Wielki poeta rosyjski Włodzimierz Wysocki napisał w jednej z najpiękniejszych swoich pieśni (a ile takowych było!) „O fatalnych datach i liczbach”, cytuję dosłownie: „drugi w pętlę wbił się w Angleter”, co Michał B. Jagiełło przetłumaczył poetycko „w tym wieku też powiesił się Jesienin” [ „Другой же - в петлю слазил в Англетере”] http://www.kirsoft.com.ru/freedom/KSNews_296.htm]
O ile wobec dwuznaczności oryginału następcy Jesienina na tronie rosyjskiej poezji można przejść bez polemiki, to polskie tłumaczenie Jagiełły może bezczelnie i bezkarnie fałszować historię, niestety według bolszewickich, sowieckich wzorców.
Dlatego że tajemnica śmierci poety stanowi do dziś niewyjaśnioną zagadkę. I wobec wielości tajemniczych zgonów w zbrodniczym państwie Sowietów (jak i poza jego granicami) budzi wątpliwości oficjalna, wygodna ówczesnym sowieckim władzom wersja. A wątpliwości należy ZAWSZE przeważać na rzecz oskarżonego, wobec zasady domniemania niewinności. Ergo - nie należy powielać komunistycznych oskarżeń o samobójstwie poety.
Dla niektórych wyznawców utraconego sowieckiego raju nawet polscy oficerowie w Katyniu popełnili zbiorowe samobójstwo, po czym zakopali się, przedtem związawszy – wszystko na złość miłującemu pokój i wolność Kraju Rad wszelakich.
A wcześniej w latach 30-tych ukraińscy i rosyjscy kułacy z antykołchozowej bulimii położyli swoje i swoich rodzin życie w milionowym holokauście. Również aby zaszkodzić komunistycznej władzy.
Po fascynującym serialu rosyjskim pt. „Jesieni” okazującym śmierć poety w zupełnie innym świetle natrafiłem na artykuł, który wskazuje na rzeczywistą przyczynę tragedii sprzed 86 lata, 28 grudnia 1925 w nowo przemianowanym Leningradzie…
„Dlaczego Bucharin (główny ideolog komunistycznej partii) był tak źle nastawiony do Siergieja Jesienina? Czy tylko rym „Bucharin i niewymyte chari” czy bajka o Pietii miały taki wpływ na czołowego wtedy polityka sowieckiego?
Jedna z wersji zabójstwa wielkiego rosyjskiego poety Jesienina wygląda następująco:
przed wyjazdem do Leningradu (na krótko przed swoją śmiercią) Jesienin pochwalił się, że posiada dokument kompromitujących czołowych polityków sowieckich. Na prośbę Rodionowa-Tarasowa, aby go pokazał, odpowiedział, że nie jest tak głupi, aby nosić go przy sobie, że przechowuje go w bezpiecznym miejscu w Leningradzie. Pamiętnikarze ówcześni wspominali, że taki kompromitujący materiał istotnie był i dotyczył Kamieniewa i Zinowiewa jeszcze z 1917 roku. Znany on był i Leninowi. Więc jakie znaczenie on miał w roku 1925 ?
Oto dokument, który w Rosji Sowieckiej został rozpowszechniony w 1924 r. Ma on związek z wierszami Jesienina. To list Nikołaja Bucharina do przyjaciela Ilji Britana z Francji wkrótce po śmierci Lenina :
Moskwa, Kreml
Mój drogi wygnańco! Pan jest Pan całkowicie niepoprawny: ani wiszące nad panem rozstrzelanie, nie długie zesłanie gdzie diabeł chowa młode, dokąd wysłaliśmy pana 3 lata temu, nie krępując się pana szumnym tytułem członka Moskiewskiej Rady [= Sowieta], ani w końcu wysyłka za granicę…
I tak jesteśmy sami na pustyni i – bez wodza! Proszę osądzić samemu.
Stalin – zero i cały ratunek widzi w jeszcze jednym (którymś z kolei) milionie trupów.
Kamieniew – zero i tylko uczy nas jak można siedzieć między dwoma krzesłami.
Krupska – zero i po prostu idiotka.
Zinowiew … o nim pozwólcie nie mówić, aby nie zabrudzić nim nawet wulgaryzmu.
Dzierżyński – zero, jeżeli temat nie dotyczy GPU (wszechmocna policja polityczna, przepoczwarzenie CzeKa, Nadzwyczajnej Komisji ds. Walki z Sabotażem i Kontrrewolucją, następnie rozwinięta w NKWD –tłum.), oczywiście. Przecież nie ma w Rosji ani jednego domu, w którym bezpośrednio lub pośrednio nie zabili matki, ojca, brata, córki, syna czy innego bliskiego człowieka… i mimo to Feliks spokojnie, prawie bez jakiejkolwiek ochrony, piechotką spaceruje (nawet nocą – pamięta pan jak spotkaliśmy go pewnego razu przy Maneżu?) po Moskwie, a kiedy zabranialiśmy jemu podobnych eskapad, on tylko śmiał się pogardliwie i oznajmiał: „Co??? Nie ośmielą się, psia krew!!..”
I on ma rację: nie ośmielą się… Wariacki kraj. Naród w Rosji to nie ciało Chrystusa, a stado składające się z bydła i zwierząt. Co? Pospiskuje? Powstanie? Razin *? Pugaczowszczina * (powstanie chłopskie z końca XVIII wieku – tłum.). Zmusimy do milczenia: porąbiemy, rozstrzelamy choćby połowę kraju, nie szczędząc ani dzieci, ani starców!
Ja? Ach, gołąbeczku, ja też jestem zerem, jeśli zrzucić mnie z trybuny lub katedry, lub odebrać mój ulubiony „Alfabet komunizmu” http://lib.rus.ec/b/135139
Na Rosję, na Ruś plujemy! Nie zostawiliśmy kamienia na kamieniu z wielowiekowej budowli „państwa rosyjskiego”, eksperymentujemy na żywym, jeszcze, niech go diabeł porwie, żywym organizmie narodu, jak student pierwszego roku medycyny „pracuje” nad trupem bezdomnego… bez najmniejszego współczucia do tych, kto jest potrzebny jako nawóz dla przyszłego komunistycznego urodzaju.
Potrzebujemy pieniędzy. Pieniędzy – jak można najwięcej pieniędzy! Dla tego, aby dostać kasę, my nie tylko już dwa razy złupiliśmy (i jeszcze dwadzieścia dwa razy złupimy) 90 procent Rosji, ale i sprzedamy ją hurtem i w detalu!
Obdarliśmy Cerkiew ze skóry i za jej „święte drogocenności” prowadzimy propagandę Światowej Rewolucji (pisownia oryginalna – tłum.), nie dawszy ni figi głodującym (na pocz.lat 20-tych panował w Rosji Sowieckiej masowy głód – tradycyjnie zresztą, jak się później okazać miało, bo i w latach 30-tych, 40-tych, 50-tych, 60-tych i 80-tych – tłum.)
Na Rosję pluję, ponieważ jestem bolszewikiem!”
Były tam i inne wyznania, na przykład dotyczące inwestorów zagranicznych w ZSRR:
„Ściągamy ich kapitały i … dusimy!”, „Moi zagraniczni podopieczni – nie gorzej moskiewskich”
List nie był podpisany. Zamiast podpisu – pięcioramienna gwiazda z papugą w środku i hasło: „Przylatujcie i łączcie się” (nawiązanie do hasła Kominterna „Proletariusze… łączcie się!” – tłum.). Ale autorstwo listu nie było dla nikogo zagadką. To był Nikołaj Bucharin.
