wyszywanka

Czy ktoś wątpi w poczucie tożsamości  narodowej Ukraińców? Jeśli tak to zapraszam do Lwowa, gdy wrogowi skończy się zapas rakiet, w dniu narodowego święta 25 sierpnia – Dzień Niepodległości.

Byłem tam w roku 2019tym i byłem zdumiony. Niechcący (niewiedzący) trafiłem tam  w ten dzień. Chciałem po prostu zwiedzić Lwów - jego najbardziej ciekawe zabytki. Chciałem przeżyć chwilę zadumy na Cmentarzu Orląt i przy samotnym grobie Marii Konopnickiej - samotnej, bo bez Pietrka. Zwiedziłem zabytki i kolorowe bazary. Przeżyłem sporo zdziwień.

Po południu, spacer po starówce - spacer, który będę długo pamiętał. Na czterech stronach rynku cztery koncerty. Każdy dla miłośników innej muzyki. Był nawet chór armijny śpiewający wojskową klasykę II WS.

Ale, coś łączyło ten różnorodny tłum, tak różny upodobaniami "muzycznymi" i wiekiem. Coś co mnie europejczyka, chłonącego obcy, wschodni folklor zdumiało - ubiór. Zdecydowana większość świętującego tłumu była ubrana w wyszywanki. U biedy haft był drukowany, u zasobniejszych (w większości) był bogaty. Wyszywanki zamiast koszuli z krawatem!

Wyobraźcie sobie Janusza w stroju ludowym w dniu narodowego święta!

Był to mój drugi pobyt na (w :)) Ukrainie. Ale tym razem, po kilkunastu latach, ci ludzie mi zaimponowali. Za pierwszym razem, błąkając konno się po bezdrożach, rozmawiałem tylko z weteranami II WS i żonami pracujących w Polsce i świecie. Na południe od Tarnopola trudno było spotkać kogoś innego.

Dziś Ukraina zdaje się wyglądać inaczej. Przepaść cywilizacyjna zapewne nadal istnieje, ale jest (była) zasypywana. 

Chciałbym tam wrócić, zwiedzić Kijów, Czarnobyl i zobaczyć naród, już nie egzotyczny, tylko dbający o swoją tożsamość