Warszawa da się lubić...

Wczoraj byłem z dobrym kumplem na piwie.

Niemal pusty bar, gdzieś na warszawskim Wilanowie.

Poza nami były tam tylko dwie osoby - starsi państwo, grubo po 70, dobrze ubrani. Piją piwko, trochę narzekają na życie, ale dużo ze sobą rozmawiają. Potem wstają, idą za rękę, odbywają krótką wędrówkę do pobliskiego sklepu monopolowego i patrząc po siatce - kupują sobie albo jeszcze jakieś piwko na wieczór, albo winko.

Wszystko jedno.

I tak trzymając tę siateczkę, sobie wędrują w stronę domu w lekkim półmroku, oświetleni tylko nielicznymi latarniami. Ciągle trzymając się za rękę i ciągle ze sobą rozmawiając. Patrzyliśmy z kumplem jak urzeczeni - nawet rozmawialiśmy o tym, że właśnie tak chcielibyśmy się zestarzeć.

Potem w wyniku zamieszania procentowego - trafiłem tej samej nocy do chyba najlepszego warszawskiego klubu. Na pewno mojego ulubionego. Masa znajomych, procenty szumią w głowie, bawimy się i śmiejemy we własnym sosie, tańczymy, żeby się solidnie wytuptać po ciężkim tygodniu.

A wokół nas zupełnie inny taniec, znany każdemu kto był singlem w wielkim mieście. Wszyscy dookoła mniej lub bardziej piękni, doinwestowani, największe wyczyny lokalnych chirurgów plastycznych. Panowie z flaszkami na stolikach i włosach o idealnej linii prosto z Turcji, Panie prezentujące dumnie podwójne zestawy z PCV w dekolcie, które wcale tanie nie były, więc warto teraz się pochwalić. Wszyscy polują.

Tak do 2 w nocy jeszcze się rozglądają, szukają grymaszą, że ta nie tamta nie.

Potem następuje czas parowania. Nocy już mało zostało, trzeba sobie kogoś znaleźć, narastające procenty i być może nie tylko, sprawiają, że wady potencjalnych partnerów powoli zanikają i dookoła pojawiają się sklejone w jednym celu pary.

Kiedy już te pary znikają, żeby szukać horrendalnie drogiej o tej porze taksówki do niego lub niej, a często kryterium wyboru jest to czy u któregoś z nich jest mąż, żona lub wciąż mieszka z rodzicami...

Następuje 4 rano, godzina desperatów, najlepsze kino świata.
I widzę tych gości którzy wcześniej wybrzydzali na byle pieprzyk, szukających jakiejkolwiek zainteresowanej partnerki. Może być każda, byleby bez penisa... choć i tu już czasem wszystko jedno. Te dziewczyny, wcześniej rozdające kosze na lewo i prawo jak Caitlin Clark, teraz łaszące się do dowolnego przechodzącego faceta, czy to klubowicz, barman, ochroniarz, a nawet, jak procenty pozwolą, obrazek na ścianie lub sprzątacz w toalecie.

Cel jest jeden, pora się ruchać.

Gdziekolwiek, z kimkolwiek, byle nie wrócić samemu do domu.

Zawsze kocham na to patrzeć, od jakiegoś czasu już znowu całkowicie nie zainteresowany tym tańcem. Uwielbiam ten teatr kasy, procentów, silikonu, wysokich obcasów, za drogich ubrań i gigantycznej desperacji.

Jednak teraz, patrząc na to wszystko, z perspektywy gościa, który wylądował tam tym razem nieco przypadkiem i tańczącego radośnie ze znajomymi, miałem tylko jedną myśl.

"Czy ktokolwiek, kto był dziś w tym klubie doczeka takiej pełnej miłości starości jaką zaobserwowaliśmy w wilanowskim barze z Andrzejem?"