Polska odpowiedzialna za zabór. Po Czyjej Staniesz Stronie ? Gomułka czy Szudek?

Obywatele i mieszkańcy Polski stoją dzisiaj przed fundamentalnym pytaniem historycznym, etycznym i prawnym. Czy będą nadal akceptowali działania reżimu Władysława Gomułki z czasów Polskiej Republiki Ludowej, który w listopadzie 1969 roku na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ zatwierdził akt aneksji Papui Zachodniej przez władzę Indonezji... Czy przeciwnie.. Czy podążymy raczej drogą Przemysława Andrzeja Szudka - żołnierza Armii Krajowej i więźnia niemieckich i nazistowskich obozów koncentracyjnych z czasów II wojny światowej - który przestrzegał ONZ przed złamaniem prawa międzynarodowego w kwestii Papui Zachodniej i opisywał zbrodnie indonezyjskie w Nowej Gwinei w latach 1967-1969.

-----------------------------------------------------------

1. W latach 1954-1969 Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL) – za pośrednictwem gabinetów Bieruta i Gomułki i wraz z kilkoma krajami bloku wschodniego – zaangażowała się konsekwentnie po stronie imperialnych i kolonialnych żądań Indonezji w jej roszczeniach do Papui Zachodniej, bez baczenia na prawo Zachodnich Papuasów do samostanowienia.

2. W latach 1961-1969 indonezyjskim roszczeniom zaczęły sprzyjać establishmenty Stanów Zjednoczonych i wielu krajów Zachodu, których notable by pozbawić prawa Zachodnich Papuasów do samostanowienia otwarcie posługiwały się XIX-wiecznymi i przedwojennymi teoriami kolonialnymi sytuującymi rdzenną ludność na pozycji „ludów dzikich” lub „ludności po patronatem”, nie zdolnej do samostanowienia i samodzielnego podejmowania decyzji.

3. Temu procesowi towarzyszyło wsparcie najwyższych urzędników i dyplomatów ONZ, którzy świadomi nastrojów i żądań Zachodnich Papuasów, pomagali w przeprowadzeniu transferu, pomimo prerogatyw dekolonizacyjnych, tworząc po raz pierwszy w historii specjalny organ, Tymczasową Władzę Wykonawczą ONZ (UNTEA), służący temu celowi.

4. Po wsparciu w latach 1950 Indonezyjskiej kampanii na forum ONZ, w 1969 roku Polska Rzeczpospolita Ludowa poparła Rezolucję 2504 XXIV ONZ zatwierdzającą prawomocność Aktu Wolnego Wyboru, sfingowanego plebiscytu, który ostatecznie utwierdził aneksję Papui Zachodniej przez Indonezję.

4. W latach 1963-1969 roku, po wprowadzeniu kwarantanny politycznej, indonezyjska armia wdrożyła w życie policyjne i militarne operacje skierowane przeciwko rdzennej ludności Papui Zachodniej. O zbrodniach i nadużyciach informował m.in. były żołnierz AK i więzień KL Auschwitz i KL Majdanek, Przemysław Andrzej Szudek, zalecając wycofanie się ONZ z obsługi nielegalnego z założenia Aktu Wolnego Wyboru.

5. Po zatwierdzeniu przez większość krajów ONZ w tym przez gabinet Władysława Gomułki, aneksji Papui Zachodniej, armia indonezyjska wdrożyła w życie szereg kampanii kolonizacyjnych, militarnych i wysiedleńczych, które kosztowały życie nawet kilkuset tysięcy rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej. Proces jakiemu zostali poddani mieszkańcy Papui Zachodniej niektórzy badacze zalecają rozpatrywać w kategoriach przeprowadzenia „ludobójstwa”, „ludobójstwa w zwolnionym tempie” lub „zimnego ludobójstwa”.

6. Do dnia dzisiejszego władze III Rzeczpospolitej Polskiej podtrzymują, kontynuują i zarazem legitymizują dokumenty prawne i stanowisko zatwierdzone i reprezentowane przez władze Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w sprawie Papui Zachodniej, które z punktu widzenia reakcji przyczynowo-skutkowej, przyczyniły się i doprowadziły do złamania prawa międzynarodowego i odebrania prawa do dekolonizacji, a dalej także do okupacji, kolonizacji, zaboru zasobów i licznych zbrodni przeciwko ludzkości, których sprawcy nie ponieśli odpowiedzialności prawnej.

7. Po upadku dyktatury Suharto, administracja Indonezji kontynuuje proces dominacji i tłumienia wolnościowych praw rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej.

8. Gabinety rządowe SLD, PO, PiS i PSL, których politycy w różnych formacjach i układach dominująco współtworzyli aparaty rządowe III Rzeczpospolitej Polskiej (1989-2020) zachowują spolegliwą postawę w stosunkach z Indonezją. Mimo to administracja i władze Indonezji w kontekście zachodniopapuaskim w 2018 roku wytypowaly i zatrzymały obywatela Polski, Jakóba Skrzypskiego, oskarżając go i skazując na karę wieloletniego więzienia za „zdradę Indonezji”, jako pierwszego obcokrajowca w 75-letniej historii kraju.

-----------------------------------------------------

12 sierpnia 2022 roku w godzinach 12:00-15:00 odbędzie się Demonstracja pod Ambasadą Indonezji na ul. Estońskiej w Warszawie.

