Człowiek roku Maciej Szczepański, sorry, - Jacek Kurski…

Kiedy Edward Gierek w 1970 r. doszedł do władzy sprowadził z Katowic swojego człowieka Macka Szczepańskiego i zrobił go szefem polskiej telewizji.

1-szy sekretarz PZPR postawił przed nim tylko jedno zadanie. Masz zwracać szczególna uwagę na najważniejszy program, jakim jest o godz. 19: 30 Dziennik Telewizyjny. To wszystko. Szczepański skrupulatnie wykonywał zadanie przez 10 lat aż do upadku reżimu.

Reszta programów była na znacznie wyższym poziomie nic obecnie. Od Teatru telewizyjnego po Wielka Grę. Od Kobry po poniedziałkowy Teatr Telewizji. Od znakomitych kabaretów po programy w Stary Kinie, czy wartościową rozrywkę.

W 2015 r. Kaczyński wyciągnął Jacka z relatywnej ciemności polityki fringe i uczynił go dyrektorem telewizji państwowej. Od czasu przybycia do Telewizji Polskiej młodszy Kurski zmienił stację nie do poznania, zwalniając najbardziej znanych dziennikarzy i radykalnie reorientując jej politykę. Mimo że stacja jest finansowana przez podatników, jej programy informacyjne nie udają już obiektywizmu ani neutralności. W kwietniu tego roku, na przykład, stacja zrobiła sobie reklamę. Pokazano fragment konferencji prasowej, na której lider opozycji Grzegorz Schetyna pytany jest, co jego partia osiągnęła w ciągu ośmiu lat rządzenia, od 2007 do 2015 roku. Schetyna robi pauzę, marszczy czoło, film zwalnia, a potem się kończy. Jakby nie miał nic do powiedzenia.

W rzeczywistości Schetyna przemawiał przez kilka minut i wymienił szereg osiągnięć, od masowej budowy dróg, przez inwestycje na wsi, po postępy w polityce zagranicznej. Ale ten zmanipulowany klip został uznany za tak udany, że przez kilka dni utrzymywał się na czołówce Twittera Telewizji Polskiej. Za rządów PiS telewizja państwowa nie tylko produkuje reżimową propagandę, ale wręcz celebruje fakt, że to robi. Nie tylko przekręca i zniekształca informacje, ale chwali się oszustwem.

Jacek Kurski - pozbawiony szacunku przez tyle lat - wreszcie się mści. Jest tam, gdzie jego zdaniem powinien być: w centrum uwagi, radykał rzucający w tłum symboliczne koktajle Mołotowa. Nieliberalne państwo jednopartyjne pasuje do niego idealnie. A jeśli komunizm nie jest już dostępny jako prawdziwy wróg, z którym on i jego koledzy mogliby walczyć, trzeba będzie znaleźć nowych wrogów.