Polska język -- trudna język

Oczywiście, obecnie jest tylko jeden temat, na który chyba można pisać. Ja o nim pisać nie będę, bo jest za gorąco i znów mnie ktoś o coś oskarży. Natomiast, mimolotem, chciałem poczynić tutaj pewną uwagę, mianowicie:

mnie się tak wydaje, że nawet jak się pisze o rzeczach tragicznych, to by to wypadałoby robić względnie poprawnie, szczególnie jak się jest zawodowym dziennikarzem. No, to powiedzta ludziska, dlaczego, o ile byłem w stanie zobaczyć z lektury raportów z ataku, omalże nikt nie rozumie dzisiaj różnicy między "domniemanym" a "rzekomym"?

To chyba proste? Czytamy w Słowniku języka polskiego PWN:

Rzekomy --  «nieistniejący w rzeczywistości, niebędący tym (takim), za kogo (za jakiego) go niektórzy uważają»

Domniemany -- «oparty na przypuszczeniu, a nie na stwierdzonych faktach»

Bliskoznaczne to nie jest; skąd zatem zamieszanie?

Polszczyzna umiera. Podobno to proces naturalny. Ale jednak szkoda... Bo z "mojego" narodu lubię chyba tylko język. Ale ja się, oczywiście, na nim nie znam, podobnie jak na angielskim. Znajdzie się dość opinii różnych ludzi, nieważnych i ważnych, które to potwierdzą. Znają się te samorodki, odkryte i pielęgnowane przez starsze pokolenie, do którego mądrość przyszła z wiekiem -- i pracujące teraz w redakcjach różnych czasopism i portali.

No cóż? Jaki "naród", takie "samorodki"...

Maciej Sobiech