Kto cię nauczy mały

 

 

Spóźniony pąku

 

Wzrosłeś sam ze ściętej

mrozem łodygi

 

Wisi jej ciało na gałązkach róży

tam gdzie je dopadł i pozgryzał wróg

 

Dla ciebie resztkę życia skryła

w dołeczku – stamtąd wschodził liść

jeszcze pachwiną cię osłania

 

W tamtym kąciku nie dosięgły cię

złe tchyi gdy chłód zelżał mogłeś ty

wyłonić się na świat z zieleni

 

Blado cię witał zamiast matki tylko

deszcz ją obmywający

 

Żywy młodziutki pąku dzielnie

sam nauczyłeś się żonglować

kulkami srebra

 

Sam twardo trzymasz pion

bez podpór chwytów podwieszania

i bez patrzenia jak to robią inni

 

 

***

 

Ale kto cię nauczy mały opowiadać

wyświetlać bajki stawiać

ekran światła zapalać

i na scenie puszczać w ruch

postacie

przedtem je powymyślawszy

 

Przyszedłeś na świat późno

nie mogłeś widzieć jak to robią

twoje starsze siostry

mądre mistrzynie romansowej magii

***

 

Kiepsko ci idzie mały czarnoksiężniku

budowa twej latarni

Coś niezbyt wciąż magiczna: ciemno,

nieostrość bezład bieganina

 

ciasno i krzywo coś przewraca

płotek zaledwie ustawiony

 

gdzie góra a gdzie dół kto będzie grał

i czy wystarczy światła

 

***

 

Ale wiesz mały jeszcze są

tacy co chcą przyjść na

przedstawienie życia

 

Na pewno im pokażesz

 

 © A. Dąbrówka