Śnieżna noc

1.       Najpierw jesteśmy mamą

 

 

Najpierw jesteśmy naszą

mamą bez ziemi chmurą

nieznacznych kolorowań

 

Jak to obłoczkom – zdarza

się nam zabłądzić w obce strony

a nawet powirować w dół

gdzie gąszcz gdzie mrok gdzie rój

zabarwień kryje twardy kształt

 

Tam strącą nas przechwycą gęste nieprzelotne

żagle zieleni

 

Złapią i zwiążą w sieci

pnącz takielunki

 

Przyciągną nas przeciwstawnością

krople jagódek które aż się proszą

by je połykać jak pigułki ruchu

i krzepnąć po nich w zamrożeniu

 

Czas usidlenia

Czar skamienienia

Niemoc odróżniania

ziemi i nieba

 

To my sprawiamy swoją pracą że się nie da

powiedzieć łatwo czy coś leży, zwisa czy o własnych siłach

unosi się w powietrzu

– a zresztą czemu tylko własnych

i czemu tylko w powietrzu

 

Powoli poznajemy ziemski los.

Jedni się kąpią w słońcu

Inni trafiają do więzienia

I cóż że klatka złota

– to co powstało z pyłu

śnieżnego, całe stąd nie wyjdzie

 

---

 

2.  Cicha noc

 

Dopiero potem gdy się już otrzemy

o wiele rzeczy mniej ruchliwych od nas

– wtedy zaczyna się szał chust

kap

szub kryz

muf boa

lisów czap

beretów nawet wielomoherowych

 

 

 

 

 

Epoka Przymierzania

przybierania form

i udawania rzeczy prostych

krzywych kolistych i złączonych na krzyż

 

z łatwością je potem naśladujemy

montując rzeczy z własnych materiałów

 

i własną inżynierią

budujemy mosty

 

Nie może też zabraknąć

na tym jarmarku

cukrowej waty

 

z piernika chaty

 

I przedrzeźniamy gesty stworzeń

Które się kładą, wożą, garbią

 

Lub stoją pilnie zapatrzone

 

w to co wyrasta jak baniany

z gleby śniegu

 

Czy też kłaniają się dostojnie

chcą czołem bić

fikać koziołki?

 

Drwiący przedrzeźniacz tworząc

otwiera teatr i zatrudnia

jedynie siebie jako krawca

 

W teatrze włada pycha

demon Mimesis nas pcha

by z nas ulepić Nową Postać

na obraz

Tych Co Chodzą

 

W naszym teatrze wiele można

jedną obsadą zagrać i pokazać

niczego nie zmieniając.

 

Oto wygasa światło

Zapada cicha noc

 

© A. Dąbrówka