STRONA DEMONSTRACJI

Sierpniowa demonstracja [PONAD PODZIAŁAMI] pod Ambasadą Indonezji, będzie trzecim tego typu wydarzeniem w Polsce. Ostatnie oficjalne zgromadzenie pod Ambasadą Indonezji odbyło się w 2015 roku, w której obok obywateli Polski wzięli udział Zachodni Papuasi, w tym Oridek Ap, pełniący obecnie funkcję szefa misji do Unii Europejskiej Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP).

Na trzydzieści minut przed ówczesnym zgromadzeniem, ambasador Indonezji w Polsce, Peter F. Gontha, opuścił budynek Ambasady, najprawdopodobniej w obawie przed próbą wręczenia mu petycji. Jednocześnie skontaktował się on z Tantowi Yahyą, późniejszym ambasadorem Indonezji w Nowej Zelandii, który w odpowiedzi na warszawskie wydarzenie, zorganizował spotkanie w budynku parlamentarnym w stolicy Indonezji w Dżakarcie, wiążąc pośrednio wydarzenie pod Ambasadą w Warszawie z ujawnieniem nielegalnego przemytu amunicji na lotnisku w Dżakarcie.

GŁÓWNE CELE ZGROMADZENIA:

1. Przedstawienie historycznego tła aneksji i okupacji Papui Zachodniej przez aparat państwa indonezyjskiego

2. Przedstawienie przypadku aneksji Papui Zachodniej, jako pierwszego w historii Organizacji Narodów Zjednoczonych, złamania mandatu i statusu tej organizacji.

3. Oddanie pamięci ponad 120 tys. ofiar indonezyjskich operacji wojskowych w Papui Zachodniej w latach 1962-2022.

4. „Ludobójstwo w zwolnionym tempie”, czyli opisanie praktyk towarzyszących okupacji terytorium rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej przez administrację Zjednoczonej Republiki Indonezji..

5. Referendum i prawo do samostanowienia – wyrażenie solidarności i poparcia dla ruchu narodowowyzwoleńczego Zachodnich Papuasów, zmierzających do rewizji historycznych naruszeń praw człowieka i prawa międzynarodowego, poprzez ustanowienie i przeprowadzenie referendum niepodległościowego pod międzynarodowym nadzorem.

6. Operacje indonezyjskiego wojska w Nduga, Intan Jaya, Gwiezdnych Górach i Maybrat (dziesiątki tysięcy uchodźców, 400 ofiar śmiertelnych), a także dziesiątki ofiar demonstracji z sierpnia i września 2019 roku – jako aktualna próba podtrzymania indonezyjskiego status quo w regionie.

7. Potępienie prześladowań politycznych indonezyjskiej administracji wymierzonych w ruchy polityczne i społeczne Zachodnich Papuasów, w tym Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP), Komitet Narodowy Papui Zachodniej (KNPB), Sojusz Studentów Papuaskich (AMP) i Front Ludowy Indonezji dla Papui Zachodniej (FRI West Papua)

8. Solidarność z zachodniopapuaskimi więźniami politycznymi przetrzymywanych w indonezyjskich więzieniach.

9. Wezwanie do uwolnienia Jakóba Skrzypskiego, pierwszego obcokrajowca i obywatela Polski, oskarżonego o zdradę Indonezji i na podstawie tego zarzutu skazanego na karę pozbawienia wolności.

10. Opisanie historii zatrzymania i nadużyć procesowych wymierzonych w obywatela Polski. Apel do polskich władz o wzięcie odpowiedzialności za los Jakóba Skrzypskiego i historycznej sprawiedliwości w Papui Zachodniej.

11. Ukazanie okupacji i kolonizacji Papui Zachodniej, a także wykorzystania obywatela Polski jako „kozła ofiarnego”, jako szerszej panoramy nadużyć strukturalnych, prawnych i historycznych w Indonezji.

12. Czy Polska jest współodpowiedzialna za okupację Papui Zachodniej? Czyli o tym w jaki sposób uznano Akt Wolnego Wyboru w 1969 roku na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

Sierpniowa Demonstracja pod Ambasadą Indonezji „Bangkit & Lawan” jest także poświęcona w dużej mierze i zbiega się w czasie z 60. rocznicą podpisania „Porozumienia z Nowego Jorku”, znanego Papuasom jako „Dzień Złamanej Obietnicy”. Od wiosny 1962 roku indonezyjscy i holenderscy wysłannicy pod przewodnictwem amerykańskiego dyplomaty Ellswortha Bunkera prowadzili tajne negocjacje w Wirginii. W trakcie rozmów z których wyłączono całkowicie Papuasów, Holendrzy odstąpili od swych dekolonizacyjnych zobowiązań wobec rdzennych mieszkańców Nowej Gwinei i zgodzili się scedować kontrolę nad Zachodnią Nową Gwineą na rzecz władz Indonezji. Porozumienie z Nowego Jorku, nam mieszkańcom Polski, może się kojarzyć z odmianą „tropikalnej Jałty”. 15 sierpnia 1962 roku strony porozumienia zadecydowały o oddaniu ludu melanezyjskiego z zachodniej części Nowej Gwinei pod protektorat indonezyjski, który szybko zamienił się w zależność kolonialną. Tylko w ciągu kolejnych siedmiu lat, do 1969 roku kiedy po sfingowanym referendum ostatecznie potwierdzono akt aneksyjny, z rąk indonezyjskich sił bezpieczeństwa zginęły tysiące Zachodnich Papuasów.