Mazowiecki, Parvus i dzisiejsza ex-rocznica WSRP

W całkiem niedawnych jeszcze czasach każdego 7 listopada na całkiem sporym kawałku Ziemi od Łaby do Kamczatki świętowano hucznie rocznicę Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej. To, że ani wielkiej, ani socjalistycznej (bo bolszewickiej), ani rewolucji (bo przewrotu rządowego), ani październikowej (na nowy sposób oznaczania czasu), nikomu z biorących udział w tym zbiorowym zakłamaniu nie przeszkadzało.
   Dziwne byłoby wymaganie prawdy i logiki w systemie, który tej logiki i prawdy stanowił zaprzeczenie.
   Ostatnie świętowanie tego kłamstwa i początku największych zbrodni w dziejach ludzkości na ziemi polskiej zapamiętałem w sposób szczególny - jedyna wtedy telewizja pokazała w szczytowym okresie oglądalności, po tzw. "Dzienniku TV", jak ówczesny "pierwszy niekomunistyczny premier od Schwerin po Phenian" Tadeusz Mazowiecki w towarzystwie ambasadora Związku Radzieckiego i prezydenta Jaruzelskiego (który z nich był bardziej prosowiecki, nie wiem do dziś) gościł w honorowym balkonie miejscu na uroczystej akademii ku czci ...
    Powiem, że ten obraz niepotrzebnego wchodzenia Sowietom bez wazeliny zapamiętałem śp. już Tadeuszowi Mazowieckiemu bardziej niż jego inne wątpliwe moralnie i politycznie zachowania. Obraz jakże symboliczny. Potem była już konsekwentna kontynuacja tego przekazu, po miesiącu kierowany przez niego rząd ZOMO-wcami brutalnie tłumił protesty przeciw pomnikowi Lenina w Nowej Hucie, a 2 miesiące później tenże rząd skierował ZOMO przeciw okupującym komitety wojewódzkie rozwiązanej już PZPR organizacjom niepodległościowym i antykomunistycznym.
Pisałem o tym, m.in. o Rosjanienie w okupowanycm gmachu KW PZPR, we wspomnieniowym "Dima został bez foty. Gdańskie pożegnanie PZPR". I polskim partyjniaku, odznaczonym przez Kwacha w 2000 r. za "rozwój kapitalizmu w Polsce" tam również -   "Dima-zostal-bez-foty-gdanskie-pozegnanie-pzpr

   W rocznicę świętowań tego fałszu i początku ludobójstwa totalnego rosyjski portal "Szkoła życia" opublikował skrócone tłumaczenie mojego artykułu pt. "Kto był prawdziwym twórcą październikowego bolszewickiego przewrotu. "Pluję na Rosję, bom bolszewik"

"W oryginale: „На Россию мне наплевать ибо я большевик.”
Autorstwo tego wyznania przypisuje się wodzowi bolszewików Leninowi (wg Boncz-Brujewicza) lub Bucharinowi - głównemu teoretykowi komunistycznej partii (wg L. Smolencewa). Działalność jednego i drugiego wyraża się dokładnie w tych słowach, więc w ich autentyczność nie ma co wątpić. A propos Bucharina – uwięziony w 1938 r. gdy „herszt” dożynał „leninowską gwardię” napisał doń 43 listy, w których skomlał m.in. „Wszystkie moje marzenia zmierzały, aby przykleić się do Ciebie, darzyłem Cię takim uczuciem jak Ilicza, uczuciem ogromnej miłości. Całkowicie uznaję się za Twojego…”. Po skazaniu na śmierć błagał: „Klęczę na kolanach przed Ojczyzną i partią i proszę o litość”. „Błagam cię, zaklinam na wszystko tobie drogie zamienić rozstrzelanie na truciznę w mojej celi (daj mnie morfinę, żebym zasnął i nie obudził się). Zmiłujcie się!”Pisał to człowiek, który czynnie uczestniczył w ludobójstwie dziesiątków milionów ludzi…

Jakie kataklizmy spadły na Rosję i narody jej sąsiednie od kiedy u steru jej rządów usadowili się komuniści (zapewniając, że „władzy raz zdobytej nie damy sobie wydrzeć”) –długo przyszłoby wymieniać. Miliony, dziesiątki milionów ofiar, zapaść cywilizacyjna i moralna, niewyobrażalne okrucieństwa, agresje na sąsiadów, itd.

