Gdzie kończy się i zaczyna oszołomstwo?

A, to tak tylko na szybko -- bo fajną rzecz ostatnio przeczytałem. Otóż okazuje się, że tuż przed rosyjskim atakiem, USA zbudowały na Ukrainie 12 tajnych baz CIA.

Potwierdzone info, szczególnie, że przekazał je "New Yorker", a więc amerykański mainstream: https://dorzeczy.pl/swiat/555135/tajne-bazy-cia-na-ukrainie-pieskow-o-artykule-new-york-times.html

Mnie przekazanie tej informacji cieszy, ponieważ wskazuje ono, że przynajmniej pewna frakcja wśród polityków zachodnich chce deeskalacji konfliktu i zaczyna przygotowywać pole do negocjacji i ustępstw wobec Rosji. Być może fala szaleństwa, jaka (co pokazał niedawny zlot szefów państw NATO w Paryżu) powoli wzbiera w Europie, rozbije się jednak o wał zdrowego rozsądku.

Oby...

Ale w tym wszystkim, zastanawia mnie także jeszcze inna rzecz, nieco lżejsza, mianowicie:

Swego czasu, jak pisałem, że należy uznać rosyjskie racje w tej sprawie i zachód nie jest bez winy, jeżeli chodzi o rozpętanie konfliktu na Ukrainie, to się dowiedziałem, że jestem debilem, tchórzem, ruskim szpiegiem i w ogóle jakim to trzeba oszołomem być, aby nie rozumieć, że -- tak jak zwykle w życiu (prawda?) -- w tej wojnie jedna strona ma 100% (gdzie tam -- 200%!) racji, a druga 0% racji.

W związku z powyższym zadaję pytanie: to czy wciąż tym oszołomem jestem, czy już nim być przestałem? A jeśli tak, to od czego zależy, czy się oszołomem jest, czy nie jest?

Przecież fakty się nie zmieniły. To co się zmieniło?

To tak -- do przemyślenia.

Pomysł na obraz: człowiek -- zwierzę stadne (tylko wstydno trochę).

Ale na tym osobliwości społeczeństw cywilizowanych się nie kończą, o nie. O tym więcej w następnej notce.

Ilustracja: piękne i inteligentne zwierzę o niesłusznie złej reputacji.