Rok 2012 w zasiegu ręki...

Czy ja się boję 21 grudnia 2012 roku?

Tak , boję się.

Boję się dlatego, że w świecie zjawisk fizycznych od czasu do czasu zdarzają się dziwne zjawiska.

 

Jednocześnie stwierdzam, że istnieje pewien rytm występowania tych dziwnych zjawisk. Pewna okresowość.

Mówią o tym mity religijne i legendy różnych ludów.

Myślę przede wszystkim o zjawiskach kosmicznych w wymiarze Układu Słonecznego.

 

Jednak, co do tej daty – 21 grudnia 2012, mam duże wątpliwości, i darzę ją rezerwą.

Po prostu nie mam pewności co do bezbłędności w podaniu informacji: kiedy , w jakim odstępie czasu wstecz , miały miejsce wydarzenia katastrofalne w skali globu ziemskiego.

 

Pewne studia literatury tematu zaliczyłem i twierdzę , że data [dokładna] ostatniej apokalipsy geofizycznej jest absolutnie zamazana i rozmyta przez nierozpoznane przez nas- historycznych systemów rachuby czasu i systemów kalendarzy naszych przodków odległych.

Gdybym miał dokładną datę tego kosmicznego wydarzenia wtedy 21 grudnia 2012 , albo bym potwierdził ,albo bym opatrzył drwiną.

 

Znam bowiem okres powtarzającego się ,periodycznego i niezwykłego zjawiska planetarnego.

Jest nim tak zwane “odbicie” w ruchu wirowym planety Układu Słonecznego.

 

Ci co czytali –według mnie poważną w pewnym stopniu – pracę Patricka Geryla i Gino Ratincxa [1]pamiętają zapewne skrót scenariusza dnia ostatecznego;

Tekst tej wizji, zasilony filmem Emmericha[oglądałem go dwa razy uważnie] został poddany miażdżącej krytyce dobrego specjalisty, astronoma Iana O’Neila [2],jednak ta krytyka nie była trudna wobec –szkoda , że miejscami naiwnej – argumentacji pseudonakowej autorów książki.

 

Po pierwsze – hipoteza kolizji Ziemi [i następstw tej kolizji] z ciałem niebieskim związanym ze Słońcem na stałe, lub przypadkowo zabłąkanym ,jest dla mnie bez wartości.

 

UKŁAD SŁONECZNY I CAŁOŚĆ STRUKTURY KOSMOSU DOSTĘPNEGO OBSERWACJOM NIE FUNKCJONUJE NA ZASADZIE PRAW STATYSTYCZNYCH.

 

Nie będzie – w czym ma rację I.O’Neil- puknięcia Ziemi przez planetę X ,lub zderzenia Ziemi z tajemniczym obiektem zwanym Nibirem.

Katastrofy kosmiczne mają inną naturę od kolizji wzajemnych ciał kosmicznych i występują ,ale podlegają rytmom, periodom, a nie przypadkowi.

 

HARMONIA KOSMICZNA ZASADZA SIĘ NA RYTMACH, NA POWTARZALNOŚCI.

 

Powtarzalności zarówno narodzin ,jak i śmierci, początku i końca.

 

Po drugie – rytmy i periody w życiu Słońca o charakterze totalnych katastrof[np.monstrualny wybuch promieniowania Słońca], mają tak duże okresy, że prawdopodobnie przekraczają domyślny czas istnienia gatunku ludzkiego na Ziemi [czyli nie ma świadków i przekazu dowodu].

 

Hipoteza więc upatrująca Słońce, jako sprawcę “dnia ostatecznego Ziemi jest tak samo nieprawdopodobna, jak szukanie tego sprawcy w zdarzeniu statystycznym kolizji Ziemi z innym ciałem kosmicznym.

 

Po trzecie- nagła zmiana wektora prędkości kątowej dokładnie na przeciwny , tak olbrzymiego ciała jakim jest Ziemia, pod wpływem zderzania z innym ciałem kosmicznym - z punktu widzenia fizyki – jest nonsensem.

Takie zderzenie [o nikłym prawdopodobieństwie, praktycznie zerowym] może zaburzyć ten wektor, tak co do wartości, kierunku ,jak i zwrocie ,ale nie spowoduje anty-symetrycznego ustawienia. Mogłaby dać nieokreśloną destrukcję regularnego obrotu, a nie coś tak symetrycznego , jak obrót o przeciwnej orientacji.

 

Po czwarte, na koniec – autorzy wymienionej pracy [1] w sposób mylący łączą zmianę biegunów magnetycznych ze zmianą [na anty-symetryczn, wektora prędkości kątowej Ziemi, co prowadzi do błędnej sugestii ,że przemagnesowanie będzie przyczyną zmiany zwrotu prędkości kątowej Ziemi.

 

A jest dokładnie odwrotnie.

I tutaj czas na wprowadzenie mojej pierwszej hipotezy.

 

Hipoteza I.

Przemagnesowanie [przebiegunowanie]Ziemi ,czyli zmiana zwrotu wektora B pola magnetycznego Ziemi, może wystąpić, jako skutek zmiany orientacji wirowania Ziemi.

 

Wektor B pola magnetycznego Ziemi jest bowiem związany z wektorem prędkości kątowej Ziemi.

