Komentarze do notki: Rafał Betlejewski likwiduje w Polsce spowiedź!

! A kim byłby w "Biesach" sam Betlejewski? Jego synem Piotrem Stiepanowiczem? A może Szygalewem?  
------------------------------------------------------------------------------------------------------ 
"Żydek Lamszyn [skromny urzędniczy pocztowy] dobry pianista, siadał do fortepianu, a w antraktach udawał świnię, burzę, poród z pierwszym krzykiem dziecka itp., itd., po to był zapraszany ... "

Ktoś jeszcze zwraca uwagę na wymysły tego zboka?

Dziwie się autorowi tej notki że zajmuje sobie czas na takich ludzi jak Betlejewski . Takich trzeba olewać by głupoty jakie propagują jak najszybciej zniknęły ze świadomości publicznej . Z idiotyzmami się nie dyskutuje tak samo jak z ateistami o wierze w Boga .

Jakim prawem ludzie którzy nie chodzą do Kościoła integrują w praktyki religijne Katolików...?!!
PS
Nie po drodze mi z większością religijnych konfesji ale wali mnie to co i jak jest w nich praktykowane.
Dlatego uważam, że ci którzy chcą ustawiać innym te praktyki to czystej wody totalitaryści, którzy chcą zabrać nam naszą wolność.

"W 2012 r. Tygodnik Powszechny opublikował tekst "Żeby biel była jeszcze bielsza". Autor Piotr Sikora zachęca w nim do zmian związanych ze spowiedzią przed pierwszą komunią, do której dzieci przystępują zazwyczaj w wieku ośmiu lat.

 Sikora pisze: "Niektórzy przekonują, że ośmiolatki są w ogóle za małe, by rozpoznać swoje grzechy. Pierwsza spowiedź jest więc »inicjacją w winę«, podczas której dziecko dowiaduje się od dorosłych, że jest grzeszne i złe".


W tekście "Tygodnika Powszechnego" pada propozycja, aby pierwsza komunia odbywała się bez wcześniejszego wyznania grzechów, na co dzieci są za małe i co często wywołuje w nich lęk, wstyd, a niekiedy też wiąże się z traumą rzutującą na ich dalsze życie. Artykuł był szeroko omawiany w mediach, w tym mocno krytykowany.


Na łamach portalu fronda.pl ks. Jan Sikorski komentował ten pomysł tak: "To są opinie jakiejś pseudointeligencji. Są dwa istotne warunki przystąpienia do I Komunii: odróżnianie Chleba Eucharystycznego od chleba zwykłego i odróżnianie dobra od zła. Dzieci spełniają te warunki bardzo dobrze".


Lata później jesteśmy w tym samym miejscu, bo nietrudno znaleźć osobę, która negatywnie wspomina pierwszą spowiedź i psychologa, który podkreśla, że dzieci są za małe, aby zrozumieć ten cały proces zaczynający się od rachunku sumienia, a kończący na "zadośćuczynieniu Bogu i bliźniemu". Bo ks. Sikorski zapomniał o wielu aspektach spowiadania się, do których często młody człowiek podchodzi bardzo poważnie. I tym gorzej dla niego.


Pierwsza spowiedź. Farsa i zmyślanie lub stres i wstyd


O wspomnienia związane z pierwszą spowiedzią pytam na grupie "Apostazja 2020", gdzie jest ponad 20 tys. osób, które odłączyły się od Kościoła lub chcą to zrobić w sposób oficjalny, czyli właśnie poprzez apostazję. Pytam tam, bo wiem już z wcześniejszych rozmów z tymi, którzy odeszli, że negatywne wspomnienia związane ze spowiedzią przyczyniły się do niechęci, jaką teraz czują wobec instytucji Kościoła. Niektórzy uważają, że była to "pierwsza cegiełka do apostazji".


Szybko pod moim pytaniem pojawia się ponad 100 komentarzy. Dominują dwie narracje. Pierwsza to stres, dyskomfort, wstyd, trauma. O tym piszą te osoby, które poważnie podeszły do spowiedzi, przygotowywały się do niej, wcześniej chodziły do kościoła. Inną postawę prezentowały dzieci, które z dystansem traktowały spowiedź, jak coś, co trzeba "odbębnić", zazwyczaj wymyślały grzechy i mówiły wyuczoną formułkę. Głównie dlatego, że nie wiedziały, czym zawiniły lub nie chciały zwierzać się obcej osobie.Czytaj też: Koszmarne spowiedzi. "Ksiądz spytał, czy się samogwałcę. Potwierdziłem"


Oto wybrane wspomnienia pierwszej spowiedzi lub jednej z pierwszych spowiedzi, do której dziecko po komunii ma uczęszczać zazwyczaj raz w miesiącu.


"Niedługo przed komunią miałam załamanie wiary przez siostrę zakonną prowadzącą religię. Jako dzieciak chcący odnaleźć wiarę powiedziałam o tym na spowiedzi. Spowiadał mnie proboszcz i jak o tym usłyszał, zaczął mówić, że nie zasługuję na podejście do komunii i że co ja w ogóle myślę, przychodząc z czymś takim. Tak się zestresowałam, że potem zaczęłam wymyślać »grzechy« bo kompletnie zapomniałam te, które chciałam wymienić. Kiedy zaczęłam mówić o czytaniu Harry'ego Pottera, to proboszcz rzucił: »Teraz wiadomo, czemu zeszłaś na złą drogę. Stwierdził, że jakbym mniej poddawała się szatanowi, to Bóg by nie pozwolił, abym przestała wierzyć«".


