Ani słowa o debacie.

 

Zawsze byłem człowiekiem kompromisu. I jestem nim nadal.

 

I dlatego, kiedy pewien miły Pan zaproponował grubą kreskę, to – chociaż z trudem – przystałem na to rozwiązanie.

 

Skonstatowałem, że skoro transformacja ustrojowa będzie bolesna, łatwiej przyjdzie Społeczeństwu ją przeżyć, jak sobie kreskę  (i to grubą)  wciągnie.

 

Bo bez znieczulenia, tego zamknięcia kopalń, stoczni, fabryk, zniszczenia PGRów, mogłoby nie przetrzymać, a jak każdy gimnazjalista wie, człowiek naćpany – to człowiek szczęśliwy.

 

A poza wszystkim, dużo bardziej po europejsku jest wciągnąć kreskę i to grubą, niż na przykład  obalić pół litra.

 

Kiedy z kolei chłopcy z Trójmiasta, zaproponowali zamiast „Wierzę w Boga...”  credo zaczynające się od słów „Pierwszy milion trzeba ukraść”, to od razu zrozumiałem, że oni głosicielami pojednania z Rosją są, jako że przecież słynna maksyma biznesowa „Jak pić, to szampana - jak kraść, to miliony” jest rosyjskiego pochodzenia.

 

I też się nie buntowałem.

 

Ale kiedy zobaczyłem, jak kolejny Pan proponuje wyjście Polski z NATO, czy też wydobywanie gazu metodą odkrywkową - wymiękłem.

 

Tak, jak są granice wygadywania bzdur, tak i są granice kompromisu.

 

U mnie ta granica określona jest następująco: trzeba tego Pana zwrócić do magazynu, jako egzemplarz z wadą fabryczną i zdecydować się na alternatywę.

 

Nie, nie – proszę się nie obawiać, żaden Bliźniak! Wszak mówię, że jestem człowiekiem kompromisu.

 

Zamiast tego dziwnego Pana, proponuję zatrudnić na kolejną kadencję prezydenta Aleksandra.

 

Jemu też się wprawdzie język plątał, ale tylko po pijaku - nigdy na trzeźwo i to już jest, w porównaniu z aktualną propozycją,  postęp.

 

A postęp, nawet niewielki i , że tak powiem,  chwiejny,  jest przecież najważniejszy, prawda?