List wysłany był na nazwisko poety iz moskiewskiej bohemy, niedawno wyrzuconego z sowieckiej Rosji Ilji Britana, który nie wahał się pokazać to arcydzieło w wąskim kręgu rosyjskich emigrantów. Redaktor gazety „Wspólna sprawa” [«Общее дело»] Władimir Lwowicz Burcew (notabene postać arcyciekawa, odkrywca prawdziwej roli superprowokatora socjalrewolucjonistów Azefa, przed rewolucją zawzięty bojownik o demokrację z carską władzą, po rewolucji – również, tyle, że reżim się zmienił na okrutniejszy – tłum.), nie targując się od razu kupił prawa do opublikowania „Spowiedzi Bucharina” w formie broszury, do której dodał czerwoną okładkę na której wyglądał był Bucharin i jego otwarte wyznanie „Na Rosję pluję, ponieważ jestem bolszewikiem”. Na tylnej stronie wydrukował czerwonymi literami na białym śniegu: „Kraj wymordowany przez bolszewików, wojny, epidemie, głodem i kwiknąć nie ośmieli się pod butem Czeka”. I wielki but Żelaznego Feliksa (Dzierżyńskiego – tłum.). Do listu Boharina dołączona była krótka biografia poety Iljii Britana i jego wiersze, wśród których był taki:
„Wokół tylko gębami, mordami, ryłami
I wśród nich plujący nasz Bucharin”
Czy był taki list napisany przez Bucharina czy była to kolejna prowokacja przeciw niemu, aby pozbawić go władzy? W każdym razie cyrkulacja broszury zawierającej ten kompromitujący materiał zaczęła się w 1924 r. przez Towarzystwo kulturalnych związków z zagranicą. Nie wykluczone, że w 1924 r. kiedy ten „drukarski pocisk” trafił do Rosji, Jesienin wykorzystał rym „Bucharin – niemyte hari [= gęby]” w wierszu „Ruś bezdomna” [«Русь бесприютная»], tym samym dając do zrozumienia sowieckiemu ideologowi, że jego list stał się dostępny szerokiej społeczności. Właściciel takiego niebezpiecznego dokumentu rzeczywiście mógłby zostać osobistym wrogiem Bucharina. Dlatego ten dokument w pełni mógł być powodem śmierci poety.”
Ten motyw zabójstwa przekonywająco pokazany jest w wspaniałym serialu z roku 2004 „Jesienin” w reż. Igora Zajcewa. W roli tytułowej mój ulubiony aktor rosyjski Siergiej Biezrukow.
Odc. 9/11 : „Pętla była bardzo dziwna, jeśli nie ma węzła – śmiertelna pętla nie powstanie”
Wstrząsająca jest ostatnia scena z pogrzebu, gdzie pokazane są losy otoczenia Jesienina – prawie nikt nie dożył 1940 roku…
A najcudowniejszą sceną serialu jest poetycki pojedynek Jesienin – Majakowskij:
Jacek Kaczmarski napisał 30 lat wcześniej swoją wersję „Samobójstwa Jesienina”
Znajoma Rosjanka nad kieliszkiem twierdzi,
Że poeta - poetą staje się po śmierci.
- Śmierć samobójcza pasuje poecie -
Mówi pokazując Jesienina zdjęcie
Po zdjęciu z pętli. Ale twarz poety
Jak każda twarz martwa wygląda niestety.
Śmierć jakakolwiek - to zrządzenie boskie.
Lecz w Związku Radzieckim pismem wielbić Rosję
To w latach dwudziestych igranie ze zgonem,
Gdy płomienie nadziei stawały się płonne,
Najcichsze słowo mogło zrodzić zemstę
A sam fakt życia stawał się przestępstwem.
Więc przypuszczenie myśl nieufną biesi:
Może Jesienin sam się nie powiesił...
Nim sakwojaż w paski pociął miast powroza
Ręką - potem białą - jak rosyjska brzoza,
Nim sprawdził, czy wytrzyma ciężar tak ogromny
Decyzji - mówią, że już był nieprzytomny.
Skąd rany na twarzy, jakby pisał czołem
Schylonym po śmierci nad odległym stołem?
Skąd ślady na ciele po pobiciu sine,
Jakby miał się bronić przed swym własnym czynem?
Ktoś musiał mu pomóc w przejściu w nieśmiertelność
W zamian za nieobecność w tym, czym jest codzienność...
Lecz znajoma Rosjanka macha na to ręką:
Zbrodnia dla niej - zwykłością, samobójstwo - męką.
Dać się zabić to klęska, słabość i pokora,
W samobójstwie poety - czyn i metafora!
Więc szepcze: "Gałubczik, tyś moim Sergiuszkiem..."
I wisi Jesienin. Wisi nad jej łóżkiem.
