Zbrodnie sprawiedliwości – odsłona I sprawa Anny O.

Profesor Witold Kulesza, karnista, nauczyciel akademicki, b. dyrektor Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu i b. dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.  W opracowaniu  "Crimen laesae iustitiae" (Zbrodnie sprawiedliwości), opisującym  zbrodnie PRL-u i próby ich rozliczenia, autor stwierdził, iż takie zbrodnie, (na inną skalę), ale z wykorzystaniem takich  samych mechanizmów, mają miejsce w Polsce do dzisiaj. A są to; oskarżanie bez lub wbrew dowodom, bezzasadne i absurdalne wnioskowanie, stosowanie aresztów wydobywczych i produkowanie dowodów, a także  naginanie prawa. Profesor nazywa to „wypaczaniem prawa" i tak określone  przestępstwo proponuje wprowadzić do kodeksu karnego.  Przepis ten brzmiałby: "Sędzia, ławnik lub prokurator, który przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, wypacza prawo i wyrządza poważną szkodę sprawiedliwości, podlega karze od 3 miesięcy do 5 lat”.

"Potrzebne wydaje się wprowadzenie normy, która ma chronić sprawiedliwość jako dobro prawne samo w sobie" - twierdzi prof. Kulesza.

Rozpoczęłam ten tekst od tragicznej w swej wymowie i niezwykle ważnej  wypowiedzi prominentnego przedstawiciela korporacji prawniczej, który otwartym tekstem stwierdza, iż zbrodnie sprawiedliwości  to nie PRL-owska przypadłość, a kontynuowany do dzisiaj przez organy ścigania i sądy proceder. Ta wypowiedź potwierdza to, czym obywatele, którzy doświadczyli zbrodni sprawiedliwości i ci, którzy walczą  o reformę, tak organów ścigania jak i sądownictwa - mówią, piszą, apelulują do władz, protestują i manifestują  od ponad dwóch dekad.

W ostatnim tygodniu sądy wydały orzeczenia w dwóch sprawach, o których wcześniej pisałam. Te orzeczenia są asumptem do napisania jeszcze raz o tych sprawach (jak też i innych) w cyklu, w którym przedstawię argumenty, iż są to  zbrodnie sprawiedliwości, spełniające definicję prof. Witolda Kuleszy. W pierwszym „odcinku” opowiem o sprawie Anny O., która przegrała  apelację  w sprawie o nękanie.[i]

Podałam powyżej link, gdzie czytelnicy znajdą więcej informacji o samej sprawie i genezie  oskarżenia. Poniżej podam tylko nięzbędne informacje, aby przedstawić w skrócie mechanizmy stosowane w PRL i stosowane dzisiaj, a prowadzące do zbrodni sprawiedliwości.

Sprawiedliwość jako dobro prawne Anny O.

Po trwającym  4 latach procesie o nękanie w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Sródmieście, po 22 dniach procesu[ii]  Sędzia Agnieszka Modzelewska uznała Annę O. winną nękania i skazała ją na 10 miesięcy „prac społecznych” po 30 godzin miesięcznie i 5 tys. dla pokrzywdzonej.

Według aktu oskarżenia, nękanie polegało na „waleniu” w drzwi i dzwonieniu do drzwi mieszkania pokrzywdzonej w podanych  ściśle  datach i  czasie. Oskarżona mieszka w tej samej kamienicy co pokrzywdzona.  Zgodnie z zasadami rzetelnego procesu, logiką, wiedzą i  zdrowym rozsądkiem sędzia miała ustalić;

1.   Czy oskarżona przebywała na terenie posesji w dniach i czasie, kiedy zarzucane „walenie” i dzwonienie miało miejsce?

2.   Czy zarzucane „walenie” było możliwe?

3.   Czy oskarżona miała powody „walenia” i dzwonienia do drzwi mieszkania pokrzywdzonej, czy też „waliła” i dzwoniła li tylko w celu nękania pokrzywdzonej ?

