Aborcja i pies

Dozorca ma wiele obowiązków do wypełnienia. to nie tylko banalne zamiatanie chodnika pod blokiem. Ale to nie znaczy, że dozorca zgodzi się na wszystko. Ma on swój honor i właśnie honorem uniosła się pani Sitko odmawiając lokatorowi z pierwszego piętra, który niedawno się wprowadził.
- Chyba pan oszalał! - zakrzyknęła pani Sitko falując z oburzenia. - Ja nie będę panu wyprowadzać psa!
- Wyjeżdżam na pół dnia.
- Niech pan zabierze psa ze sobą.
- Jestem jurorem na dniu kota, wie pani co by się tam działo? Co to za problem na chwilkę psa wypuścić?
- Na chwilkę? Pewno trzeba całą godzinę z nim biegać!
- Ale gdzie tam! Pies biega sam!
- Nasra mi na trawnik!
- Nie ma mowy! Jest dobrze ułożony!
- Nie!
- Czyli nienawidzi pani zwierząt - westchnął lokator. - Niechże pani spojrzy na tego biednego pieska. Jak on na panią patrzy. A pani go tak nienawidzi. Co on pani zrobił? No co, pytam się?
- Nie zga... Och, no dobrze, niech będzie - pani Sitko stopniało serce pod wpływem psiego spojrzenia.
- No to super, to niech pani słucha, tu ma pani klucze od mieszkania, jeść trzeba dać trzy razy, o tej, o tej i o tej, o tej godzinie musi wyjść na spacer, trzeba z nim biegać przez godzinę. Żartowałem. Biega sam, najczęściej robi kółka wokół śmietnika. To wszystko, dziękuję, do widzenia.
- Nie wierzę - jęknęła pani Sitko patrząc na trzymane w ręku klucze.
Kiedy nadeszła pora spaceru pani Sitko poszła do mieszkania lokatora, zapięła psa na smycz i wyprowadziła przed blok. Przed budynkiem było zaskakująco dużo ludzi. Jakaś grupa pań z transparentami "Aborcja jest fajna". Rozpoznała wśród nich mamę Wiktymiusza. A ze sklepu wracał nie kto inny jak mąż pani Sitko. I wtedy pani Sitko wpadła na genialny pomysł. Wręczyła smycz mężowi.
- Co to jest? - spytał zdumiony pan Sitko.
- Pies - odparła zjadliwie pani Sitko. - Nie widać?
- Widać, ale przecież my nie mamy psa.
- To nie nasz pies, tylko jednego z lokatorów. Obiecałam mu go wyprowadzić, więc przejdź się z nim godzinę. Wystarczy pobiegać z nim koło śmietnika.
- Dlaczego ja mam się przejść skoro ty obiecałaś? - zirytował się pan Sitko. Miał bowiem w siatce alkohol i budził się już w nim duch konsumpcji.
- Bo w naszym małżeństwie obowiązuje ciągłość prawna - oznajmiła z dumą pani Sitko. - Poza tym Jezus mawiał, że mąż i żona to jedno.
- Mawiał, mawiał, ale sam żony nie miał - burczał pan Sitko patrząc jak jego żona wchodzi do budynku. Z budynku za to wyszedł Łukaszek Hiobowski. I wtedy pan Sitko wpadł na genialny pomysł.
- Pomożesz mi chłopcze? To fajnie. To potrzymaj to - i pan Sitko wyciągnął siatkę w stronę Łukaszka, po czym w ostatniej chwili zmienił zdanie, cofnął rękę z siatkę i wyciągnął drugą. Wcisnął Łukaszkowi smycz. - Albo lepiej nie. Jeszcze byś zbił. Weź lepiej to.
- Co to jest???
- Pies - odparł pan Sitko z satysfakcją.
- Ale przecież państwo nie macie psa!
- Bo to nie nasz. To pies lokatora. Trzeba go wyprowadzić. Wystarczy pobiegać z nim godzinę koło śmietnika.
- Przecież ja nie będę biegał z cudzym psem... - zaczął Łukaszek i urwał, bo ktoś wybiegł z bloku mało go nie przewracając.
To była jego mama. Niosła transparent "Aborcja jest fajna".
- No wreszcie pani jest! - zakrzyknęła mama Wiktymusza. - Ile można czekać?
I panie z transparentami podeszły pod blok.
- Przepraszam za spóźnienie, to moja wina, przyznaję się do wszystkiego, wstydzę się i zapłacę - mama Łukaszka pochyliła głowę w pokorze. Pan Sitko zrobił facepalma. A pies zaczął piszczeć i wyrywać się w stronę śmietnika.
