Taniec godowy

Węże splatające się w tańcu. Bobrowaty zwierz płynący kanałem w środku dużego miasta. Ptaki wijące gniazda na tarasie naszego domu. Natura chodzi za mną zawsze i wszędzie, niezależnie od tego, gdzie jestem. A może to ja sama jej szukam?

Środek maja zeszłego roku. Wszystko wokół buzuje, kwitnie i brzęczy. Mieszkaliśmy w urokliwym pensjonacie niedaleko Florencji. Wokół wzgórza, pagórki, winnice.

Odpoczywaliśmy nad basenem, wśród oliwnych drzewek, gdy nieopodal zobaczyłam w trawie jakiś dziwny ruch. Podeszłam bliżej i zobaczyłam dwa duże węże wijące się wokół siebie. Splatały się, rozplatały i znów splatały. Pokonały tak pół łąki. Gdy się odwróciłam, w oddali zauważyłam kolejnego, który przyglądał się tej zabawie.

Jej zakończenie było zaskakujące. Jeden z węży połknął głowę tego drugiego i trzymał tak przez kilka-kilkanaście minut. Poszłam w tym czasie zawołać męża, ale gdy wróciliśmy, węży już nie było.

Zdjęcia przeleżały sporo czasu w moim komputerze, aż kilka dni temu pojechałam do warszawskiego zoo i pokazałam je panu Mariuszowi Lechowi, kierownikowi Herpetarium. Wyjaśnił mi, że były to węże o łacińskiej nazwie Coluber hippocrepis. Są na szczęście niejadowite. Ich taniec był walką samców o dominację lub o samicę, jeśli była w pobliżu. Ten gatunek poluje na małe ssaki, na inne węże, może też zjeść swoje młode.

Co ciekawe, właścicielka naszego pensjonatu Monica powiedziała, że w okolicy nigdy nie spotkała węża. Ja na raz spotkałam trzy.

Zobacz galerię zdjęć: