Magiczne lekarstwo

W dzieciństwie moim wielkim męskim autorytetem był mój dziadek Edward, mężczyzna potężnej postury, jak dąb i czułym sercu, jak gołąb. To od niego nauczyłam się wielu wierszy i piosenek, chociażby tę: Krakowiaczek jeden miał koników siedem, pojechał na wojnę, ostał mu się jeden... Dziadek zakładał sobie sznurek na ramiona i udawał wtedy konika. W moich oczach był prawdziwym bohaterem. Po dziś dzień zajmuje w moim sercu specjalne miejsce.

Z biegiem lat, już po jego śmierci, zaczęłam odkrywać jego tajemnicę. Jego postać była jak silny dąb, zakorzeniony w moim sercu, pełen tradycji i historii. Mężczyzna, który w moim dzieciństwie był symbolem męskiej siły i ciepła ukrywał straszne doświadczenia. 

Jak to często bywa, historia skrywała więcej, niż na pierwszy rzut oka można było dostrzec. Po latach, w trakcie rozmowy z mamą, ukazało się przede mną nowe oblicze dziadka. Wojenne doświadczenia związane z zesłaniem na Syberię za jego polskość, odmieniły go w sposób, który trudno było sobie wyobrazić. Nigdy nie mówił o tym okresie, ale ta martwa cisza mówiła sama za siebie. Mężczyzna, który kochał ziemię i gospodarstwo, zaczął w sobie nosić cień lęku, który trawił jego serce.

Jego niechęć do zmian była jak kamień, który ciążył na duszy, uniemożliwiając mu spojrzenie w przyszłość z otwartym umysłem. Nawet w obliczu argumentów o korzyściach rozwoju, pozostawał niewzruszony, wierząc, że zawsze mogą nadejść czarne chmury. Jego czarnymi chmurami byli Banderowcy, niosący śmierć i spustoszenie.

Jednakże czas i miłość rodziny jak zawsze, działał jak magiczne lekarstwo. Z biegiem lat, dziadek zaczął stopniowo zmieniać swoje spojrzenie na świat. Zrozumiał, że historia, choć ważna, nie musi być więzieniem, a doświadczenia mogą być mostem do nowych możliwości.

Oto nauka, którą niesie opowieść o moim dziadku Edwardzie, nawet najtwardsze serca mogą zmięknąć w świetle doświadczenia i zrozumienia. Niechęć do zmian to wyzwanie, które wymaga cierpliwości i empatii. W końcu, jak nasz własny ogród, potrzebuje czasu i troski, by zakwitnąć w pełni.

Tak więc, zanim ocenimy innych za ich uprzedzenia, zatrzymajmy się na chwilę i pomyślmy, czy czasami nie jesteśmy jakimś rodzajem ogrodu, który również potrzebuje pielęgnacji i zrozumienia. Może właśnie wtedy zrozumiemy, że zmiana nie jest wrogiem, lecz drogą do nowych horyzontów, które mogą nas zaskoczyć swoją piękną obietnicą. 

Źródło 

Zdjęcie Google