- Co to? - zdumiała się mama. I wtedy Łukaszek wpadł na genialny pomysł.
- Zlepek komórek - odparł błyskawicznie.
Obie mamy spojrzały na niego ze zdumieniem.
- No wie pani - głos mamy Wiktymiusza ociekał ironią. - To mój syn, choć taki mały, wie już kto nam przyniósł wolność w czterdziestym piątym, wie kto mordował w Jedwabnym i wie, że pies to nie zlepek komórek, a żywa, czująca istota.
- A żywa, czująca istota w brzuchu matki to też jest żywa, czująca istota? - spytał Łukaszek.
- To właśnie jest zlepek komórek - odparła ze spokojem mam Wiktymiusza. Mama Łukaszka cofnęła się dwa kroki. Wiedziała, że pytania jej syna są niezwykle niebezpieczne.
- W każdym brzuchu każdej matki? - pytał dalej Łukaszek.
- Tak! Tak!
- A u pieska?
Mama Wiktymiusza zaniemówiła.
- Tak się właśnie zastanawiam... ciągnął dalej Łukaszek. - Te wszystkie śliczne szczeniaczki... W brzuchu matki...Małe, ślepe i bezbronne... Szczypcami... Ciach...
- Nie! - krzyknęła mama Wiktymiusza i rozpłakała się.
- I dotyczy to nie tylko piesków! - pan Sitko złapał klimat. - Kotków też! Piękne małe puszyste kotki można abortować!
- Oczywiście, bo to przecież zlepek komórek - przytaknął Łukaszek. - To samo dotyczy chomiczków.
- I świnek morskich.
- Ale nie ograniczajmy się do zwierząt domowych. Koniki.
- Cielaczki!
- Kurczaczki! - zawołał Łukaszek.
Ale ostatnie słowo należało do pana Sitko. Spojrzał na trzymaną przez siebie siatkę, przez którą przebijała etykieta "miód pitny" i rzucił:
- Pszczółki!
To był coup de grace. Wszystkie panie płakały. Jedna wymiotowała.
- A mówię o tym dlatego, bo... - i Łukaszek pokazał coraz bardziej piszczącego psa, który szarpał się i przebierał łapami. - Bo ten pies jest w ciąży. I właściciel zamierza dzisiaj zabrać na aborcję.
Okrzyk zgrozy wyrwał się z piersi pań że aż transparenty "Aborcja jest fajna" im zadygotały w rękach.
- Trzeba temu zapobiec! - krzyknęła mama Wiktymiusza.
- Przecież to tylko zlepek komórek - poddał pan Sitko mocujący się z nakrętką miodu pitnego.
- Trzeba temu zapobiec, dlatego... - mama Wiktymiusza powtórzyła i przerwała, bowiem Łukaszek spuścił psa ze smyczy łżąc bezczelnie "się mi wyrwał". Pies wystartował jak rakieta i zniknął za śmietnikiem.
- Gonimy! - zakrzyknęła bojowo mama Wiktymiusza i panie ruszyły w pościg za zwierzakiem. Pan Sitko wreszcie odkręcił miód i mógł teraz w pełni rozkoszować się zmaganiami sportowymi.
Panie dwa razy miały realną szansę na złapanie psa. Było to na drugim i na szóstym okrążeniu wokół śmietnika. Potem dystans pomiędzy ściganym a ścigającymi zaczął rosnąć.
I na to wszystko wyszła pani Sitko. Zobaczyła zrujnowane trawniki, zarzygane schody i męża popijającego alkohol.
- Co ty robisz?! - zakrzyknęła strasznym głosem.
- Psa wyprowadzam - odparł pan Sitko dudniąc w butelkę.
W pani Sitko krew zagrała i rzuciła się na męża.
I na to wszystko nadszedł właściciel psa. Ogarnął tą scenę i zapozował do obrazu Muncha.
Podeszła do niego mama Wiktymiusza, dysząc ciężko ze zmęczenia.
- Jest pan wrednym chamem! – wrzeszczała machając transparentem „Aborcja jest fajna”. – Jak pan może wykonać aborcję na swoim psie! Nie ma pan serca ani sumienia! To barbarzyństwo!
Nadbiegł pies i zaczął łasić się do jego nóg.
- Boże, co za patologia tu mieszka - rzucił właściciel psa. - Reks, idziemy do domu!
-------------
marcinbrixen.pl
http://www.wydawnictwo-lena.pl/brixen3.html - blog w formie książki
https://pl-pl.facebook.com/marcin.brixen