Współczesność układa się nam w labirynt niejasności, gdzie poszukiwanie równości zdaje się gubić autentyczność. W gąszczu powszechnego krzyku o równouprawnienie często tracimy coś niezwykle cennego, naszą wyjątkowość. Starając się udowodnić, że potrafimy dokładnie to samo co inni, paradoksalnie ryzykujemy utratę tego, co nas wyróżnia.
Kiedyś nasza percepcja była dwupłciowa, dziś zanurzyliśmy się w morzu płciowości, gdzie z trudem nadążamy za liczbą identyfikacji. Dlaczego dochodzi do tego splątania? Moim zdaniem, ludzie tkwią w dezorientacji, pogubieni w labiryncie tożsamości, szukając swojego miejsca w gąszczu społecznych oczekiwań i ruchów emancypacyjnych.
Wymuszając na mężczyznach większą kobiecość i na kobietach większą męskość, nie odcinamy ich od tych możliwości, lecz często odbieramy szansę na skoncentrowanie się na ich unikalnych atrybutach. Kobiety nie powinny być zmuszane do rywalizacji w obszarach, które nie są ich naturalną domeną, lecz powinno się doceniać je za to, co tworzą, bez potrzeby porównywania do standardów męskich. Podobnie mężczyźni nie powinni być zmuszani do adaptacji cech kobiecych, lecz powinni być cenieni za swoje własne silne strony.
W dzisiejszych czasach ludzie żyją w ciągłym napięciu, pod presją oczekiwań społeczeństwa, ruchów emancypacyjnych i własnych oczekiwań. Wszyscy zdają się wymagać nieustannego dowodzenia swojej wartości i kompetencji. Czy nie byłoby pięknie, gdyby kobiety mogły po prostu być sobą, a mężczyźni sobą? Być autentyczni, bez konieczności ciągłego udowadniania czegokolwiek.
Może nadszedł czas, aby spojrzeć na ludzi z nowej perspektywy, nie jako na rywali ze względu na płeć czy kopie siebie nawzajem, lecz jako na istoty o unikalnych, niepowtarzalnych mocnych stronach. Być może wtedy zauważymy, jak wiele piękna i mocy tkwi w tym, że ludzie po prostu są sobą.
Stare nie znaczy zawsze złe, stare często oznacza sprawdzone i najlepsze.
Źródło
Zdjęcie Google
Inne tematy w dziale Rozmaitości
