Jeszcze jeden fakt przeszedł niezauważony - na tymże szczycie unijnym Bułgaria i Rumunia znów nie zostały przyjęte do strefy Schengen. Decyzję przesunięto na wiosnę. A hamulcowym była Holandia.
Wczoraj, pisząc o Serbii, nie wspomiałam o jednej rzeczy. O polityczny podziale głosów wśród unijnych przywódców. Z jednej strony mieliśmy zatem zdecydowanych oponentów uchylania Serbii drzwi - Niemcy, wspierane przez Austrię. A kto się ujął za Serbią, przywołując racjonalne argumenty, także te związane ze zbliżąjącymi się wyborami? Premier Węgier. Viktor Orban najmocniej się sprzeciwił decyzji w sprawie statusu kandydackiego. Wsparli go premierzy m.in. Czech, Słowenii, Cypru. Polska milczała. Orbanowi należą się brawa. I przeprosiny. Bo ta odsądzana od czci i wiary prezydencja węgierska w ostatecznym rachunku okazała się - z europejskiego, czyli unijnego punktu widzenia - bardzo efektywna, popchnęła m.in. sześciopak do przodu. Orban pokazuje, że potrafi troszczyć się o własny kraj, jednocześnie nie tracąc z pola widzenia tego, co się dzieje wokół.
Wracając do Bułgarii i Rumunii to są one zakładnikami wewnętrznych kłótni starej Unii. Oba kraje wykonały wszystkie niezbędne reformy, dostosowały swoje przejścia graniczne do ostrych wymogów strefy Schengen i po raz kolejny dostały czarną polewkę. Najpierw sprzewiały się Francja i Niemcy. Teraz jako jedyna na włączenie obu tych krajów do strefy Schengen nie zgadza się Holandia, argumentując to strachem przed niekontrolowanym napływem kryminalistów i narkotyków. Słusznie jednak zripostował - niestety nie wiem dokładnie, czy był to Rumun czy Bułgar - że najszerszą i najmniej szczelną bramą dla napływu narkotyków do Europy jest Rotterdam. Port Rotterdam, ale już nie z piosenki Brela.
Tyle się mówi o konieczności istnienia solidarności europejskiej, o jedności, o współpracy. Traktowanie Bułgarii i Rumunii pokazuje, że słowa te są pustymi frazesami.
Inne tematy w dziale Polityka
