1982 (historia MŚ w Piłce Nożnej) odcinek 10
Eliminacje
FIFA zwiększyła liczbę zespołów w turnieju finałowym do 24, ale najpierw była Olimpiada w Moskwie, a jeszcze wcześniej Sowieci napadli na Afganistan. Olimpiada stanęła pod znakiem bojkotu agresorów, poza tym było to widowisko zmanipulowane na niespotykaną skalę, uwieńczone gestem Władka Kozakiewicza. W PRL wszystko było na kartki. Ludzie mieli dość. Powstała „Solidarność”, przyspawano jakiś wagon z wędlinami na sowiecką olimpiadę, Austria otworzyła przed nami granice, kolo Wiednia powstały obozy przejściowe dla Polaków ubiegających się o azyl polityczny. Zamęt w głowie to powodowało straszny. Sport, kibicowanie było w tym całym pojęciowym burdelu jakimś oddechem.
W eliminacjach wystartowało 109 reprezentacji narodowych z 6 kontynentów. Zapewniony awans miała Hiszpania (gospodarze) oraz Argentyna (obrońcy tytułu). Jak już pisałem wyżej liczba drużyn występujących w turnieju finałowym została zwiększona do 24. Dzięki tym zmianom na mundialu mogło wystąpić więcej drużyn z Afryki, Azji i Ameryki Północnej. Polska została rozstawiona w grupie 7 i rywalizowała z mocnym zespołem NRD i słabą Maltą o awans. Media komusze, czy chciały tego czy nie, musiały pokazywać trybuny stadionów, gdzie obok biało-czerwonych flag powiewał las istny flag „Solidarności”. To, oprócz doskonalej gry naszej reprezentacji, oglądał cały świat. Uou :)
Dosłownie roznieśliśmy przeciwników i awansowaliśmy po raz trzeci z rzędu do finałów.
Oprócz naszej reprezentacji i gospodarza imprezy Hiszpanii do finałów ananasowaty ze strefy UEFA drużyny RFN, Austrii, Belgii, Francji, ZSRR, Czechosłowacji, Węgier, Anglii, Jugosławii, Woch, Szkocji i Irlandii Północnej.
Z Ameryki Południowej (CONMEBOL) oprócz obrońcy tytułu Argentyny, awansowały drużyny Brazylii, Peru i Chile.
Z Azji (AFC) i Oceanii (OEC) awansowały drużyny Kuwejtu i Nowej Zelandii.
Z Afryki (CAF) awansowały drużyny Algierii i Kamerunu.
Z Ameryki Północnej i Środkowej (CONCACAF) awansowały drużyny Hondurasu i Salwadoru.
Turniej finałowy
XII Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej – odbyły się w dniach 13 czerwca – 11 lipca 1982 roku w Hiszpanii. Były to pierwsze finały na których wystąpiły 24 zespoły. W Polsce był stan wojenny, mimo to, a może właśnie dlatego ekipa polska nie została wycofana i grali nasi trochę ku pokrzepieniu serc i niestety trochę dla propagandy WRONy. Takie mieszane uczucia miało sporo kibiców..
Turniej rozgrywano na 14 stadionach. Rozegrano rekordową ilość 52 meczów, w których strzelono 146 bramek (2,81 na mecz).
Spotkania obejrzało 2 109 723 widzów, to też było rekordem ilościowym.
Dziwne to były dla Polaków Mistrzostwa, bo przemieszane ze stanem wojny, plecakowym kolportażem i piracką telewizją, objawiającą się znakiem Polski Walczącej na ekranie.
Pierwsza faza grupowa
Grupa A
Zespół reprezentacji Polski zakwalifikował się do rozgrywek, jednak istniały obawy, iż wprowadzony na pół roku przed rozpoczęciem turnieju stan wojenny może źle wpłynąć na postawę piłkarzy. Od zakończenia eliminacji do rozpoczęcia turnieju reprezentacja rozegrała zaledwie jeden oficjalny mecz towarzyski z gospodarzami turnieju przegrany 2:3.