Anna O. złożyła wnioski dowodowe m.inn. o przesłuchanie robotników wykonujących prace remontowe w kamienicy w czasie zarzucanych  „nękań” (pkt. 1), przeprowadzenie eksperymentu procesowego „walenia” w ponad stuletnie głęboko rzeźbione dębowe drzwi (pkt.2) i ustalenie gdzie znajdowała się siedziba administracji wspólnoty mieszkaniowej w czasie zarzucanego nękania (pkt.3) i inne. Wszystkie wnioski dowodowe oskarżonej zostały odrzucone z lakoniczną standardową  formułką  „nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy”. Wbrew przepisom procedury sędzia nie uzasadniła - dlaczego przeprowadzenie wnioskowanych dowodów nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Anna O. w dniach, które podała pokrzywdzona jako dni nękania, pracowała w miejscu znajdującym się ponad 30 km od miejsca przestępstwa. Ponieważ czasami pracowała sama, a czasami z innymi osobami, złożyła wniosek dowodowy o przesłuchanie robotników wykonujących remont, bowiem  przebywali oni w kamienicy w czasie  wszystkich zarzucanych w akcie oskarżenia waleń i dzwonienia  do  drzwi pokrzywdzonej.

Podczas procesu sędzia arbitralnie (bez podstawy w przepisach procedury)  w „zmodyfikowała” akt oskarżenia i 6 dni nękania „rozciągneły się” na cały rok 2012 czyli 365 dni. Anna O. nie została powiadomiona przez sędzię o tej zasadniczej „zmianie” w  czasie w jakim dokonywała zarzucanych przestępstw, co w sposób fundamentalny  utrudniło obronę. Oskarżona trwała w naiwnym przekonaniu, iż sąd jest związany podstawą faktyczną oskarżenia i dopiero na zaawansowanym etapie procesu stało się dla niej jasne, że  musi bronić się  przed czynami nękania nieopisanymi w zarzucie aktu oskarżenia. W  sprawie nie  zeznawał żaden świadek  walenia i dzwonienia Anny O. do drzwi pokrzywdzonej  podczas nie tylko 6 dni przedstawionych w akcie oskarżenia, ale także w pozostałych 359 dniach  2012r. (poza oświadczeniami pokrzywdzonej). Dodać trzeba, iż na 6 dni „nękania” podanych w akcie oskarżenia, świadkowie dali alibi Annie O. w czterech przypadkach.

Przeprowadzenie  eksperymentu procesowego wykazałoby, iż „walenie” w głęboko rzeźbione dębowe drzwi gołą ręką (tak zeznała pokrzywdzona) było fizycznie niemożliwe bez poważnego pokaleczenia i stłuczenia ręki.

W mieszkaniu pokrzywdzonej znajdowała się siedziba zarządu i administracji wspólnoty mieszkaniowej, bowiem jej mąż był w tym czasie przewodniczącym zarządu wspólnoty.  Jest naturalnym, iż członkowie wspólnoty (którą jest również skazana) przychodzili do siedziby zarządu do przewodniczącego zarządu ze swoimi problemami i dzwonili, a nie walili do drzwi. Anna O. rzeczywiście w ciągu całego roku 2012 kilkanaście razy chciała porozmawiać z przewodniczącym zarządu i dzwoniła do drzwi mieszkania siedziby zarządu/mieszkania. Na rozprawie pokrzywdzona twierdziła, że również dzwonienie do jej drzwi przez oskarżoną  brzmiało wyjątkowo natrętnie i zupełnie innaczej niż dzwonienie innych osób, jak np. listonosza, co wywoływało u niej „niepokój”. Podczas rozprawy syn pokrzywdzonej, występujący jako jej pełnomocnik twierdził, iż siedziba zarządu nie znajdowała się w mieszkaniu rodziców, tylko innym mieszkaniu. Skazana wnioskowała, aby sędzia wystąpiła do gminy (która posiadała większość we wspólnocie) w celu ustalenia adresu siedziby zarządu i administracji wspólnoty. Sędzia uznała, iż ta kluczowa okoliczność również „nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy”.

Stąd sędzia  nie mogła ustalić;

·        -                czy w 2012r. mąż pokrzywdzonej był przewodniczącym zarządu,

c    - czy  mieszkaniu pokrzywdzonej w roku 2012 znajdowała się siedziba zarządu i                administracji wspólnoty mieszkaniowej,

·                          czy Anna O. waliła lub dzwoniła do drzwi pokrzywdzonej,

·                 jaka częstotliwość walenia i dzwonienia do drzwi siedziby zarządu wspólnoty,  spełnia    kryteria  przestępstwa nękania,

·                               czy w ogóle walenie w drzwi było możliwe bez uszkodzenia ręki.

Na podstawie jakich ustaleń i dowodów Sędzia Agnieszka Modzelewska uznała Annę O.  winną nękania pokrzywdzonej? Ten oczywisty dla każdego średnio inteligentnego człowieka brak jakichkolwiek ustaleń wskazujących na winę Anny O. umknął uwadze sądu odwoławczego i sąd ten podtrzymał orzeczenie sądu I instancji.

W tym miejscu  niezbędne jest przedstawienie  zachowania Sędzi Modzelewskiej na sali sądowej,  aby zrozumieć skalę bezprawia jaka  dotknęła Annę O.,  które uzasadnia w pełni użycie  określenia prof. W. Kuleszy  – zbrodnia sprawiedliwości.

Przez prawie cztery lata trwania procesu Anna O. była pozbawiona jakichkolwiek praw człowieka gwarantowanych przez  Konstytucję  i umowy międzynarodowe obowiązujące w Polsce. Jej godność czyli fundament powinności prawa wobec człowieka wymagała, by była  traktowana przez sędzię  w sposób sprawiedliwy, czyli bezstronnie i według jednakowej miary. Godność Anny O. nie mogła się  urzeczywistniać na sali sądowej Sędzi Modzelewskiej, bowiem Sędzia pozbawiła jej bezpieczeństwa prawnego poprzez ciągłe naruszanie  prawa do rzetelnego procesu - jak brak bezstronności sędzi w jej zachowaniu, mimice, decyzjach i otwartej dyskryminacji oskarżonej. Skazana była sterroryzowana krzykami sędzi, ciągłymi (kilkukrotnymi na każdej niemal rozprawie) groźbami kar porządkowych - za prośbę o głos, prośbę o pozwolenie wniesienia wniosku dowodowego lub protest podczas słuchania świadków. Po wymierzeniu skazanej kilku kar porządkowych wysokich grzywien i zapowiedzi, iż następna kara to będzie 14 dni aresztu, Anna O. praktycznie nie miała prawa głosu i bezsilnie przyglądała się procesowi inkwizycji.  Skargi  i wnioski o „zdyscyplinowanie” członkini kasty nadzwyczajnej były ignorowane przez innych członków tej kasty.  Na ostatniej rozprawie sędzia ogłosiła wyrok po czym oświadczyła, iż „utajnia” ustne uzasadnienie wyroku i wyprosiła publikę oraz ...skazaną. W protokole nie ma ani słowa o tej nieznanej prawu decyzji utajnienia ustnego uzasadnienia wyroku, a żądania o sprostowanie protokołu rozprawy spotkały się z „rżnięciem głupa” i robieniem ze skazanej awanturnicy, pieniaczki i osoby upśledzonej na umyśle  przez główną przedstawicielkę kasty nadzwyzajnej w tym sądzie i przez wyższe czynniki. Gdyby nie świadkowie – publika na rozprawie, sama skazana chyba uwierzyłaby, że coś z nią nie tak.

22 rozprawy „rozłożone” na niemal cztery lata w relatywnie  nieskomplikowanej sprawie  - posłużyły sędzi zamieszać, zaciemnić i ukryć brak rzetelnego rozpatrzenia sprawy  w masie nie mających żadnego znaczenia dla rozpatrzenia kwestii winy lub niewinności  - „ustaleń i dowodów”.  I tak np. pokrzywdzona składała swoje wyjaśnienia  przez  5 dni  - czyli ca 16-17 godzin - siedząc wygodnie w foteliku, nie niepokojona przez sędzię plotła trzy po trzy o historii rodziny, kto kiedy się urodził, kto był ślubnym, a kto nieślubnym dzieckiem, co robił dziadek i tatuś pokrzywdzonej,  plotek o historii mieszkańców kamienicy itp. Na przedstawienie przypadków nękania – czyli jedynych kwestii, którymi winien być zainteresowany sąd -  przypadło max 2-3 godziny  i oprócz walenia i dzwonienia okazało się, iż były inne nieprawdopodobne przypadki nękań jak np; -  Anna O. „któregoś dnia opluła pokrzywdzoną na ulicy i jej sukienka była cała mokra, wróciła więc do domu i zmieniła spódnicę”.

Dla porównania 84 letniej matce Anny O. podczas składania  zeznań, sędzia nie zaproponowała krzesła i leciwa kobieta z trudem stała przez ponad godzinę składania wyjaśnień.  Sędzia krzyczała na nią „milczeć” „ nie odzywać się”  i straszyła karami porządkowymi, łącznie z aresztem, kiedy świadek nie dosłyszała pytania sędzi i odpowiadała nie na temat. Sędzia  doprowadziła starszą panią do łez. Płakała też zrozpaczona skazana, a sędzia nie krzyczała a darła się „milczeć, to oskarżona wnioskowała tego świadka”.