Niewielu ludzi jednak wie, kto to uruchomił ten katastrofalny proces, kto stał za urzeczywistnieniem pragnień masowych morderców, dewiantów i zboczeńców, kogo można uznać za jeśli nie „prawdziwego ojca” to za pomysłodawcę tego procesu zabijania Rosji (i narodów ościennych) nazwanego rewolucjami rosyjskimi roku 1917-ego. Wbrew potocznej wiedzy to nie szef partii bolszewików (czyli „większościowców” – choć w rzeczywistości komuniści Lenina byli rozłamową mniejszością. Z takich i innych całkowicie przeciwstawnych sfałszowanych pojęć typowych dla komunizmu genialny Orwell sparafrazował logikę totalitarną w trzech hasłach: „Wojna to pokój. Miłość to nienawiść. Niewiedza to siła”). Również za ojca rewolucji nie może uchodzić jej główny propagandzista Lew Trocki (prawdziwe nazwisko Bronstein Lejba Dawidowicz) – z jego obfitych obietnic „wszystkiego wszystkim” wywodzi się rosyjskie powiedzenie: „Pieprzysz jak Trocki” [ w oryginale trochę pieprzniej]. Nie mam na myśli ani mało znanego wtedy współpracownika tajnej carskiej policji Gruzina Dżugaszwilego, ani Polaka Dzierżyńskiego, który dopiero zostanie „żelazną pięścią rewolucji”, ani tym bardziej wspomnianego na początku technokraty Bucharina.

Wszyscy znamy nazwiska Lenin, Stalin, Trocki, Kamieniew, Zinowiew. A właściwie pseudonimów kreatur o takich rosyjsko brzmiących nazwiskach jak: Dżugaszwili, Bronstein, Rosenfeld, Apfelbaum. A mało kto zna nazwisko Parvus, przepraszam, to przecież też pseudonim - Izraela syna Łazarza Hilfanda rzemieślnika z podmińskiego Berezina. Jego postaci próżno szukać w wielu powszechnych encyklopediach.
 

A gdyby nie on, to te wszystkie powyżej wymienione postacie zostałyby nikomu nie znanymi szaleńcami, spiskowcami bez ojczyzny i zwolenników, odpadkami społeczeństw i narodów, na co zresztą całkowicie zasługiwały.

Igor Frojanow, rosyjski historyk, b.dziekan wydziału historii Uniwersytetu w St.Petersburgu napisał o nim w książce „Październik 17-tego” :
„Rosja wywoływała u Parvusa dziką złość i nienawiść. Zdecydował się zrobić wszystko, aby ją zgubić. Wypracował odpowiedni plan działań, z Niemcami w roli głównej. Oczywiście on nie działał sam, stwarzając zespół zbiorowych działań. Jednak z zewnątrz wyglądało jakby to on prowadził samodzielną grę”
 

„Szukam kraju, gdzie człowiek może tanio nabyć ojczyznę” pisał Parvus w liście do Liebknechta. Podczas wojny japońskiej 1904-05 wieszczył klęskę Rosji i zapowiadał rewolucję, która zmiecie kapitalistyczny porządek na świecie. Podczas rewolucji 1905 zasiada z Trockim-Bronsteinem w Komitecie Wykonawczym Rady Delegatów Robotniczych. Po klęsce ucieka oczywiście na Zachód, mieszka (i działa) m.in. w Niemczech i Turcji.

