Obezwładniająca władza picu

Ale przeszłość, gdy przyglądać się jej trzeźwo niesie nie tylko budujące nauki. I gdy dziś znów mamy czasy niepewne i kryzysowe, warto przypomnieć sobie, jak wyglądało Państwo Polskie w końcówce lat 30 XX w. Jak
bardzo jego wizerunek w głowach obywateli odstawał od realiów. I warto w tym kontekście zadumać się nad teraźniejszością.

Niestety ostatnie 25 lat to czas królowania zadowolonego z siebie picu i rpozorów – w naprawdę niespotykanym zakresie. Nie chcę przez to powiedzieć, że III RP nic realnego nie osiagnęła. Przeciwnie. Osiągnęliśmy wiele, czasem dzięki decyzjom władz, częściej pomimo wszelkich władz i decyzji. Polska  się rozwinęła, widać na każdym kroku pracowitość i przedsiębiorczość Rodaków. Jednak nasze państwo pozostało niezwykle słabą i niewydolną strukturą, co zwraca uwagę dopiero w czasach kryzysu. W czasach stabilności wielu uważało, że wszelkie patologie państwa to drobiazg -  jakoś damy  sobie radę. Co tam, że budowa dróg po kawałeczku a to tu to tam, jak z kaprysu wariata – dezorganizowała ruch w całym kraju, a nie owocowała przy tym proporcjonalną do bałaganu skutecznością i odkorkowaniem kolejnych tras, co tam,że budowano za drogo, że z roku na rok bardziej rozsypywały się koleje, na których remonty coraz większe trzeba naklady pieniędzy i czasu.  Co tam, że w Warszawie  na przykład sprywatyzowano wbrew konstytucji ciek wodny, a w wielu innych miastach w równie dziwny sposób poszły pod deweloperkę setki, a pewnie i tysiące hektarów potencjalnych terenów zielonych (w Warszawie przez 25 lat nie powstal żaden publiczny park), co tam, że większość wielkicniezwykle bogatych firm handlowych, inwestujących w Polsce, znajduje sposoby by u nas nie płacić podatku dochodowego, a pomimo to cieszy się wszelkimi względami...To wszystko wystarczająco wielu uznawało za drobiazg  –  bo ogólnie jest fajnie. Radośnie. Mamy fontanny i koncerty. Kraj się rozwija, a Polska
zajmuje poczesne miejsce w Europie.

Tylko w momentach kryzysu, takiego jak wielkie powodzie, jak katastrofa smoleńska - pokraczna
rzeczywistość wysuwała swoją mordę „zombie” spod eleganckich szatek, w które była przyodziewana przez propagandzistów i przez naszą własną niechęć do konfrontowania się z realiami. Nagle okazywało się, że wiele waznych instytucji w Polsce tylko udaje, że działa, procedury sa zbyt skomplikowane, by je wykonywać a realnej kontroli brak.  Jest za to taka kontrola, której cem jest utrudnianie życia niewygodnym biznesmenom, urzednikom itd.. Okazywało się, że w sytuacji kryzysowej wszystko rozsypuje się, jak domek z kart i że jednak nie jesteśmy takim europejskim mocarzem, jak nam wmawiano, armię to mamy niespecjalnie wydolną, a w gospodarce patologiczne mechanizmy, które Polskę ciągną w dół.

Tak, tak… podobnie i w końcówce lat 30 znaczna część obywateli II RP uważała, a utwierdzał ich w tym rząd,
ze Polska to kwitnący, bezpieczny i silny kraj, „że Gdynia się rozbudowuje”, że sojusznicy, Francja i Anglia, że samoloty „Łosie” i że „nie oddamy ani guzika”. Wtedy też władza martwiła się głównie i najbardziej ruchami  opozycji i celebrowała sama siebie. Jak straszny był potem kac, gdy we wrześniu 39 a nawet tuż przed, zapanował chaos, gdy bez ladu i składu  (w samym środku prac polowych)zabierano konie, ktore potem nie bardzo wiadomo bylo do czego mają byc użyte i przez kogo, gdy ludzie nie mogli odnaleźć swoich mobilizacyjnych przydziałów, a część oddziałów błąkała się bez sensu. Owszem Polska nie padła z własnej winy, w żadnym przypadku tak powiedzieć nie mozna,padła pod naporem przeważającej siły dwóch wrogów, ale świadomość powagi sytuacji i realności zagrożenia była zawczasu minimalna.

Tekst ukazał się w "Przewodniku Katolickim"