Do kogo łaszą się Psy Pańskie?

Cechą dobrego dowcipu i anegdoty jest suspens: słuchacz musi zostać zaskoczony puentą następującą po zwykłej narracji. Nie ma zbyt wielu dobrych dowcipów o księżach. Pewnie dlatego, że w większości układane są przez ludzi księżom nieprzychylnych. A kiedy chęć „dokopania” jest zbyt mocna, dowcip staje się w najlepszym wypadku nieśmieszny, w najgorszym wulgarny. Opowiem państwu jeden z najlepszych znanych mi dowcipów, który ostatnio zyskał dla mnie nową aktualność.

„Jakie podobieństwa, a jakie różnice łączą i dzielą dwa zakony: dominikanów i jezuitów? Podobieństwa są trzy. Po pierwsze: oba zakony zostały założone przez Hiszpanów – dominikanie przez Dominika, jezuici przez Ignacego Loyolę. Po drugie: założyciele obu zakonów zostali świętymi. I po trzecie: oba zakony zostały powołane do walki z herezjami – dominikanie mieli zwalczać katarów, jezuici zaś protestantów. Różnica między dominikanami a jezuitami  jest jedna: czy widział ktoś żywego katara?”    

Obserwowana przeze mnie w ostatnich miesiącach działalność polskich dominikanów nasunęła mi pewną myśl, do przytoczonego dowcipu podobną. Jaka jest różnica między zwykłymi psami a psami Pańskimi (Domini canesto po łacinie właśnie psy Pańskie)? Otóż zwykłe psy niezwykle rzadko rzucają się na swojego pana. Dominikanie Maciej Zięba, Tomasz Dostatni i Ludwik Wiśniewski z niezwykłym zapałem kąsają polski Kościół. Co gorsza robia to wespół z tymi, przed którymi powinni go bronić.