W lutym 1915 przedstawił Niemcom ten plan zniszczenia za niemieckie pieniądze istniejącego w Rosji ustroju państwowego za pomocą rosyjskiego ruchu rewolucyjnego. Niemcy nie spodziewały się w 1914 , że wojna na Ostfroncie przeciągnie się i ich gospodarka (jak i siła zbrojna) nie wytrzymywała długotrwałej walki na 2 fronty. Dlatego niemiecki wywiad postanowił zmusić Rosję wszelkimi środkami do zawarcia separatystycznego pokoju. Jednym z instrumentów byli żyjący na emigracji rewolucjoniści. Niemcy byli gotowi szczodrze finansować taką osłabiającą Rosję działalność. Ich interesy idealnie współgrały z pomysłem Parvusa-Hilfanda. Dostał on niemiecki paszport i 2 mln marek. Od 9 marca 1915 Niemcy zaczęły finansować rosyjskich rewolucjonistów. Parvus niebawem spotyka się z Leninem w Zurichu. Do jakich ustaleń dochodzą nie wiadomo. Trzeba tylko przypomnieć, że Lenin wielką estymą darzył starszego i inteligentniejszego Izraela i nie wyzywał go w pisemnych polemikach takimi inwektywami jak często innych oponentów: lokaj, sprzedawczyk, prostytutka, zdrajca. Wybaczył mu nawet sprzeniewierzenie 100 tys. marek będących własnością partii!

Przy czytaniu memorandum Parvusa łatwo zauważyć, że Lenin w 1917 r. działał całkowicie zgodnie z tym planem. Przywóz pieniędzy, broni i rewolucyjnej literatury do Rosji odbywał się niemieckimi kanałami przez terytoria neutralnych państw. Z Parvusem Lenin utrzymywał kontakt przez swoich współpracowników K. Radka i J.Ganieckiego (prawdziwe nazwiska Fuerstenberg). Trzeba przyznać, że po zagarnięciu władzy wódz bolszewików przestał słuchać się Hilfanda i zaczął prowadzić rewolucyjną działalność skierowaną przeciwko swoim protektorom i sponsorom.

Jednak ci wcześniej zdążyli upomnieć się o swoją zapłatę z procentem – pokój na wschodzie + jego bogactwa i ziemie. Początkowo bolszewicy wzdrygali się przed tym, licząc na natychmiastowe przeniesienie płomienia rewolucji do Niemiec. Niedawni ich protektorzy nie chcieli i nie mogli czekać. Nie bawili się w dyplomatyczne przepychanki – ruszyli energiczną ofensywą na wschód, której zdemoralizowane rewolucyjną propagandą wojska rosyjskiego nie mogły nawet opóźniać, nie marząc nawet o zatrzymywaniu. Tempo posuwania się Niemców na początku 1918 roku ograniczały tylko stan dróg i pogoda. Do 3 marca 1918 doszli oni pod Narwę (150 km do stolicy Piotrogradu), zajęli Kijów, Krym, Charków i górniczy Donieck. 3.3.1918 delegacja sowiecka zgodziła się na wszystkie ich żądania, m.in.: oddanie całej Nadbałtyki i żyznej Ukrainy, oddanie całej floty rosyjskiej bałtyckiej i czarnomorskiej oraz wypłacenie 500 milionów rubli kontrybucji z Rezerwy Złota Imperium Rosyjskiego.

Niemcy dostali to o co zabiegali od początku wojny, teraz mogli wszystkie siły rzucić na front zachodni przeciw Francji. 21 marca 1918 Ludendorf otrzymawszy 98 dywizji z Ostfrontu rozpoczął wielką ofensywę, która dotarła na odległość 60 km przed Paryż. Gdyby nie świeżo otrzymane posiłki amerykańskie i australijskie, los I wojny światowej byłby przesądzony. „Wszyscy mieliśmy wrażenie, jakbyśmy przeszli transfuzję krwi, jakby umierający organizm Francji uległ reanimacji” – napisał o zbawiennej pomocy zza oceanu oficer Naczelnego Wodza marszałka Petain’a - J.Pierrefeu. Tak to i Niemcy zapłacili za swój wynikający z zarozumialstwa błąd („To gorzej niż zbrodnia, to błąd") z 1917 roku - sprowokowania USA do wypowiedzenia im wojny ( propozycje dla Meksyku zaatakowania południowych stanów oraz notoryczne zatapianie amerykańskich statków).

Wyłączenie Rosji z wojny przez rewolucję nastąpiło dla nich za późno. 11 listopada 1918 Niemcy zgodzili się na rozejm. Jednym z powodów było rewolucyjne wrzenie, które rozpaliło i państwa centralne. Wywołana przez nich czerwona zaraza zabijała masowa miliony ludzi w centralnej i wschodniej Europie jeszcze przez kilkadziesiąt lat.

