22 lipca 1942 roku rozpoczęła się likwidacja warszawskiego getta

22 lipca 1942 roku rozpoczęła się likwidacja warszawskiego getta.

"... a potem stanęłyśmy w oknie, a właściwie przy framudze, bo do okien strzelali, i patrzyłyśmy jak ich prowadzą. Więc przeszła doktor Efros z tym swoim nowo narodzonym synkiem na ręku i doktor Lichtenbaumowa z ustami otwartymi jak do krzyku. I szli, i szli, z wózkami dziecięcymi i jakimiś dziwnymi rzeczami, jakieś kapelusze i płaszcze, i garnki czy miski, i wciąż szli... A potem nagle Renia Frydman złapała mnie za rękę i krzyknęła:

- Moi rodzice! I Broneczka!

A ja powiedziałam jej:

- Nie krzycz, bo żandarm spojrzał w naszą stronę...

I wciąż szli, szli i był taki upalny dzień, 30 lipca, i była taka cisza w powietrzu, bo nie było wiatru i powietrze stało.

Z Leszna, tam po drugiej stronie, wyjechała rolwaga, na koźle siedział młody mężczyzna w niebieskiej koszuli, zapalił papierosa i takim luźnym, szerokim gestem odrzucił zapałkę.

W domu na Żelaznej, tam po drugiej stronie, na balkon wyszła kobieta w kwiecistym szlafroku i podlewała kwiatki w skrzynkach. I chyba widziała ten pochód, ale dalej podlewała kwiatki.

A po tej stronie szli i szli, i nie było końca. I tam byli starcy z siwymi brodami, i małe dzieci, i kobiety w letnich sukienkach i płaszczach, i kobiety w jesionkach, i toboły, to wszystko na tę daleką drogę."

Adina Blady - Szwajgier, "I więcej nic nie pamiętam"

Jedną z tych które szły w tym tłumie była Helena Frenkiel, malarka. Urodzona w Warszawie w 1887 roku, zamordowana w Treblince w sierpniu 1942 roku.

Opowiadała Wiola Wejman uzupełniała

Orit Zehavi Bergman & Eternity