Mon General

Żal mi tych rozmarzonych 30-latków, antykmomunistów z bolszewickim błyskiem w oku, tego pokolenia straconego teleranka, którego jedyne wspomnienie stanu wojennego sprowadza się właśnie do zawodu, jakiego doznali „po tym jak mama włączyła telewizor”. Nawiasem mówiąc te wynurzenia o teleranku jako Wielkim Nieobecnym tamtej niedzieli z roku na rok budzą coraz większe mdłości. Kochani — dajcie ludziom spokój!

Dlaczego nikt nie wspomina że tego dnia komunista zrzucił z ramówki coś znacznie bardziej poważnego, „60 minut na godzinę” w Trójce? To był najśmieszniejszy, najmądrzejszy i najbardziej słuchany program satyryczny w polskim radio, a jego brak tamtej niedzieli o 10. stanowił symboliczny koniec karnawału Solidarności. Przynajmniej dla mnie.

Wiem, jestem niesprawiedliwy, nie każdy mógł załapać się na komunizm. Nie każdy, tak jak ja, może być wdzięczny generałowi Jaruzelskiemu za fajną młodość. Gdyby nie on nie przeżyłbym mnóstwa patriotycznych uniesień, nie poznałbym tego wspaniałego smaku bycia po właściwej stronie, ani tych emocji, gdy idziesz ulicą z ulotkami w torbie, a naprzeciwka zbliża się patrol. Nie dostałbym parę razy po plecach pałką, ani nie spędził kilku nocy w celi. Nie poznał wspaniałych, mądrych Polaków i podłych, sprzedajnych Polaków.

Gdyby nie stan wojenny Polska zyskałaby może 10 lat — kto wie, może Sowieci rzeczywiście pozwoliliby nam na jakąś formę socjalizmu z ludzką twarzą, czego chciała przecież Solidarność. Gdyby nie generał zastanawiałbym się pewnie dzisiaj, czy przypadkiem SLD nie byłoby jednak lepsze od PiS-u. A tak, dzięki generałowi, się nie zastanawiam. Na wszelki wypadek.

Dlatego nie wiem czy powinno mu się zabierać stopień wojskowy. Szczególnie teraz, kiedy zbliża sie do końca swojej drogi. W końcu gdyby nie on i ja byłbym inny. Może nawet gorszy. Aż strach pisać, ale to także mój generał.