Zakopane, to znaczy tylko ja i ty

A wszystko było tak,
jak gdyby dla nas film,
nakręcał ktoś o zimie,
w ogromnych płatkach śnieg
i mrok wraz z nami biegł... (M.Rodowicz)

Mieczysław Karłowicz ur. 11 grudnia 1876 w Wiszniewie powiat święciański w rodzinnym majątku swojej matki. Ojciec Mieczysława Jan Aleksander Karłowicz herbu Ostoja był lingwistą, etnologiem i wielkim miłośnikiem muzyki. Rżnięcie na wiolonczeli, skrzypcach i brzdęk instrumentów klawiszowych towarzyszyły więc małemu Mieciowi od najmłodszych lat.

Jako pięcioletnie dziecko Miecio otrzymał pierwsze skrzypce i tak zaczęła się kariera Mieczysława Karłowicza. W 1887 roku Karłowiczowie przeprowadzają się do Warszawy. Mieczysław studiuje grę skrzypcową u Jana Jakowskiego i po opanowaniu gry wszystkich sonet Mozarta wpada w ręce mistrza Barcewicza. Przygotowany do startu Mieczysław dokonuje więc pierwszych prób kompozytorskich i w 1895 roku powstają pierwsze utwory: ,,Chant du soir" i ,,Der Traum", na skrzypce z towarzyszeniem fortepianu. Jednak moim zamiarem nie jest detaliczne opisywanie kariery Karłowicza, lecz wpływ Zakopanego na historię muzyki. Wszystkie wakacyjne przerwy rodzina Karłowiczów spędzała w stronach rodzinnych lub dokonywała wypadów do Zakopanego. Trzynastoletni Mieczysław pierwszy raz zobaczył Tatry i już w roku 1892 i do 1894 zrobił szereg wypraw w Tatry, i samotne zaliczył zdobycie Kościelca (1892 r.), który w owym czasie był zaliczany do najbardziej niebezpiecznych i trudnych tras taterników. Zdobył Gerlach, Rysy i Łomnicę. Podczas wielu wypraw towarzyszył mu jeden z najlepszych przewodników tatrzańskich Jędrzej Wala.

Miłość Karłowicza do Zakopanego i Tatr była jednak zabójcza. 8 lutego 1909 r. Karłowicz uzbrojony w aparat fotograficzny wyruszył w stronę Czarnego Stawu i został załapany przez lawinę pod Małym Kościelcem. Po trzech dniach odgrzebany natychmiast został przewieziony do Kuźnicy i w wannie położony. Lekarze Gaik i Andruszewski na gorącą prośbę Zamojskiego i jego matki Anny Potockiej bezskutecznie przeprowadzali proces reanimacyjny Karłowicza, by po kilku godzinach obwieścić, że szans na uratowanie wybitnego artysty nie ma.
18 lutego 1909 r. ciało Karłowicza pochowano w Warszawie w grobie rodzinnym obok ojca na cmentarzu Powązkowskim.

Na pamiątkę pod Małym Kościelcem postawiono granitowy obelisk.