Początek turnieju był dla Polaków zły. Dwa bezbramkowe remisy w meczach z Włochami i Kamerunem spowodowały, iż Polska znalazła się na ostatnim miejscu w grupie. Jednak ostatecznie, w meczu ostatniej szansy Polacy nieoczekiwanie rozgromili Peru 5:1 zdobywając 5 bramek w ciągu 22 minut. Awans z grupy wywalczyli także Włosi, którzy zremisowali wszystkie trzy mecze, a w ostatnim spotkaniu z Kamerunem z trudem obronili korzystny wynik 1:1.
Na Mistrzostwach Świata w piłce
nożnej w latach 1930-1990 za zwycięstwo przyznawano 2 punkty, za remis 1 punkt, za porażkę punktów nie przyznawano
| Zespół |
M |
W |
R |
P |
Br+ |
Br− |
+/− |
Pkt |
 Polska |
3 |
1 |
2 |
0 |
5 |
1 |
+4 |
4 |
 Włochy |
3 |
0 |
3 |
0 |
2 |
2 |
0 |
3 |
 Kamerun |
3 |
0 |
3 |
0 |
1 |
1 |
0 |
3 |
 Peru |
3 |
0 |
2 |
1 |
2 |
6 |
-4 |
2 |
Grupa B
W grupie B zmierzyły się reprezentacje Austrii, Chile, RFN i Algierii. Algierczycy sprawili sensację pokonując ekipę Niemiec 2:1. Zespół z Maghrebu miałby wielkie szanse wyeliminować ówczesnych mistrzów Europy jednak zespół RFN pokonał Austrię, która wyszła z grupy z dwoma bramkami więcej od Algierii. Mecz RFN-Austria do dziś budzi wiele kontrowersji. Już przed rozpoczęciem pojedynku wiadomo było, iż wynik 1:0 dla ekipy Niemiec da, kosztem Algierii, awans obydwu walczącym zespołom (ostatnie spotkania grupowe nie były, tak jak dziś, rozgrywane o tej samej porze, dopiero od następnego turnieju w 1986 roku na wskutek tychże kontrowersji wprowadzono ten zapis). Gdy po 10 minutach gry padła bramka dla RFN obie drużyny w zasadzie przestały podejmować jakiekolwiek próby zmiany wyniku, co spowodowało oburzenie nawet wśród części ich kibiców.
| Zespół |
M |
W |
R |
P |
Br+ |
Br− |
+/− |
Pkt |
 RFN |
3 |
2 |
0 |
1 |
6 |
3 |
+3 |
4 |
 Austria |
3 |
2 |
0 |
1 |
3 |
1 |
+2 |
4 |
 Algieria |
3 |
2 |
0 |
1 |
5 |
5 |
0 |
4 |
 Chile |
3 |
0 |
0 |
3 |
3 |
8 |
-5 |
0 |
Grupa C
W grupie C grała Argentyna, która broniła tytułu sprzed 4 lat, Belgia, Węgry i Salwador. Wschodzącą gwiazdą reprezentacji Argentyny był Diego Maradona. Argentyna jednak przegrała w meczu otwarcia mistrzostw z Belgią 0:1. Oba te zespoły zajęły dwa czołowe miejsca w grupie. Węgrzy natomiast pokonując Salwador 10:1 odnieśli najwyższe zwycięstwo w historii mistrzostw i reprezentacji. Jednak to zwycięstwo nie pomogło Węgrom w awansie do kolejnej fazy mistrzostw.
Grupa D
Grupa 4 to rywalizacja pomiędzy ekipami Anglii, Francji, Czechosłowacji i Kuwejtu. Pierwsze miejsce zajęła Anglia przed Francją. W meczu Francja – Kuwejt, gdy Francuzi zdobyli bramkę, prezes futbolowej federacji Kuwejtu szejk Fahid Al-Ahmad Al-Sabah wdarł się na boisko protestując przeciwko uznaniu bramki. Zdezorientowany sowiecki sędzia Miroslav Stupar zmienił swą decyzję i gol nie został zaliczony, ta decyzja kosztowała arbitra utratę uprawnień do prowadzenia spotkań międzynarodowych, a Kuwejt i tak przegrał 1:4.
