zwycięskie powstanie

Dziś Narodowy Dzień Zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego.

Na łamach Sejmu RP pojawiła się okolicznościowa notka.

Na łamach Salonu 24 jakby cisza... A przecież właśnie to Powstanie powinno być tematem interesującej dyskusji historyków, której laicy mogliby się przyglądać z bardziej lub mniej aktywnym zainteresowaniem. 

Powstanie Wielkopolskie nie stało się źródłem narodowej traumy ani głośnego mitu chwalącego polski oręż. Stosunek do Powstania doskonale pokazuje nasze cechy narodowe i intencje polityczne. Wieloletnia praca organiczna, lata przygotowań, szkolenia, cichej zakulisowej walki o odrodzenie Ojczyzny to nie są nośne tematy.

Nośnym tematem są pełne romantyzmu i heroizmu narodowe zrywy zamieniające się w hekatombę narodowej krwi.  Powstania nieprzygotowane dostatecznie, w niesprzyjającej sytuacji politycznej i bez większych szans na jakikolwiek sukces.

Powstanie Wielkopolskie i tak wybuchło spontanicznie. Przyjazd Paderewskiego i jego późniejsze przemówienie wygłoszone z okna Bazaru podniosły narodową temperaturę. Nie było ustalonej godziny "W". Wybuchło w skomplikowanej sytuacji politycznej, w której zaborcy byli ewidentnie osłabieni, wykrwawieni na frontach pierwszej wojny światowej, ale niemieccy żołdacy  butnym marszem przez ulice Poznania, zrywaniem polskich flag i flag potencjalnych zachodnich sojuszników wywołali bezpośrednią zbrojną reakcję Polaków.

„Dzwonią kulki jak grady po bruku,

Dudnią wozy potworne jak smoki,

Wolność! Wolność! krzyk leci wśród huku;

Lęk za piersi cię chwyta złooki.

Gra kulomiot przeciągłe stakato,

Huczy motor w potwornej machinie;

Cała jezdnia, jak potok w dal płynie:

Wolność! Wolność! krzyk dzwoni przed kratą.

Wolność! Wolność! Rozłkane drżą łona,

Serca- ptaki trzepocą radośnie,

Same w niebo się wznoszą ramiona;

Słońce! Słońce! Przegląda się w wiośnie.”

Z wiersza Romana Wilkanowicza.