"Byłam strasznie zestresowana i przejęta. Jak podeszłam do konfesjonału, to z tego wszystkiego zapomniałam formułki do spowiedzi. Zaczęłam się jąkać, zacinać, zaczął łamać mi się głos. Na to ksiądz wyskoczył z konfesjonału, zaczął na mnie krzyczeć, że kim ja jestem, że żarty sobie z niego robię, że to obraza Boga".

A w kościele było mnóstwo ludzi. Zaczęli mnie lustrować wzrokiem. Uciekłam stamtąd z płaczem. Jak wpadłam do domu, to przez łzy wydukałam, że więcej tam nigdy nie pójdę."Dyskomfort i stres. Pamiętam, że ksiądz mnie pytał, czy śpię z rękami na kołdrze. Powiedziałem, że oczywiście, że nie, bo mi łatwo marzną dłonie i stopy. Był niezadowolony, a ja nie miałem pojęcia czemu. Dopiero potem się dowiedziałem, o co mu chodziło".


"Ksiądz krzyczał na mnie, kazał przepraszać najpierw siebie, później pana Boga za to, że nie chodziłam do kościoła. Powiedział, że mam złych rodziców i to wszystko to ich wina. Więcej już do spowiedzi nie poszłam".


"Byłam bardzo grzecznym dzieckiem, podczas pierwszej spowiedzi nie miałam pojęcia, z czego się spowiadać, więc mówiłam między innymi takie rzeczy, że zabiłam robaka. Mówiono nam, że powinniśmy chodzić do spowiedzi co miesiąc, a mi się kończyły pomysły na grzechy. Byłam jednak bardzo religijnym dzieckiem i te wszystkie zasady traktowałam bardzo poważnie.

Gdy zaczęły się u mnie »grzechy cielesne« to był taki wstyd dla mnie, że nie ośmieliłam się nigdy z tego spowiadać, a jednocześnie odczuwałam głębokie poczucie winy, że żyję cały czas w grzechu, z którego się nie spowiadam i przyjmuję komunię. Karuzela wstydu, poczucia winy, obniżenie poczucia własnej wartości, stres.


"Czekanie w kolejce, klękanie na twardej desce, stres, że ktoś usłyszy. Dochodzi to tego presja czasu, bo następni już czekają w kolejce. A co będzie, jak zapomnę formułkę? Koszmar".


"Pierwsza spowiedź i spowiedź przed rocznicą komunii skończyła się dla mnie i mojej ówczesnej przyjaciółki ostrym płaczem i stresem. Jako jedne z grzeczniejszych dzieci w klasie »miałyśmy grzechy« typu »sprzeczałam się z bratem, okłamałam mamę i tatę«. Księża natomiast — w tym proboszcz — zjechali nas jak najgorsze zbrodniarki".


"Do pierwszej spowiedzi zostałem zapędzony siłą, bo kompletnie nie miałem na nią ochoty, ani nie czułem, że zrobiłem coś niegodziwego i muszę o tym opowiadać obcemu facetowi, siedzącemu w drewnianej budce. Ale nie miałem wyjścia, więc poszedłem i wyznałem swoje winy. Po chwili z konfesjonału wyskoczył ksiądz i na cały kościół wykrzyczał: »Wynoś się stąd antychryście!«". No i się wyniosłem. Do komunii poszedłem bez rozgrzeszenia".MARTA GLANC

https://kobieta.onet.pl/wiadomosci/pierwsza-spowiedz-czy-dzieci-nie-sa-na-nie-za-male/we09pmp

Nad całym tym myśleniem o szkodliwości spowiedzi dzieci, panuje wszechobecny w obecnej kulturze Zachodu kult "dobrostanu", rozumianego jako eliminacja wszelkich negatywnych zjawisk z życia człowieka. To dzięki temu kultowi możliwa jest w ogóle taka krytyka. Wyznawcy tego kultu przyjmują przy tym błędnie, że ów stan całkowitego dobra do jakiego dążą jest czymś obiektywnym i że można dzięki temu do niego doprowadzić całe nasze życie społeczne. To są oczywiste bzdury, bo po pierwsze ten ruch nie jest konsekwentny i nie postuluje na przykład likwidacji przedszkoli, w których pierwszy i kilka następnych dni wiąże się dla trzy, czy czteroletnich dzieci, z bez porównania większą traumą niźli pierwsza spowiedź w wieku lat ośmiu, czy dziewięciu. No a po drugie nie ma czegoś takiego jak obiektywne dobro. Podając skrajne przypadki podobnym szczęściem będzie dla afrykańskiego dziecka pełna micha, co dla europejskiego nowy wypasiony telefon. A w zasadzie dla tego europejskiego jest jeszcze gorzej, bo częściej afrykańskie naje się pysznych łakoci, niźli europejskie dostanie nową wypasioną zabawkę. Innymi słowy to afrykańskie będzie w swoim pojęciu bardziej szczęśliwe, niż europejskie.  
Ta pogoń za szczęściem na Zachodzie kończy się dziś w gabinetach psychologów i oby tylko na tym, bo ilość samobójstw na tym "cudownym" Zachodzie bezustannie wzrasta.

Nie propagujcie jakiegoś lewicowego, niedouczonego i postępowego śmiecia!