Łukasz Warzecha i poglądy

     Pewien architekt u Choromańskiego nie miał światopoglądu i to mu mu utrudniało życie do tego stopnia, że nie mógł nawet nawiązać romansu z żadną z otaczających go pań, choć były więcej, niż gotowe.  Nic nie wiem o ewentualnych tego rodzaju kłopotach redaktora Warzechy - pewnie dlatego, że on poglądy posiada, a choć był ostatnio atakowany przez różne panie  "W tyle wizji"-  to te ataki miały inny charakter;  dzięki nim właśnie z ust własnych redaktora dowiedziałem się, że poglądy ma.

   Tym paniom poszło o to, że Łukasz Warzecha powszechnie widziany  jako publicysta prawicowy, napada na PiS;  no, może nie aż napada - ale ostro krytykuje.  Musiało to zahaczyć o jakąś wrażliwą strunę w jestestwie redaktora, bo z trudem radził sobie ze zdenerwowaniem.  Zarzut odparł krótko: - bo mam takie poglądy i nie mogę pisać i mówić wbrew nim.  Bo takie poglądy...  -  czy w przekonaniu, że to wyjaśnia i usprawiedliwia wszystko nie zawiera się odrobina pychy?  No, dobra - panu redaktorowi wolno kierować się,  czym chce - ale i paniom nie można odmówić prawa do zgłaszania pretensji.  Bo tak:  jest wojna, temu się nie da zaprzeczyć - i to wojna totalna.  Aktywność prasowa, a szczególnie to, co się dzieje w RTV - nic nie ma wspólnego z dyskusją polegającą na eleganckim przerzucaniu się argumentami;  totalni walą cepem.  Nie sposób nie zauważyć, iż sprawy zmierzają do zbudowania wrażenia, że wszystko, co dotyczy rządów PiS - wali się:  PO idzie w górę (już lecę wierzyć!), PiS - jeśli do końca jeszcze nie złamał wszelkiego możliwego prawa - to niechybnie zaraz to uczyni, Berczyński wykończył Caracalle, pani Strężyńskiej knebluje się usta i w ogóle - to Kaczyński musi odejść, co po wielekroć dobitnie wyartykułował Adamowicz.  To tylko część obszernej całości, którą dość trudno ogarnąć.  Jestem w stanie zrozumieć opozycję - robią, co mogą nie licząc się z niczym.  Ale temu chórowi zaczynają basować różni tzw. nasi, to jest - publicyści reprezentowani w tym tekście przez Warzechę (żeby to on jeden!), a też i blogerzy - niestety.  Tak, tak - Berczyński be, Strężyńska ok.!  Nawiasem mówiąc - gdyby Berczyński istotnie miał coś wspólnego z utrąceniem śmigłowcowego kontraktu, to tylko mu podziękować;  jakiś bęcwał w TV grzmiał, że to skandal - zerwanie kontraktu na tak olbrzymią kwotę.  Nieszczęśnik nie jest w stanie zrozumieć, że to nie my mieliśmy te 13 mld zarobić - tylko je wydać na coś zupełnie nam nieprzydatnego i horrendalnie drogiego?   A co do pani minister od cyfryzacji: branie jej w obronę, że niby - ma prawo do krytyki, dowodzi kompletnego minięcia się ze zrozumieniem sprawy.  Owszem, jej wolno to robić w trakcie obrad rządu;  potem - sza;  zrozumie to nawet dziecko.   Dziś redaktor Lisicki z rozkoszą wałkował błędy, jakie PiS jego zdaniem popełnił ostatnio w sprawie Tuska.  Ani on, ani inni w podobnych okazjach nie używają słów: sądzę, przypuszczam, wydaje mi się - a skąd;  wygląda na to, że mylą swoje poglądy z prawdami objawionymi.  No i tak to jest:  grzmią armaty opozycji, a do tego ten i ów z niby naszych wypali od czasu do czasu  z mniejszego wprawdzie kalibru, ale w tę samą, co opozycja stronę.  Jasne, wolnoć Tomku - i od nikogo nie można wymagać mówienia inaczej, niż myśli.  Rzecz jednak w tym, że człowiek rozsądny powinien wiedzieć, co mówi - i nie koniecznie mówić, co wie lub myśli.  Czy w sytuacji kipiącej od wydarzeń, wrażeń i nastrojów, w której rozstrzygają się sprawy najistotniejsze - tak trudno wybrać, za czym się opowiedzieć?   I w związku z tym - czego nie mówić, a co - i owszem?  Krytyka wygłaszana publicznie w takiej burzy traci swą konstruktywną wartość i zaczyna być niszcząca. W dzisiejszym "Saloniku" Rafał Ziemkiewicz rozkosznie wyraził nadzieję, że  "nie zabraknie nam radosnych okazji do komentowania".   Gdybyż to tylko o to chodziło...  od publicystów chciałoby się oczekiwać więcej, ale skoro tak - to przynajmniej my, blogerzy, trzymajmy kurs.