Grupa E
W grupie E grały drużyny gospodarza – Hiszpanii, Irlandii Północnej, Jugosławii i Hondurasu. Awans do dalszej fazy wywalczyli Hiszpanie i Irlandczycy, ale styl gry ekipy gospodarzy (np. remis z nadspodziewanie dobrze grającym Hondurasem) wzbudził rozczarowanie kibiców liczących iż na swoim terenie będą w stanie odegrać istotną rolę w turnieju.
Grupa F
Grupę F tworzyły reprezentacje Brazylii, Szkocji, Nowej Zelandii i ZSRR. Drużyna Brazylii była uważana za głównego pretendenta do tytułu i nie tylko z powodu plejady gwiazd w drużynie Canarinhos (Sócrates, Zico, Paulo Roberto Falcão – znajdują się m.in. na liście FIFA 100), ale również ze względu na piękny dla oka i skuteczny styl gry. Razem z drużyną Brazylii z grupy wyszła reprezentacja Związku Radzieckiego, która dzięki przewadze dwóch bramek wyprzedziła Szkocję.
Druga runda grupowa
W drugiej rundzie 12 najlepszych ekip zostało podzielonych na 4 grupy po 3 drużyny. Zwycięzcy tych grup uzyskiwali awans do półfinałów.
Grupa 1
W grupie pierwszej znalazły się Polska, ZSRR i Belgia. Po zwycięstwie z Peru, Polska drużyna „złapała rytm gry”. W meczu z Belgią dobrze grał Zbigniew Boniek, który zdobył 3 bramki zapewniając biało-czerwonym zwycięstwo 3:0. Drużyna ZSRR również pokonała Belgię, ale zaledwie 1:0. Do awansu do czołowej czwórki wystarczał Polakom zatem remis z drużyną sowiecką. Z uwagi na trwający stan wojenny, mecz z zespołem ZSRR miał duży wymiar polityczny. Atmosferę podgrzewały dodatkowo, wywieszane na trybunach (nie tylko przez Polaków), transparenty „Solidarności”. Realizatorzy transmisji TVP starali się jednak, by obrazy te nie docierały do widzów w Polsce. Z tego spotkania w pamięci kibiców zapisał się głównie Włodzimierz Smolarek, który w końcowych minutach przetrzymywał piłkę w narożniku boiska, zyskując w ten sposób cenne sekundy. Ostatecznie Polacy utrzymali do ostatniego gwizdka rezultat 0:0, premiujący ich awans.
| Zespół |
M |
W |
R |
P |
Br+ |
Br− |
+/− |
Pkt |
| Polska |
2 |
1 |
1 |
0 |
3 |
0 |
+3 |
3 |
 ZSRR |
2 |
1 |
1 |
0 |
1 |
0 |
+1 |
3 |
 Belgia |
2 |
0 |
0 |
2 |
0 |
4 |
-4 |
0 |
Grupa 2
W grupie drugiej solidna, lecz grająca bez polotu ekipa RFN zmierzyła się z drożynami Hiszpanii i Anglii. Zwycięstwo nad gospodarzami 2:1 i bezbramkowy remis z Anglią, przy jednoczesnym także bezbramkowym wyniku meczu Anglia – Hiszpania, zapewniły sukces ekipie niemieckiej.
