Wołanie indiańskiej żony autorstwa E. Pauline Johnson (Tekahionwake)

"A Cry from an Indian Wife" (1885) autorstwa E. Pauline Johnson (Tekahionwake) a rasizacja. W sobotę wybraliśmy się do Poligon Galery w North Vancouver.

"A Cry from an Indian Wife" był jednym z pierwszych wierszy o kolonialnych niesprawiedliwościach napisanych z perspektywy rdzennej dla białej kanadyjskiej publiczności (Monture 128). Johnson komplikuje tu pojęcia nacjonalizmu i tożsamości rdzennej. Pisząc o Czerwonej Rzece i północno-zachodnim oporze z punktu widzenia rdzennej kobiety, której mąż idzie walczyć z białymi siłami kanadyjskimi, Johnson zgłębia sprzeczną psychologię osoby próbującej sympatyzować z wrogiem.

Wołanie indiańskiej żony autorstwa E. Pauline Johnson (Tekahionwake)

Mój leśny dzielny, moja czerwonoskóra miłość, żegnaj;

Możemy nie spotkać się do jutra; kto może powiedzieć

Jakie potężne nieszczęścia spotkają naszą małą grupę,

Albo co cię spotka z ręki białego człowieka?

Oto twój nóż! Myślałem, że jest na zawsze schowany.

Żaden włóczący się żubr nie będzie go dziś żądał;

Żadna skóra bydła preriowego nie zostanie okaleczona;

Równiny są gołe, szuka szlachetniejszej gry:

'Twill drink the life-blood of a soldier host.

Idź, powstań i uderz, bez względu na koszty.

A jednak zostań. Nie buntuj się na Union Jack,

ani nie podnoś ręki przeciwko tej bandzie.

wojowników o białych twarzach, maszerujących na zachód, by stłumić

nasze upadłe plemię, które powstało do buntu.

Oni wszyscy są młodzi, piękni i dobrzy;

Przekleństwo dla wojny, która wypija ich nieszkodliwą krew.

Przekleństwo losu, który sprowadził ich ze Wschodu

By być naszymi wodzami - by uczynić nasz naród najmniejszym

Który oddycha powietrzem tego ogromnego kontynentu.

Mimo to ich nowe zasady i rady są w dobrym tonie.

Zapominają, że my, Indianie, posiadamy ziemię

Od oceanu do oceanu; że stoją

Na ziemi, która przed wiekami

była naszym jedynym królestwem i naszym prawem.

Nigdy nie myślą, jak by się czuli dzisiaj,

gdyby jakiś wielki naród przybył z daleka,

odbierając ich kraj ich nieudolnym śmiałkom,

dając to, co oni nam dali - wojny i groby.

Więc idź i uderz o wolność i życie,

I przywróć honor swojej indiańskiej żonie.

Twojej żonie? Ach, co z tego, kto się o mnie troszczy?

Kto lituje się nad moją biedną miłością i agonią?

Jaki kapłan w białej szacie modli się o twoje bezpieczeństwo tutaj,

Tak jak modli się za każdego ochotnika.

który zasila szeregi, które Kanada wysyła?

Kto modli się o zwycięstwo dla indiańskiego skauta?

Kto modli się za nasz biedny naród leżący nisko?

Dlatego weź swój tomahawk i idź.

Moje serce może pęknąć i spalić się w środku,

ale jestem silny, by kazać ci iść na wojnę.

Ale zostań, moje serce nie jest jedynym.

które opłakuje stratę męża i syna;

Pomyśl o matkach na morzach śródlądowych;

Pomyśl o bladej dziewczynie na kolanach;

Błaga swego Boga, by strzegł jakiegoś słodkiego dziecka

Które maszeruje w stronę północno-zachodniej dziczy.

Druga modli się o osłonę swej miłości przed krzywdą,

By wzmocnić jego młode, dumne, podniesione ramię.

Ach, jak jej biała twarz drży na samą myśl,

Twój tomahawk wypije najlepszą krew jego życia.

Nigdy nie myśli o mojej dzikiej, zbolałej piersi,

ani nie modli się za twoją ciemną twarz i orli grzbiet.

Zagrożone tysiącem kul karabinowych,

Moje serce będzie celem, gdy mój wojownik upadnie.

O! tchórzliwy ja, nie waham się więcej;

Idź naprzód, i wygraj chwałę wojny.

Idź naprzód, ani nie zginaj się przed chciwością rąk białych ludzi,

Z prawa, z urodzenia my, Indianie, jesteśmy właścicielami tych ziem,

Choć głodzeni, miażdżeni, plądrowani, nasz naród leży nisko.

Być może Bóg białych ludzi tak chciał.

Zdjęcia: Eternity