Hipotetyczna zależność dla symetrycznej bryły jest taka:

1) B = - k* L

Gdzie

k- stała o wartości rzędu 10E(-33)

L- moment pędu bryły o wartości

znak minus oznacza przeciwny zwrot wektóró B i L.

Nalezy pamiętać , że

2) L = I*w

Gdzie

I- moment bezwładności  bryły,

dla kuli pełnej ,jednordnej

I = 2/5 *m*r^2

w – prędkość kątowa.

 

Zależność 1) sprawdza się dla większości planet posiadających pole magnetyczne stałe, w granicach odchyleń pomiaru B – ok. 10 %.

 

W warunkach laboratoryjnych, wykrycie związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy wektorami B i L ,czyli wykrycie zjawiska występowania pola magnetycznego w przestrzeni otaczającej każde wirujące ciało, jest utrudnione wobec bardzo małej wartości współczynnika k.

 

Ostatnie próby eksperymentalne podjęte w latach

2007-8 w laboratorium ESA nie były satysfakcjonujące “doświadczalników”.

 

A teraz powyższego przejdę do centralna hipotezy tego wpisu, dotyczącej prawdopodobieństwa wystąpienia zjawiska odwrócenie orientacji obrotu planety Ziemia.

 

Hipoteza II

Zjawisko nagłej zmiany orientacji wektora L [a tym samym wektora w - prędkości kątowej ] w ruchu obrotowym Ziemi [i każdej planety Układu Słonecznego] wokół własnej osi , jest periodyczne i ma charakter efektu zwanego “odbiciem”.

 

By przybliżyć naturę tego efektu, odwołam się do modeli, z warunków życia codziennego, lub zjawisk zbadanych laboratoryjnie.

1.Nawińmy na masywną szpulę cienką , długą  i spręzystą gumkę, a następnie trzymając za jeden koniec nici pozwólmy spadać pionowo wirującej szpuli. W punkcie końcowym gumki szpula nagle zmieni orientację obrotu na przeciwną i zacznie nawijać się na nić , podnosząc się do góry.

 

Zjawisko podnoszenia się i opadania szpuli ,oraz związana z nim zmiana zwrotu wektora L na przeciwny jest periodyczne, okresowe .

Gdyby układ był zachowawczy- powtarzałoby się nieskończenie długo.

 

To zjawisko w mechanice technicznej nosi nazwę “odbicia”. Jego wyjaśnienie z analizą matematyczną jest znane w mechanice teoretycznej.

 

2.Weźmy duży ,masywny guzik i przewleczmy przez dwie jego dowolne dziurki  mocną nić  [dobra będzie cienka  nić lniana ] ,tworząc z niej obwód zamknięty. Następnie ,trzymając poziomo między dwiema rozstawionymi rękoma na odległość wyznaczoną przez napięte poziomo nitki [ guzik jest pośrodku], skręćmy wielokrotnie nitki i  zaraz potem  wprawmy w ruch wirowy guzik [nitki się rozkręcają na skutek sprężystości].

Jednocześni w kierunku poziomym napinajmy silnie nitki i zmniejszajmy napięcie [ na przemian ].

Łatwo spostrzeżemy ,że okresowo zmienia się orientacja prędkości kątowej wirowania guzika.

 

Występuje zjawisko “odbicia” wektora L związanego z wirującym guzikiem w polu naprężeń mechanicznych nitek .

 

3.Znane jest zjawisko laboratoryjne z ruchem spiralnym cząstki naładowanej w niejednorodnym polu magnetycznym. W tym ruchu występuje zjawisko “odbicia” wektora L rotacji cząstki w miejscach brzegowych gdzie natężenie pola magnetycznego jest największe. Cząstka naładowana jest uwięziona w tzw. ”butelce magnetycznej [ rys.1.]

 

i podlega okresowym “odbiciom” ,które są zmianą orientacji wektora L na przeciwną.

 

Powyższe przykłady kierują nas do astronomicznego efektu “odbicia” wektora L wirującej Ziemi [ i nie tylko Ziemi] w specyficznej geometrii pola grawitacyjnego Układu Słonecznego.

Ziemia [ także inne planety], jako wirujący bąk , jest zamknięta w swoistym “pudełku” pola grawitacyjnego całego układu, w którym występują miejsca maksymalnych wartości natężeń tego pola [rozkład natężeń pola grawitacyjne jest podobny do fali stojącej na strunie napietej ]  ,a które okresowo wywołują efekt “odbicia” :

 

Ziemia nagle zaczyna ruch wirowy w przeciwną stronę, co daje “dzień ostatecznej zagłady” wszystkiego, co żywe na jej powierzchni.

Oczywiście, przebiegunowanie jej pola magnetycznego jest skutkiem tego “odbicia”[zobacz wzór 1)] i ma taki sam okres.

 

Teoria tego hipotetycznego mechanizmu pozwala wyznaczyć okres występowania rytmu śmierci planety [odrodzenie też powtarza się].

Gdybym ściśle znał datę ostatniego “odbicia” , podał bym również kiedy nastąpi rok 2012.

 

I możliwe ,że lęk przed nim, nie dotknął by mnie, ani moich wnuków.

 

Literatura

[1] P.Geryl,G.Ratincx, Proroctwo Oriona na Rok 2012,

Warszawa,2009

[2] www.universetoday.com No Doomsday in 2012,

2012: No Planet X,

2012: Planet X is not Nibiru,

2012: No Killer Solar Flare,

2012: No Geomagnetic Reversal