„Epitafium dla Jesienina”
Wściekła się wielka niedźwiedzica
I lecą z pyska płaty piany
Samotny szczeniak do księżyca
Zanosi jazgot obłąkany
Po mlecznej drodze wóz się toczy
Turkocze za nim piąte koło
Sponad zodiaku o północy
Ze mną ptak, ryba i dziwoląg
I Ruś cerkiewna, Ruś dawnej wiary
Szumi pomoriem w riazańskiej duszy
Huczy po karczmach krwawym pożarem
I Twoje brzozy pali, Sergiuszu
Brzozo wędrowna, czemu się śnisz
I tak cię zrąbią dla mnie na krzyż
Chato rodzinna płyń tam, gdzie kres
Niech się dzwoneczek śmieje do łez
Ryczy lew ranny ponad głową
Bliźnięta płyną rzeką modrą
Byk galopuje łąką płową
I pręży się na wadze skorpion
Tętni przez łąki koziorożec
Strzelec go tropi nieustannie
I płynie wodnik po jeziorze
Po utopionej płacze pannie
I Ruś jak panna niech płacze po nim
Święta Łagoda zejdzie do ziemi
Na bruku Moskwy klon oszroniony
Biblijny prorok - Sergiusz Jesienin
Riazańska matko skąd w oczach łzy
Karczemne szczęście, samogon, dym
Moskwo karczemna, płyń za mną, płyń
Pokochał zodiak riazański syn
Otwórzcie mi, stróże anieli
Błękitne podwoje dni
O północy anioł w bieli
Z moim wiernym koniem znikł
Koń mój Bogu niepotrzebny
Koń mój siła ma i moc
Słyszę, gryzie łańcuch srebrny
Rży żałośnie w głuchą noc
Widzę, pędzi wśród zamieci
Targa gniewnie gruby sznur
Jak z miesiąca z niego leci
Sierść bułana w kłęby chmur
Tutaj Jesienin w najśmieszniejszej z gier
Wybiegał w błękit zza karczemnej Moskwy
Riazańską łąką zakwitł w "Angleterre"
Sen pożegnalny, ostatni oktostych
Pomódl się, pomódl za Jesienina
Przeżegnaj wszystkie dalekie drogi
Wychyl wieczorem czareczkę wina
Ostatnie grosze rozdaj ubogim
Nie pragnął krzyku, odpoczynek snił
W sekundzie się przeżywał od nowa
A potem długo waliła do drzwi
Zniecierpliwiona służba hotelowa
Podróżną sakwę zarzuć na ramię
Wyjdź na gościniec do bramy nieba
Słyszysz, jak tętni przez śnieżną zamieć
Księżyc na nowiu, bułany źrebak
Weszli, krzyknęli, a jeden się bał
Bo spoza okien milczące niebiosa
A tam na stole, gdzie Jesienin stał
Snuł się powoli dymek z papierosa
Słyszysz, jak woła każdego ranka
Wiatr myszkujący po połoninach
Leci w dal z wiatrem rżenie bułanka
Pomódl się, pomódl za Jesienina
Opracował, przełożył, znalazł: Witek
* * * *
Великий Владимир Семенович Высоцкий в одной из своих самых прекасных песен "О фатальных датах и числах" написал про Сергея А. Есенина : "Другой же - в петлю слазил в Англетере” http://www.kirsoft.com.ru/freedom/KSNews_296.htmКак это понять - сам "слазил" или его туда толкнули?Тайна смерти величайшего Русского поэта 20-ого века по сей день до конца не выяснена. Уж слишком много было в советской эпохе странных самоубийств и несчастливых случаев, чтобы люди принимали на веру каждую официальную версию смерти великого и невыгодного власти человека. Особенно при таких странных обстоятельствах, как гибель Есенина.Версию, показанную в превосходном телесериале Игоря Зайцева "Есенин" с 2005 г., подтвреждает статья, найденная мной в рунете:
Из-за чего убили Есенина
Почему Николай Бухарин был так настроен против Есенина? Только ли сатирическая рифма «Бухарин и невымытые хари» или стихи – сказка про Петю имели такое воздействие на советского руководителя?
Среди многих версий убийства Есенина существует и такая: перед отъездом в Ленинград Есенин похвастал, что имеет бумагу, компрометирующую большевистских руководителей. На просьбу Родионова- Тарасова показать эту бумагу, ответил, что не дурак носить с собой, что хранится в Ленинграде, в надёжном месте. Друзья в мемуарах объясняли, что такой компромат был и касался он Каменева и Зиновьева, запятнавших себя ещё в 17-м году. Известен он был и Ленину. Но какое отношение имел он к 1925 году?
Но вот документ, который в Советской России стал известен в 1924 году и имеет касательство к стихам Есенина. Это письмо Николая Бухарина другу Илие Британу во Францию вскоре после смерти Ленина.
«Москва, Кремль.