| Zespół |
M |
W |
R |
P |
Br+ |
Br− |
+/− |
Pkt |
| RFN |
2 |
1 |
1 |
0 |
2 |
1 |
+1 |
3 |
 Anglia |
2 |
0 |
2 |
0 |
0 |
0 |
0 |
2 |
 Hiszpania |
2 |
0 |
1 |
1 |
1 |
2 |
-1 |
1 |
Grupa 3
W grupie trzeciej, istnej „grupie śmierci” naprzeciw siebie stanęły Brazylia, Włochy i Argentyna. Argentyńczycy nie byli w stanie obronić tytułu. Przegrali najpierw 2:1 z Włochami, a następnie 3:1 z Brazylią. Diego Maradona, otrzymał w końcówce meczu czerwoną kartkę za brutalny faul. O awansie do półfinału miał przesądzić pojedynek Brazylii i Włoch. Ekipie Canarinhos wystarczał remis. Tymczasem Włosi, pokonali po wyrównanym meczu piłkarzy z Brazylii 3:2. Bohaterem spotkania był Paolo Rossi, który strzelił wszystkie gole dla Squadra Azzura. Piłkarz ten zagrał na mundialu tylko dlatego, że skrócono mu karę dyskwalifikacji za udział w aferze korupcyjnej (tzw. Toto Nero).
Grupa 4
W grupie czwartej, jakże słabszej jakościowo od pozostałych grup Francja bez większych problemów wywalczyła awans pokonując Austrię i Irlandię Północną.
Półfinały
W półfinale Polacy po raz drugi w tym turnieju zmierzyli się z reprezentacją Włoch. W spotkaniu tym z powodu otrzymania dwóch żółtych kartek nie mógł wystąpić Zbigniew Boniek.
„Entliczek-pentliczek” trener Antoni Piechniczek nie zdecydował się na wystawienie w jego miejsce Andrzeja Szarmacha, czołowego strzelca ligi francuskiej.Bez ataku dostaliśmy dwa kopy w wykonaniu niesamowitego duetu Rossi - Altobelli i było po zawodach. Włosi bez większego trudu pokonali biało-czerwonych 2:0, a obydwa gole strzelił ponownie Paolo Rossi. Po mistrzostwach Paweł Janas tak skomentował ten mecz: „Byliśmy o krok od wielkiego finału. W decydującym meczu z Włochami zagraliśmy słabiej, mieliśmy akurat nie najlepszy dzień i nie udało nam się wykorzystać szansy”.
W drugim półfinale Francja zmierzyła się z RFN. W normalnym czasie gry padł remis 1:1. W dogrywce Francuzi prowadzili już 3:1, jednak Niemcom udało się doprowadzić do remisu 3:3. Mecz musiał rozstrzygnąć się po rzutach karnych. W karnych zwyciężyli 5:4 piłkarze RFN, ale ich zwycięstwo przyćmił wcześniejszy brutalny faul ich bramkarza Haralda Schumachera na Francuzie Battistonie. Francuz został odwieziony do szpitala, natomiast Schumacher nie został za ten faul ukarany. Superfaul niemieckiego bramkarza na Battisonie na dwa lata pogrążył stosunki niemiecko-francuskie w nieomalże zimnowojennych klimatach.
Mecz o trzecie miejsce
W meczu o 3. miejsce z Francją Polska wygrała 3:2 po golach Andrzeja Szarmacha, Stefana Majewskiego oraz Janusza Kupcewicza. Dla Francji gole zdobywali René Girard i Alain Couriol, lecz trzeba uczciwie przyznać, ze Francuzi przystąpili do tego meczu w mocno osłabionym składzie, bez Platiniego Tym samym Polacy powtórzyli osiągniecie z mundialu 1974, kiedy to w meczu o 3. miejsce pokonali Brazylijczyków.
Finał
W finale reprezentacja Włoch pokonała RFN 3:1. Bramki dla Włoch strzelali kolejno: Paolo Rossi, Marco Tardelli, Alessandro Altobelli. Honorowe trafienie dla RFN zaliczył w 83. minucie Paul Breitner. Mecz na Estadio Santiago Bernabéu w Madrycie oglądało ponad 90 000 kibiców.
Włosi zdobyli tytuł po raz trzeci. Poprzednio zdobywali go w 1934 i 1938 roku. Włochy zrównały się w liczbie zwycięstw w tej imprezie z Brazylią.
I jeszcze czołówka strzelców turnieju:
- 6 goli
- 5 goli
- 4 gole
RobertzJamajki&StanKubik
Inne tematy w dziale Rozmaitości
