dokąd

może jeszcze raz spróbować

nieumiejętnie, tracąc co chwilę kierunek,

słuchając głosów zwierząt, czasami

ludzkich, których nie rozumiem,

a więc próbuję, chociaż tyle wierszy

układanych w paciorki, w pętelki, w powrozy

poza mną się staje, ja tylko stróżuję,

wysyłam psy i koty, aby pilnowały

jestem, bo tyle we mnie cudzych, pięknych słów,

zbaczam z drogi i idę

gdziekolwiek, na oślep