Мой дорогой Изгнанник! Вы совершенно неисправимы: ни тяготевший над вами расстрел, ни долгая ссылка к чёрту на кулички, куда мы упекли вас три года назад, не стесняясь вашим громким званием «члена Московского совета», ни, наконец, высылка за границу...
...Итак, мы в пустыне и – без вождя! Посудите сами.
Сталин – нуль и всё спасение видит ещё в одном (котором по счёту?) миллионе трупов. Каменев – нуль и поучает нас, как удобнее всего сидеть между двумя стульями. Крупская – нуль и просто дура.
Зиновьев... о нём разрешите не говорить, дабы не испачкать о него даже матерное слово.
Дзержинский – нуль, если, разумеется, дело не касается ГПУ... Ведь, почитай, нет в России ни одного дома, у которого прямо или косвенно не убили мать, отца, брата, дочь, сына или вообще близкого человека... и всё-таки Феликс спокойненько, почти без всякой охраны, пешочком разгуливает (даже по ночам: помните, как мы однажды встретили его около Манежа?) по Москве; а когда мы ему запрещаем подобные променады, он только смеётся презрительно и заявляет: «Что??? Не посмеют, пся крев!!..»
И он прав: не посмеют... Дурацкая страна. Народ в России не «тело Христово», а стадо, состоящее из скотов и зверей. Что: заговорит? восстанет? Разин? Пугачёвщина? Заставим умолкнуть: перепорем, перестреляем хоть половину страны, не щадя ни детей, ни стариков!
Я? Ах, голубчик, и я – тоже нуль, если свести с трибуны или кафедры... отобрать любимую мной «Азбуку коммунизма». http://lib.rus.ec/b/135139
Hа Россию, на Русь нам наплевать! .. Мы не оставили камня на камне от многовековой постройки «государства российского»: мы экспериментируем над живым, всё ещё, чёрт возьми, живым народным организмом, как первокурсник–медик «работает» над трупом бродяги... без малейшего сожаления и сострадания к тем, кто нужен в качестве удобрения коммунистической нивы для её будущего урожая.
Нам нужны деньги – деньги, как можно больше денег! Для того, чтобы получить денежки, мы не только дважды обобрали (и ещё двадцать два раза оберём!) девяносто процентов России, но распродадим её оптом и в розницу!
Мы ободрали церковь как липку и на её «святые ценности» ведём пропаганду Мировой Революции, не дав ни шиша голодающим...
...На Россию мне наплевать, ибо я – большевик!!!»
Были там и другие откровения, например, по поводу концессионеров:
«Мы заманиваем их капиталы и... душим!» «Мои заграничные ребятки – не хуже московских».
Письмо не было подписано. Вместо подписи – красовалась пятиконечная звезда с попугаем в центре и лозунг: «Прилетайте и соединяйтесь!» Но автор не представлял загадки ни для кого. Это был Николай Бухарин.
Послано оно на имя поэта из московской богемы, недавно высланного из советской России Илии Британа, который не преминул тогда же показать сей шедевр в узком кругу русских эмигрантов. Редактор газеты «Общее дело» Владимир Львович Бурцев, не торгуясь, тотчас купил право опубликовать «исповедь Бухарина» отдельной брошюрой, украсив обложку красным фоном, через который просматривался Бухарин с заключительными словами письма: «На Россию мне наплевать, ибо я – большевик», а на тыльной стороне напечатал красным по белому снегу: «Страна, измождённая большевиками, войнами, мором, голодом, и пикнуть не посмеет под сапогом ЧК». И огромный сапог Железного Феликса. К письму Бухарина прилагалась краткая биография поэта Илии Британа и его стихи, среди которых был и такой образец:
Вокруг всё хари, хари, хари
И в них плюющий наш Бухарин!
Было ли это письмо написано Бухариным или это была очередная провокация, чтобы свалить Бухарина, во всяком случае, хождение брошюры началось в 1924 году через Общество по культурным связям с заграницей. Не исключено, что в 1924-м, когда этот «типографский снаряд» попал в Россию, Есенин использовал рифму «Бухарин – невымытые хари» в стихотворении «Русь бесприютная», тем самым дал понять советскому идеологу, что его письмо стало достоянием широкой общественности. Владелец такого взрывоопасного документа действительно мог стать личным врагом Бухарина. Вот такой документ вполне мог послужить поводом гибели поэта.
