Muzeum Sztuki Nowoczesnej a wojna z polskością

Niedawno zamieściłem notkę o powiązaniu piękna z miłością. Nawet pisanych z dużej litery.

Czy widzicie powiązanie między prezentowaną (i zamierzonymi prezentacjami) sztuką a pięknem i miłością?

Wydaje się, że brak takiego powiązania, co nie znaczy, że eksponaty nie mogą być pełne ekspresji i silnie oddziaływać na uczucia i odczucia zwiedzających.

W zasadzie pewnego rodzaju testem jest zastanowienie się, czy chcielibyście przebywać ciągle w otoczeniu tych przedmiotów sztuki? Bo jeśli eksponat jest piękny, a "piękno kształtem jest miłości", to powinien wywoływać chęć bycia razem z tym przedmiotem. Najbardziej oczywista, chociaż zdegenerowana, jest chęć nabycia takiego przedmiotu.

Czy zatem eksponowane tam przedmioty wzbudzają chęć ich posiadania?

Przypisuje się Trzaskowskiemu zasługę postawienia tego eksponatu sztuki nowoczesnej w centrum Warszawy. A to co najwyżej realizator polecenia. Nie sądzę, by był zdolny do samodzielnej koncepcji takiego dzieła.

Jeśli pamięć mnie nie myli to autorką pomysłu była Anda Rottenberg, swego czasu (jeszcze ) Minister Kultury, której celem było zakłócenie Polakom poczucia piękna.

Czy jej się to udało?

I tak, i nie.

Tak, gdyż wprowadziła tym obiektem w sferę kultury judaistyczne poczucie, czym jest sztuka.

Ale  perfidia losu ujawniła się w postaci sąsiedztwa sztandarowego dzieła sztuki moskiewskiej (turańszczyzna) w postaci Pałacu Kultury i Nauki.

Czyli mamy możność porównania sztuki dwóch wrogich polskości cywilizacji. W sąsiedztwie. Czy to nie chichot Opatrzności?