Urodziłem się bez genu empatii

 

Urodziłem się bez genu empatii – tak bywa.

Podobnie, jak w przypadku ludzi, którzy urodzili się z genem nienawiści.

 

Szczerze mówiąc – nie narzekam. Żyje mi się nawet przyjemnie, a z pewnością – łatwiej.

 

Nie daję się wyprowadzić z równowagi skutkami jakichś tam wypadków komunikacyjnych, tym bardziej, że co weekend ginie na drogach 50 osób i trudno oczekiwać od normalnego człowieka, żeby każdy weekend sobie spaprał, z powodu tego, że ktoś prowadzić nie umie albo kierowcy za uchem zrzędzi.

 

A znalezienie jakiegoś kawałka rękawa, bez kawałka ręki, nie robi na mnie wrażenia. Z kawałkiem ręki – pewnie też by nie zrobiło.

 

Dzięki swojej konstrukcji genetycznej, nie jestem podatny na szantaż emocjonalny i ckliwe zawodzenia, nawet, jeśli zawodzą tysiące, szczególnie, że te tysiące przyjechały do stolicy ze wsi i mniejszych miast, co świetnie widać gołym okiem, a przez moje grube okulary – jeszcze lepiej. Poza tym – zawodzą fałszywie, co potwierdza, że w dodatku, niewykształceni są, muzycznie – z pewnością.

 

Ale lubię dobrą rozrywkę. Najlepiej – na łonie przyrody, w lesie najchętniej.

Polska przyroda jest piękna i lubię ją obserwować - przez lunetę sztucera najbardziej.

 

Cel się niestety często porusza i trafić trudno, ale jak już trafię (luneta – full wypas!), to jest zabawa na maksa. Trafienie w kręgosłup albo w nogi, powoduje, że cel się porusza tak śmiesznie, że aż mi się brzuch trzęsie.

 

Bo przyznam się, że ja lubię dobrze zjeść – tatara najbardziej.

 

A – i jeszcze jedno: ja bardzo kocham swoje dzieci. I żonę.