Karl Radek uwiecznił wyznanie Parvusa dokonane niedługo przed śmiercią: „Jestem królem Midasem arebours: złoto, do którego się dotknę, staje się nawozem”.
W tym zdaniu trudno mu nie przyznać racji…

I przypomina się złowieszcze proroctwo genialnego Wielkiego Fiodora: „Żyd i Polak zgubi Rosję”. Wydaje mi się, że tym pierwszym przepowiedzianym złoczyńcą nie był ani Bronstein-Trocki, ani tym bardziej Rosenfeld-Kamieniew, Zinowiew-Apfelbaum, Joffe, Radek czy tysiące innych osób pochodzenia aszkenazyjskiego, które żarliwie wsparły sowiecką władzę. Ani mityczne żydowskiego pochodzenie Dżugaszwilego. Tym nikczemnikiem był bohater tego artykułu – Alexander Parvus (Александр Парвус), urodzony jako Izrael Łazarewicz Gelfand.

P.S. Uprzedzając pytania o tego drugiego niszczyciela Rosji, stanowczo wykluczam sugerowane przez niektórych polskie pochodzenie J.Dżugaszwilego (pobyt Przewalskiego w Tyflisie na rok przed jego urodzeniem nie jest wystarczającym dowodem), nie uważam też że postawa Piłsudskiego przeważyła tragiczny los narodu rosyjskiego w XX wieku. Mam tu na myśli Polaka wg żydowskiej tradycji, czyli po kądzieli, który według zdań wielu Rosjan „zgubił Rosję”. Ale to temat na inne rozważania.

Bibliografia:
Igor Frojanow „Październik 17-tego”
Martin Gilbert „I wojna światowa”
P. Diejniczenko „Historia Rosji”
E. Radzinski „Stalin”
A. Sołżenicyn „Archipelag GULAG”

Najbardziej charakterystyczna dla Sowieckiego Sojuza pieśń. O dumie z wolności jaka w nim jakoby panuje, o szacunku dla jednostki, o bezpieczeństwie i sprawiedliwości. Tak samo załgana jak całe to imperium. Ku przestrodze.

Witek

_____________________________________________________________________________

Кто был настоящим автором октябрьского большевистского переворота?

   Сегодня всё «прогрессивное человечество» отмечает 96-ую годовщину большевистского переворота, по традиции ещё именуемого значительной частью россиян Октябрьской революцией. Но мало кто из них знает фамилию истинного идеолога этого переворота. Большинству из людей старшего поколения известны фамилии Ленин, Сталин, Троцкий, Каменев, Зиновьев.

    Но мало кто слышал о такой фамилии как Парвус. А ведь если бы не он, все выше озвученные личности так и остались бы безумцами, заговорщиками без Родины и сторонников, отбросами обществ и наций, чего, впрочем, полностью заслуживали. Хотя, извините, это не фамилия, а подпольный псевдоним – кличка Александра Лазаревичa Гельфанда (подпольные псевдонимы – Парвус, Молотов, Москвич), родившегося в 1867 г. в местечке Березино Минской губернии в семье местного ремесленника. Учился он в одесской гимназии, и уже в то время примыкал к народовольческим кружкам. Будучи 19-летним юношей, Парвус уехал в Цюрих, где познакомился с видными членами «Группы освобождения труда» – Г.В. Плехановым, П.Б. Аксельродом и Верой Засулич. Под их влиянием молодой Гельфанд-Парвус стал марксистом. После начала Русско-японской войны Парвус опубликовал в «Искре» несколько статей под общим заглавием «Война и революция».

