Brawo. "Powrót Norwida", spektakl w roli głównej, w reżyserii i produkcji Marka Probosza, zdobył nagrodę za najlepszą nowojorską premierę na United Solo Festival w Nowym Jorku.
Napisany przez Kazimierza Brauna na podstawie tekstów XIX-wiecznego polskiego poety Cypriana Kamila Norwida spektakl przedstawia Norwida jako symbol losu emigranta.
Urodzony w 1821 roku pod Warszawą Norwid opuścił Polskę w wieku 20 lat i przebywał przez dłuższy czas w Niemczech, Włoszech, Francji i Stanach Zjednoczonych. Zmarł w Paryżu w 1883 roku.
United Solo Festival pisze na swojej stronie internetowej: "Odrzucony wizjoner, bezdomny emigrant powraca do nas dziś, ponad 200 lat po urodzeniu, jako jeden z największych poetów świata, współczesny innowator, który zachwyca, rozwesela, wzrusza i szokuje estetycznym radykalizmem".
Probosz, który wyemigrował z Polski w 1987 roku, a obecnie mieszka w Kalifornii, powiedział PAP, że Powrót Norwida był dla niego "jednym z najtrudniejszych zadań" w karierze aktora i reżysera.
"Być na scenie samemu przez 90 minut i wygłaszać tekst Norwida po polsku, z angielskimi napisami, to było jak wspinanie się na pionową skałę, mając z tyłu głowy obraz poety wędrującego po ulicach Nowego Jorku" - powiedział.
"Sprowadzenie Norwida do Nowego Jorku i uczynienie z teatru domu dla niego było szalonym wyzwaniem" - dodał.
Natomiast skandalem jest nie umieszczenie tej teatralnej pozycji, na YouTube, która w sposób zasadniczy zwiększa międzynarodowe zainteresowanie.
To nie 1-szy sukces polskiego teatru. Pisałem o tym w notce:
„Nasza Klasa” temat nadal aktualny…
Cyt: -Nasza klasa Tadeusza Słobodzianka robi światową karierę podobna chyba tylko do Tanga Sławomira Mrożka. Po zdobyciu Londynu, sztuka jest wystawiana w Ameryce przez wielu reżyserów. Inscenizacje od Vatzlava Mrożka poprzez Petera Schaffera, czy Samuela Beckettema. Rożne improwizacje, jakby reżyser padał na kolana przed autorem dramatu, czytał na klęczkach, „co autor chciał powiedzieć” – i bez skreślania choćby wyrazu, bez podkreślenia, rozszerzenia jakiegoś znaczenia, bez zaniepokojenia widza – „pokazywał”, co zostało przez autora napisane do „zera” odreżyserskiej interpretacji. Tak chyba najlepiej można przedstawić inscenizacje młodego, trzydziestopięcioletniego, pochodzenia rumuńskiego, reżysera Victora Vasuty. Podobnie jest z aktorstwem. Ciężko się połapać, czy rzeczywista aktor stara się improwizować, – jeśli w ogóle – czy to „wina” dramaturga, reżysera, - ale my, widzowie jesteśmy ogłuszeni, pełni refleksji a jednak z pozostającym pytaniem: jak człowiek może stać się zły, by przyjaciół nienawidzić, by mordować.
Try to be Meraki, - means “to do something with soul, creativity, or love”
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
