W jednej z poprzednich notek wyprowadziłem z Solidarności warunek uznania człowieczeństwa embrionu (płodu). Przypomnę, że istotą dowodu jest uznanie podmiotowości - podmiot może zaistnieć tylko wtedy, gdy inne podmioty uznają jego podmiotowość.
Bezpośrednim wnioskiem z Solidarności jest stwierdzenie, że w chwili poczęcia nie następuje powstanie podmiotu... chyba że poczęcie zostało wykonane w laboratorium, np. dzięki procedurze in vitro. W efekcie zastosowania takiej procedury naukowcy przeprowadzający zabieg poczęcia mają prawo ogłosić narodziny człowieka po udanym zabiegu.
W naturze jednak podmiotowość rodzi się dopiero w momencie, kiedy ciąża zostaje zauważona, wyczuta przez matkę lub zdiagnozowana przez lekarzy, np. poprzez badanie ultrasonograficzne. Dawniej, kiedy nie było wiarygodnych technik diagnostycznych, etycy przyjmowali granicę 12 tygodnia ciąży, jako moralnie bezpieczną. Wcześniej brzuch kobiety w ciąży nie zmienia się tak wyraźnie, żeby móc stwierdzić, że jest ona w ciąży. Także ruchy płodu są niewyczuwalne dla matki. Nie ma więc nikogo, kto by mógł ogłosić narodziny człowieka. Skutkiem tego w krajach rozwiniętych uznano aborcję do 12 tygodnia za niebudzącą moralnych rozterek.
Dzisiaj sytuacja się zmieniła, a etycy nie zauważyli, że ich poglądy się zestarzały i zdezaktualizowały. Dzisiaj dzięki ultrasonografii można nawet przed 11 tygodniem ustalić, że płód istnieje, jest żywy i się porusza. Sztywna granica 12 tygodni już nie wystarcza. Prawo do wolnej aborcji powinno być dokładniej sformułowane.
Prawo do wolnej aborcji powinno oczywiście zachować liczbę 12 jako graniczną, ale powinno zawierać dodatkowy warunek, że istnienie płodu nie zostało wcześniej zdiagnozowane. Jeżeli dokonujemy aborcji zdiagnozowanego żywego poruszającego się płodu, to naturalnie włącza się sumienie i ocena moralna – to nieuniknione - żadne poglądy ani prawnicze teorie, ani chowanie głowy w piasek tego nie zmienią – podmiotowości nie da się wykasować, co zgrabnie udowodniłem w poprzedniej notce na ten temat – kto nie czytał, znajdzie tam ścisłą definicję „czasu” i wniosek, że podmiotowość jest lokalnie nieśmiertelna.
Drugą tradycyjną liczbą graniczną jest 24. Dawniej wierzono, że wcześniak urodzony wcześniej nie ma szans na przeżycie, więc etycy nie uznawali aborcji przed 24 za morderstwo. Różne systemy prawne w różnych krajach stosowały różne kary za aborcję między 12 a 24 tygodniem, jednak wszyscy byli w zasadzie zgodni, że zabójstwo wcześniaka niczym się moralnie nie rożni od aborcji po 24 tygodniach ciąży.
Aborcję między 12 a 24 tygodniem traktowano podobnie jak eutanazję – czasem wolno bezkarnie, a czasem nie wolno. Dzisiaj sytuacja się zmieniła. Wiadomo już, że wcześniaki w wieku 22 tygodni są zdolne do przeżycia, więc możliwe jest, że ta granica będzie się nadal przesuwać.
Podsumowując, prawo do aborcji trzeba zaktualizować i uściślić. Po pierwsze – podstawa(!) - narodziny podmiotowości – nie później niż w 12 tygodniu ciąży. Matka, która czeka z aborcją zbyt długo, powinna wiedzieć, że naraża się na potępienie. Kochane Panie, nie łudźcie się, że miesiączka Wam się zatrzymała na 3 miesiące, bo potem będzie za późno – wypadniecie poza prawo do wolnej aborcji i będziecie musiały uzasadnić zgodnie z prawem, że aborcja Wam się należy. Tak późne zgłoszenie gwałtu czy kazirodztwa będzie niewiarygodne, więc jeśli nie będzie innych przesłanek, takich jak zagrożenie dla życia, to nikt Wam nie pomoże za darmo ani legalnie, a Wy same nie uwolnicie się od wyrzutów sumienia.
Po drugie – zabójstwo dziecka, a nie aborcja. Taka kwalifikacja prawna powinna dla bezpieczeństwa obowiązywać od 21 tygodnia ciąży, a może nawet od 20 – praktycznie to bez znaczenia – niech więc będzie od 20, dla czystości sumienia.
Mamy więc trzy fundamentalne okresy:
1. Jeden podmiot – brak konfliktu praw – prawo do wolnej aborcji
2. Dwa podmioty – nierozerwalny konflikt praw – aborcja zgodna z innymi prawami
3. Dwa podmioty – konflikt praw można zlikwidować poprzez narodziny – aborcja jest kwalifikowana jako zabójstwo
Inne tematy w dziale Polityka