   В своих статьях aвтор паредрекал неизбежное поражение России в войне с Японией, и вследствие поражения – русскую революцию. Ему казалось, что «русская революция расшатает основы всего капиталистического мира и русскому рабочему классу суждено сыграть роль авангарда в мировой социальной революции». Когда в октябре 1905 г. вспыхнула Первая русская революция, Парвус приехал в Петербург, и здесь вместе с Троцким-Бронштейнoм вошел в Исполнительный комитет Совета рабочих депутатов, развив бурную революционную деятельность. «Для нас революция была стихией, хоть и очень мятежной». После поражения революции, естественно, как каждый настоящий революционер он... бежал на 3апад. Правда, занялся совсем не партийной работой. Как позже вспоминал Максим Горький – «у Парвуса собралось, кажется, 100 тысяч марок. Но вместо денег он прислал в «Знание» К. П. Пятницкому письмо, в котором добродушно сообщил, что все эти деньги он потратил на путешествие с одной барышней по Италии. ЦК отнесся к путешествию Парвуса равнодушно. Позднее я слышал, что Парвуса лишили каких-то партийных чинов, говоря по совести, я предпочел бы, чтоб ему надрали уши…».

   «Звездный» же час Парвуса пробил несколько позже, в феврале 1915 года, когда им был составлен предварительный план разрушения существовавшего в России государственного строя революционным движением на германские деньги. Германия не рассчитывала, что война на восточном фронте против России так затянется. Её экономика не выдерживала колоссальной нагрузки. Поэтому германское руководство стремилось всеми доступными средствами принудить Россию к сепаратному миру. Одним из средств давления на нашу страну немцы избрали революционное движение, а именно живших в эмиграции революционеров. Они готовы были щедро профинансировать такую подрывную деятельность. И тут как раз на руководство Германии с планом организации в России революции вышел Парвус. Часть плана он дописал уже в Берлине. Из-за этого при чтении документа может возникнуть впечатление, что там имеются повторы. В первую очередь, Парвус рекомендовал германскому правительству ассигновать большую сумму на развитие и поддержку сепаратного движения среди различных национальностей на Кавказе, в Финляндии, на Украине, а затем на «финансовую поддержку большевистской фракции Российской социал-демократической рабочей партии. Ее вожди находятся в Швейцарии». Парвус также рекомендовал оказать финансовую поддержку «тем русским революционным писателям, которые будут принимать участие в борьбе против царизма даже во время войны». План был передан немцам 9 марта 1915 года, и те с должным вниманием отнеслись и к самому Парвусу, и к его предложениям. Он получил германский паспорт, а вслед за ним 2 млн. марок «на поддержку русской революционной пропаганды». И это было только начало...

      В мае 1915 г. в Цюрихе Парвус встретился с Лениным, который внимательно выслушал его предложения, но так и не дал на них определенного ответа. Хотя, внимательно читая план Парвуса нетрудно заметить, что Ленин, которого в апреле 1917 году немецкие спецслужбы перебросили в Россию, действовал в строгом соответствии с этим документом. Ввоз денег, оружия и подрывной литературы осуществлялся на немецкие деньги через территории нейтральных стран.

     С Парвусом Ленин поддерживал отношения через связных K. Радека и Я. Ганецкого. Правда, после успешного захвата власти глава первого «пролетарского» правительства перестал слушать Парвуса, и начал развертывать точь-в-точь такой же подрывной план в отношении уже самой Германии. Но к тому моменту она уже получила то, к чему стремилась с самого начала войны. И в первую очередь – возможность перебросить все войска на западный фронт против Франции и её союзников. 21 марта 1918 г. немецкий Главком ген. Людендорф, получив 44 дивизии с Восточного фронта, начал крупное наступление. Немцы не дошли до Парижа всего 60 км. Если бы не свежиe американские и австралийские части, судьба 1-ой мировой войны, возможно, былa бы иной. Так немцы заплатили за свою прежнюю ошибку, когда в 1917 г. спровоцировали США объявить им войну, предложив Мексике атаковать южные штаты США и нанося постоянные удары по американским судам.

     Выход России из войны в связи с революцией произошел для немцев слишком поздно. 11 ноября 1918 они вынуждены были согласиться на перемирие. И одной из причин этого стали революционные выступления в самой Германии. Ho приготовленная на немецкой кухне «красная чума» убивала миллионы людей в центральной и восточной Европе ещё много-много лет. И жаль, что до последнего времени мало кому известно имя главного шеф-повара на этой кухне, того, кто не только заварил всю эту кровавую кашу, но и отбросил Россию в её развитии на многие десятилетия назад.

Источник: http://shkolazhizni.ru/archive/0/n-63707/#post701043