cyniczny karierowicz czy naiwny idealista ?

Dzisiaj bez wymieniania nazwiska można podejrzewać o kogo chodzi. Nie lubiłem faceta - to fakt. Na jednym z blogów napisałem w odruchu, że szanowałem jego talenty. Po namyśle sądzę, że to nie szacunek tylko jakiś rodzaj podziwu. 

Różne motywy kierują człowiekiem, gdy ten staje na czele tłumu. Nie wielu ludziom się to udaje! Przeciwnicy zawsze będą imputować niskie motywy. Gdy nie będzie można znaleźć niczego innego zasugerują żądzę władzy. Większość z nas zna tylko jego obraz medialny. I ten obraz też nie jest jednorodny. Jedno jest pewne - umiejętność porywania tłumu miał wrodzoną!

Pamiętam dobrze cyniczny uśmiech Jarosława Kaczyńskiego, gdy po wyjściu Samoobrony z koalicji sugerował, że członkowie rządu z Samoobrony tylko mieli wrażenie, że realnie uczestniczą w sprawowaniu władzy wykonawczej, a w rzeczywistości byli obstawieni jego ludźmi, którzy patrzyli im na ręce... Analiza głosowań w Sejmie VI kadencji wykazuje, że Samoobrona była koalicjantem mało spolegliwym. Tu w Sejmie byli realną siłą i od ich decyzji zależało wiele, ale szans na realizowanie własnych pomysłów nie mieli nigdy.

Jak tu nie wierzyć w teorie spiskowe, w ciemną, sprawczą rękę służb specjalnych skoro prowokacja służb przeciwko wicepremierowi spowodowała upadek rządu Kaczyńskiego, który był ich protektorem? Tak jak talent polityczny Macierewicza spowodował upadek rządu Olszewskiego?  Czy za prowokacją w aferze gruntowej krył się idealizm, czy naiwność pozwalająca sądzić, że możliwe jest istnienie Samoobrony bez Leppera? Kaczyński po prostu usiłował ich wykorzystywać, ze zmiennym powodzeniem. Próba kupienia Renaty Beger też nie podniosła jego notowań.

O kim ja właściwie piszę? Czy o Andrzeju Lepperze, czy o Jarosławie Kaczyńskim ?