historii. Jednak wiem jedno, znicze można zgasić, ale nie sposób zgasić  ludzkiej pamięci.