«Эпитафия Есенину» - перевод с польского Качмарски & Гинтровски:
Взбесилась большая медведица
И летят из рта лоскуты пены
Одинокий щенок приносит луне
Свой сумасшедший визг
Млечным путём катится телега
За неё стучит пятое колесо
Из-за зодиака в полночь
Со мною птица, рыба и чудовище
И Русь церковная, Русь древней веры
Шумит поморьем в рязанской душе
Гудит по кабаках кровавым пожаром
И твои берёзы жжёт, Сергей
Берёза бродячая, почему снишься
Всё таки тебя срубят на крест для меня
Хата родная, плыви туда, где конец
Пусть колокольчик хохочет до слёз
Рыкает над головой раненый лев
Плывут близнецы синей рекой
Бежит телец лугом палевым
И растягивается на весах скорпион
Топает козерог через луги
Стрелец выслеживает его постоянно
И плывет озером водолей
Плачет по утонувшей деве
И Русь как дева пусть плачет по ним
Святая Лагода спустится в землю
На мостовых Москвы - клён заледенелый
по Библии пророк - Сергей Есенин
Рязанская мать, откуда слезы в глазах
Кабацкое счастье, самогон, дым
Москва кабацкая, плыви за мной, плыви
Полюбил зодиак рязанский сын
Отвори мне, страж заоблачный,
Голубые двери дня.
Белый ангел этой полночью
Моего увел коня.
Богу лишнего не надобно,
Конь мой — мощь моя и крепь.
Слышу я, как ржет он жалобно,
Закусив златую цепь.
Вижу, как он бьется, мечется,
Теребя тугой аркан,
И летит с него, как с месяца,
Шерсть буланая в туман.
Здесь Есенин в самой смешной из игр
Выбегал в синеву из-за Москвы кабацкой
Рязанским лугом расцвел в «Англетер»
Redaktor : Witek
"Империализм - зло и глупость. Он вредит интересам народа России. (...)
"На Украине произошло народное восстание против коррумпированной и воровской власти. Ядром этого восстания были Киев и западные области страны, но его поддержала (молчаливо) и большая часть юго-востока, иначе бы сейчас Янукович не проводил странных пресс-конференций в Ростове-на-Дону. На эту тему есть политическое заявление партии, которую я возглавляю. У народа есть право на восстание в условиях, когда другие политические методы борьбы исчерпаны. Не буду долго рассусоливать. Два примера о том, что такое "власть Януковича": а) сын Януковича, бывший стоматологом, стремительно превратился в долларового миллиардера. Что может ещё лучше иллюстрировать чудовищную коррупцию? б) Премьер-министр Азаров, из-за которого во многом и начался «Майдан", долго втирал всем про ужасный Запад, иностранное влияние и "гей-ропу", а сам после отставки, быстро свалил жить в Австрию, где у его семьи поместье и банковские счета. Что может лучше иллюстрировать чудовищное лицемерие? Хоть ты из Донецка, хоть ты из Львова - нормальный человек понимает, что такую власть надо менять. Вор Янукович решил, что тех, кто им недоволен, надо бить по голове. А потом решил, что в них надо стрелять. Вот и оказался в Ростове. (...)
"Oczywiście, że są między naszymi krajami i drażliwe tematy ale o nich jest głośno i trwa taki jakby wyścig, kto komu bardziej dokopie. Uważam, że dużo lepsza jest rozmowa na zasadzie - owszem, to i tamto się wydarzyło ale i wydarzyło się też to i to. Po prostu na samych konfliktach pokoju się nie zbuduje, trzeba pokazywać też i to, że możemy razem coś pozytywnego zdziałać, że są sprawy które potrafią nas łączyć, że między nami była nie tylko nienawiść i krzywdy. Mamy momenty w historii które Rosjan i Polaków zbliżają, mamy i takie które dzielą. O tych drugich mówi się dużo, o tych pierwszych prawie nic. Stawia się pomnik najeźdźcom z Armii Czerwonej, a nie honoruje się rosyjskich żołnierzy sojuszniczych, ginących w obronie niepodległej Polski i niepodległej białej Rosji. " PSZCZELARZ http://bezwodkinierazbieriosz.salon24.pl/283223,kaukaskie-termopile-6tej-kompanii-6#comment_4049311 **************************************************** *******************************************************
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
