Solidaryzuje się z jedną z pań Minister (Ministerek - to dla zwolenników ubogacania naszego języka) od początku jej pracy w rządzie. Sympatia nie wynika z osobistych znajomości, lecz z dziedziny jaką oboje uprawiamy w finansach publicznych. Szczerze powiem, że mam o niebo łatwiej. Natomiast współczuję jej całego politycznego "inwentarza".
Rzecz o pani Minister Finansów Teresie Czerwińskiej.
Naukowiec w polityce, spec od finansów niekoniecznie publicznych jest specem i basta! Już za dorobek naukowy może dostać 5! (Na PLUS musi sobie zasłużyć :). Kto nie był ministrem ten nie wie jaka to praca, kto nie pracował w ministerstwie ten nie ma zielonego pojęcia "o co kaman" w tej całej zabawie z finansami publicznymi, regułami wydatkowymi, budżetem, planem inwestycyjnym, zadaniami zleconymi, własnymi, deficytem, długiem itd... Wprawdzie powyższa wiedza nie jest kryterium do tego by w jakimkolwiek rządzie zostać ministrem finansów, a może być tylko broszką do żakietu. Przykładów specjalistów z urodzenia i ministrów w naszej historii mamy wiele. Słuchy chodzą, że pani Minister rzuciła papierami i się chce zdymisjonować, a pan pierwszy Minister strzela focha i nie pozwala na samozdymisjonowanie. Takie się tu rzeczy wyprawiają, że zwykły człowiek nie wie co ma o tym myśleć! Nie wie, ale może się domyślać, a raczej mieć pewność po dzisiejszym dementi. No bo jak to jest? Jedna fachowa drużyna, gra dla dobra Polaków, a jeden z najważniejszych ministrów leje na trawę? No tak nie może być! Medialnie sprawa dojrzewa i zostanie schrupana jak nowalijki z twarogiem. Nie ma dobrego wyjścia, chyba że pani Minister jest chora lub ma kłopoty rodzinne. W to jeszcze uwierzą. Wszystkie inne tłumaczenia zostaną poczytane jako plucie w oczy wyborcom, którzy codziennie sprawdzają stan konta w oczekiwaniu na przelew. "No to pat" jak mawiał w mojej młodości ojciec przy partii szachów, gdy wybiliśmy nawzajem sobie wszystkie piony i figury. Problemem jest jednak nie sytuacja pani Minister, tylko odpowiedź na pytania dotyczące budżetu. Budżet jest pod groźbą szybkiego mata z szachem na dodatek.
W ustawie o finansach publicznych jest sformułowana generalna zasada, iż jak planujesz wprowadzić wydatek to pokaż jego źródło finansowania.
Zapewne, podlegli Ministrowi Finansów pracownicy merytoryczni z szybkością wymyślania obietnic przez polityków zsumowali odpowiednie tabelki i położyli na biurku do decyzji. Zapewne, pani Minister pomaszerowała do swojego przełożonego, a on do swojego z pytaniem "skąd na to forsa?" Zapewne, usłyszeli że to ich działka i za to im suweren płaci by znaleźli środki na poczynione obietnice. Zapewne. Cały proces zarządczo-decyzyjny prawdopodobnie odbył się właśnie w taki sposób, a że pani Minister nie Salomon i pustego dzbana jako kobieta, zapewne gospodyni nie rozbije. Rozumiem zaskoczenie pani Minister, gdyż cała jej praca naukowa opiera się na badaniu ryzyk, co trzeba zrobić, gdy coś może się stać. W dniu konwencji PIS'u nawet z oczu pana Schetyny można było wyczytać, że tych obietnic nikt nie mógł przewidzieć! I nie chodzi w tym przypadku o jakieś zasady rządzące tym światem, finansami, zarządzaniem, czy silnikiem spalinowym, w którym można rozróżnić fazy: ssanie, sprężanie, PRACA, wydech. Czasami mam wrażenie, że cała akcja z nowymi obietnicami bardziej przypomina III fazę teorii Elizabeth Kubler-Ross, niż rzeczowe zarządzanie naszym państwem.
Co dalej? Bloger pan Kuźmiuk, zapewne nam wytłumaczy, skąd się weźmie kasę na obietnice skoro po lutym 2019r. mamy już deficyt. Armia urzędników wprawdzie ma siłę sprawczą, by tak zaczarować tabelki, iż w końcu budżet się zbilansuje i wszystko zagra i zabuczy. Naciągać można nawet gumę, ale tylko do pewnego punktu...
Na koniec, dodając te same plusy dałbym najlepszą ocenę pani Minister: 5+! Niech ma, niezależnie od tego co zrobi, byleby cyfry w tabelkach się zgodziły!
Bo jak się nie zgodzą, to będzie jej wina!
Inne tematy w dziale Gospodarka
