Mój 4 czerwca, czyli wybory 1989 subiektywnie.

20 lat temu, 4 czerwca spędziłem w Komisji Wyborczej na mojej macierzystej Uczelni. Najmilsze było nocne liczenie głosów i widok rzednących z godziny na godzinę min funkcjonariuszy z PZPRu.

Potem, pewna egzaltowana aktorka obwieściła, że w Polsce skończył się komunizm.

Biorąc pod uwagę, że wybory do Sejmu były wolne tylko w 1/3, a prezydentem został Nasz Generał, komunizm skończył się, jakby to powiedzieć - częściowo. A w zasadzie nie komunizm, bo w PRLu dopiero budowano  ten, no - socjalizm. Nawet w Związku Sowieckim do komunizmu dopiero dążono.

 

Co to komunizm, można się nauczyć w tempie przyśpieszonym z czarnohumorowej pieśni Juza Aleszkowskiego, poety – łagiernika, który gorzko wykpił stalinowską jego odmianę.

Jak to w życiu bywa, balladę rozsławił ktoś inny, a mianowicie Włodzimierz Wysocki. Brakuje wprawdzie w jego wersji strasznej zupełnie zwrotki: „w ciużych griechach my schodu soznawalis’, etapom szli, na wstrieczu złoj sud’bie”, ale choćby ta – „za szto siżu? – po sowiesti nie znaju, no prokurory widimo prawy” też odsłania prawdziwą twarz, przepraszam - mordę, systemu.

A do wspomnianej aktorki pretensji nie mam – po prostu w szkole teatralnej ani Aleszkowskiego, ani Wysockiego „nie przerabiali”. Zdarza się.